Θα πρέπει πάντως να πω ότι δεν ήταν η πολιτική το βασικό θέμα στο οποίο ήθελα να απευθυνθώ μέσα από αυτό το βιβλίο μου. Προφανώς, ναι, παίζει ρόλο αλλά υπάρχει ένα πολύ πιο προσωπικό θέμα που με απασχόλησε: ο χρόνος.
Ήθελα να λειτουργήσει το γραπτό μου ως μία αντανάκλαση των όσων μας προκαλεί αυτό το μέγεθος: το πώς ο χρόνος αλλάζει το σώμα σου, το πρόσωπό σου, τις αρχές σου. Κατά κάποιο τρόπο ίσως βέβαια να αντανακλώ τα δικά μου συναισθήματα, αφού είμαι σχεδόν 60 χρονών και βρίσκομαι μετά τη μέση της ζωή μου πια. (Παράξενη σκέψη αυτή, έτσι δεν είναι;).
Συζητώντας με κάποιους φίλους σχετικά με το βιβλίο σου, αναφέρθηκαν κάποιες εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στην Υπόσχεση και το Καθώς ψυχορραγώ του William Faulkner. Μπορούμε να έχουμε ένα σχόλιο πάνω σε αυτό;
Οι φίλοι σου πρέπει να είναι πολύ καλά διαβασμένοι. Σκεφτόμουν συνεχώς το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Faulkner καθώς έγραφα το δικό μου. Έχει γραφτεί σε κριτικές πως η Υπόσχεση θυμίζει σε κάποιον βαθμό τη Βουή και τη Μανία του ίδιου συγγραφέα, αλλά η αλήθεια είναι πως το Καθώς ψυχορραγώ υπήρξε πολύ πιο καθοριστικό για αυτήν.
Ο William Faulkner υπήρξε μία πολύ σημαντική φιγούρα, μία τεράστια έμπνευση, ένα συγγραφικό είδωλο που ακολουθώ από τότε που ήμουν 20 χρονών. Μέχρι να γνωρίσω τη γραφή του με ενδιέφερε μονάχα η αφήγηση – και όχι το πως ένα μυθιστόρημα μπορεί να αφήσει την αφήγηση στην άκρη και να σπάσει την ίδια του τη φόρμα. Ήταν μία αποκάλυψη για μένα.
Μάλιστα, πρέπει να πω ότι έχω κάνει αρκετά «προσκυνήματα» στο σπίτι του Faulkner στον Μισισιπή.