»Με την ενδυματολόγο Πατρίσια Νόρις και τη μακιγιέζ Ντέμπι Ζόλερ συνεργαστήκαμε για να δημιουργήσουμε δύο αντίθετες εμφανίσεις. Για τη Ρενέ, ήθελα αυτά τα σκούρα μαλλιά και αυτές τις αφέλειες, όπως η Μπέτι Πέιτζ. Μπορεί να μιλήσαμε και για την ομοιότητά της με την Ελίζαμπεθ Σορτ, τη «Μαύρη Ντάλια».
»Επισκέφτηκα μερικά περίεργα κλαμπ για να προετοιμαστώ για το ρόλο, συμπεριλαμβανομένου αυτού του μαγαζιού με τις dominatrix, όπου κάποιοι πελάτες πλήρωναν για να χρησιμοποιηθούν ως τραπέζια. Προσπάθησα να μελετήσω ποια ήταν η δυναμική της εξουσίας εκεί μέσα, τις μικροεκφράσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων. Η πλειονότητα ξεκινάει ως υποτακτική πριν γίνει κυρίαρχη. Νομίζω ότι η Ρενέ/ Άλις βίωσε αυτά τα στάδια της ταπείνωσης.
»Προσπάθησα επίσης να εξετάσω τη γυναικεία σεξουαλικότητα με έναν αφηρημένο τρόπο, όπως αυτές οι γυναίκες, όπως η Σαλώμη ή η Ιεζάβελ από τη Βίβλο, που έχουν την ικανότητα να καταστρέφουν. Έτσι, για παράδειγμα, όταν η Άλις αναγκάζεται να γδυθεί για εκείνους τους γκάνγκστερ, σκεφτόμουν τη Σαλώμη να χορεύει για τον Ηρώδη. Υπήρξαν ενοχλητικά σχόλια από κάποιους ηθοποιούς σε αυτή τη σκηνή. Είπα στον Ντέιβιντ ότι έλεγαν ανατριχιαστικά, λάγνα πράγματα, και μου ζήτησε να βγω έξω. Όταν επέστρεψα, όλοι κοίταζαν το έδαφος πολύ απολογητικά.
»Ένας από τους λόγους για τους οποίους ανέλαβα τον ρόλο ήταν η φοβία μου για το γυμνό, αλλά το να κάνω όλες αυτές τις γυμνές σκηνές δεν το θεράπευσε. Έπρεπε να κρυφοκοιτάζω μέσα από τα δάχτυλά μου όταν παρακολουθούσα αυτές τις στιγμές στην ταινία, μετά.
»Ο Ντέιβιντ δεν είναι ένας σκοτεινός άνθρωπος. Οι ταινίες του είναι πολύ πιο σκοτεινές από τον ίδιο. Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια ήμουν στο Μπαλί. Οι άνθρωποι εκεί είναι τόσο αξιαγάπητοι και καλοί, αλλά έχουν αυτές τις κοκορομαχίες, οι οποίες είναι τόσο σκοτεινές και έντονες. Σου δίνουν κορδέλες, λευκές και μαύρες. Έχει να κάνει με την ισορροπία του φωτός και του σκότους. Νομίζω ότι ο Ντέιβιντ είναι σε μια μόνιμη αναζήτηση αυτής της ισορροπίας».