Πολιτισμός

Bob Ross: Ο ζωγράφος-showman με τη μειλίχια φωνή που αγάπησε κάθε γενιά

Υπηρέτησε 20 χρόνια στην αεροπορία πριν γίνει αστέρι της TV και η ταφόπλακά του γράφει πάνω "Bob Ross, Television Artist".

Όταν η στρατιωτική του καριέρα έλαβε τέλος και επέστρεψε στην πατρίδα του τη Φλόριντα, έκανε ένα πέρασμα ως μαθητής από διάφορες σχολές τέχνης, μέχρι που ανακάλυψε την τεχνική wet-on-wet, με δάσκαλο τον William Alexander, ενώ κάποια στιγμή ανέπτυξε το δικό του προσωπικό στυλ.

Η ζωή του άλλαξε χάρη στη δημόσια αμερικανική τηλεόραση

Η εκπομπή του Η χαρά της ζωγραφικής άρχισε να προβάλλεται στη δημόσια αμερικανική τηλεόραση το 1982. Για την προώθησή της, ξεκίνησε μία τουρνέ στην οποία παρέδιδε μαθήματα ζωγραφικής, που φιλοξενούνταν σε mall και καταστήματα με καλλιτεχνικά είδη. Στην αρχή, η επιτυχία αυτών των μαθημάτων δεν ήταν μεγάλη, μέχρι που το τηλεοπτικό show πήρε τα πάνω του και άρχισε να κάνει χαμό.Από το 1982 έως το 1994, γύρισε περισσότερα από 400 επεισόδια, τα οποία προβλήθηκαν σε δεκάδες χώρες (στην Ελλάδα, από την κρατική τηλεόραση), ενώ αξιοποιήθηκαν και από το Netflix. Το δε κανάλι που φτιάχτηκε στο YouTube για εκείνον δύο δεκαετίας μετά από τον θάνατό του, μετράει πλέον 5,35 εκατομμύρια συνδρομητές.

Ο ζωγράφος που αγάπησε κάθε γενιά

Ένα πράγμα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πάρτη του είναι πως ο Bob Ross κατάφερε κάτι ανάλογο με εκείνο που είχε πετύχει, στα δικά μας και στο τραγούδι, η Αρλέτα. Όσο ζούσε, τον αγάπησε η γενιά του, οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι από αυτόν, ενώ η κληρονομιά που άφησε πίσω του συνεχίζει να ανακαλύπτεται από κάθε νέα γενιά, συνεχίζει να είναι relevant.

Με τη χαρακτηριστική του κόμη, που δεν την άλλαξε για λόγους marketing του εαυτού του, αλλά και τα επί τούτου ουδέτερα ρούχα που φορούσε (ένα πουκάμισο και ένα τζην παντελόνι), κατάφερε να γίνει όχι διαχρονικός αλλά άχρονος – ο ίδιος, ως περσόνα.Όσον αφορά τα έργα ζωγραφικής του; Πριν από χρόνια δημιουργήθηκε ένα σκάνδαλο για του πού βρίσκονταν. Έπειτα από έρευνα των New York Times, επιβεβαιώθηκε ότι φυλάσσονταν από την εταιρεία που διαχειρίζεται το έργο του μετά τον θάνατό του, χωρίς όμως να τηρούνται οι συνθήκες που είναι απαραίτητες για τη συντήρησή τους. Τελικά, μία επιλογή από τα χιλιάδες έργα του αγοράστηκε από το Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης Σμιθσόνιαν.