Μόλις στις 30 Ιουνίου 1939, την παραμονή της δημοπρασίας 125 εκ των «αξιοποιήσιμων» έργων των γερμανικών μουσείων, εγκρίθηκαν 50.000 ελβετικά φράγκα. Με το ταπεινό αυτό ποσόν το «Μουσείο Τέχνης» απέκτησε οκτώ σημαντικά έργα μοντέρνας τέχνης μεταξύ των οποίων του Πάουλ Κλέε, του Ότο Ντιξ, του Φραντς Μαρκ και του Μαρκ Σαγκάλ. Δύο εβδομάδες μετά τη δημοπρασία, τα έργα εκτέθηκαν στο Μουσείο Τέχνης. Άλλα 12 αγοράστηκαν αργότερα από τον αρχικό κατάλογο, ο οποίος είχε συνταχθεί στο Βερολίνο, μεταξύ των οποίων και το αριστούργημα του εξπρεσιονισμού η «Νύμφη των Ανέμων» του Όσκαρ Κοκόσκα. Για λόγους προϋπολογισμού λοιπόν αποκτήθηκαν τελικά μόνο 21 έργα τέχνης. Ο Σμιτ είχε καταφέρει μεν να δημιουργήσει μια αξιόλογη συλλογή μοντέρνας τέχνης στην Ελβετία όχι όμως και να αγοράσει όλα τα έργα που ήθελε.
Η τωρινή έκθεση ενώνει τα έργα της «εκφυλισμένης» τέχνης που αποκτήθηκαν τότε με εκείνα που δεν απέκτησε η Βασιλεία αλλά πουλήθηκαν διεθνώς. Ένα μεγάλο μέρος από τα 21.000 έργα που κατασχέθηκαν από τους ναζί είχαν δημιουργηθεί από καλλιτέχνες που μόλις ξεκινούσαν την καριέρα τους. Το 1938 πολλά από αυτά τα έργα καταστράφηκαν επειδή οι εθνικοσοσιαλιστές δεν έβλεπαν καμία χρησιμότητα σε αυτά. Τα ονόματα των καλλιτεχνών περιέπεσαν στη λήθη. Η έκθεση αφιερώνει όμως μια ξεχωριστή αίθουσα σε αυτήν την «ξεχασμένη γενιά».
Το θέμα των απωλειών της, κατά τους ναζί, «εκφυλισμένης» τέχνης γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό από την περίπτωση της «Χορεύτριας» του Μαργκ Μολ, έργο το οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν κατεστραμμένο. Βρέθηκε όμως το 2010 κατά τη διάρκεια της κατασκευής μιας νέας γραμμής μετρό στο κέντρο του Βερολίνο ανάμεσα στα συντρίμμια των βομβαρδισμών της πόλης.