Ήταν όμως κάπως «άτακτος» ο Λειβαδίτης, όχι όμως με την τρέχουσα έννοια. Τα παραστρατήματά του είχαν να κάνουν με τη μεγαλοψυχία του και με την αδυναμία που είχε για κάποια στέκια. Αχαρνών 35 έμενε ο Λειβαδίτης, μα πριν γυρίσει στο σπίτι για να απολαύσει τον κόκορα τον κρασάτο, έπινε στη ζούλα κανα δυο ποτήρια ουίσκι ή, ακόμη καλύτερα, το «πρόστυχο», όπως το αποκαλούσε, το κρασί που δεν ήταν εμφιαλωμένο αλλά εκείνο το χύμα μα από γιοματάρι καλό, στα κρυφά από τη Μαρία του. Και μεγαλόψυχος γιατί απέφευγε, λένε οι μαρτυρίες, να περάσει από τα καταστήματα που στους ιδιοκτήτες τους είχε δανείσει ένα – δυο χιλιάρικα, πέριξ της πλατείας Βικτωρίας όπου κατοικούσε, για να μην τους φέρει σε θέση δύσκολη, αν δεν είχαν να του τα επιστρέψουν.
Για τον Τάσο Λειβαδίτη, ποίηση και ζωή ήταν ένα αδιαίρετο όλον. Δεν μπορεί κάποιος να αποσπάσει κάποιος το ένα από το άλλο. Είναι αδιάσπαστα. Γέμουν μιας βαθιάς ευγένειας και ανθρωπιάς, αλλά και μιας βαθύτατα υπαρξιακής απελπισίας. Με καλά δουλεμένα εκφραστικά μέσα κατάφερε να συναρθρώσει πειστικά τη διττή ματαίωση, αυτή της γενιάς που πίστεψε στην ουτοπία του μαρξισμού και αυτή όσων βολεύθηκαν σε εύκολες απαντήσεις απέναντι στα μεγάλα. Οι ποιητικές συλλογές του και κείμενά του βιοποριστικά για τις τέχνες και το κοινωνικό γίγνεσθαι κυκλοφορούν σε προσεγμένες εκδόσεις.