Για το «Όχι» που εξακολουθεί

«Μοναδικό μου καθήκον είναι να υπερασπιστώ την ασφάλεια της χώρας μου με κάθε μέσον», τονίζει σε συνέντευξή που παραχωρεί στο γαλλικό περιοδικό γνώμης Le Point, o Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος συμπληρώνει: «Δεν θα δεχτώ καμία αμφισβήτηση της κυριαρχίας και της εθνικής ακεραιότητας της Ελλάδας».

Μια συνήθης, μια διαδεδομένη ερμηνευτική παρανάγνωση θα κάνει λόγο για «προεκλογικό πατριωτισμό», δεδομένου ότι έχουμε εισέλθει στον τέταρτο χρόνο της παρούσας διακυβέρνησης. Άρα, ακολουθώντας αυτήν την πορεία σκέψης, ο επικεφαλής της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν ενδιαφέρεται να αποκομίσει πρόσκαιρα, εκλογικά και –  συνολικότερα –  πολιτικά οφέλη από τέτοιες προσεγγίσεις.

Ενδεχομένως, δε, ορισμένοι να ψιθυρίζουν και κάτι περί «πατριδοκαπηλείας» για προεκλογικούς λόγους. Αιτίαση που είναι ακόμη πιο βαριά και, σίγουρα, πιο υποτιμητική για τον Έλληνα Πρωθυπουργό, τον εκάστοτε Έλληνα Πρωθυπουργό, μα η οποία εκφράζει και ένα κλίμα απόψεων, με το οποίο ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι στο δημόσιο διάλογο του τόπου.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια ιδεοληψία, που κυριαρχεί ακόμη σε ορισμένες (όχι σε όλες, ευτυχώς) εκδοχές της αριστεράς. Είναι η ίδια ιδεοληψία που αρνείται να δει ότι, σαν σήμερα, πριν από 82 χρόνια, ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το «όχι» στον Ιταλό πρέσβη, όταν τον επισκέφθηκε στην οικία του, παραδίδοντάς του το τελεσίγραφο, με τον Έλληνα Πρωθυπουργό της εποχής να απαντά στη γαλλική γλώσσα: «Άρα, έχουμε πόλεμο».

Εντούτοις, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος είχε καταλάβει αυθαίρετα και αντιδημοκρατικά την εξουσία, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του, αφουγκραζόμενος το «όχι» του ελληνικού λαού. Ο Ι. Μεταξάς είπε λοιπόν το «Όχι» του ελληνικού λαού, όπως, εκ των υστέρων, αποδείχθηκε.

Είναι βέβαιον ότι οι μέθοδοι και οι πρακτικές της διακυβέρνησης Μεταξά προσιδιάζουν σε καθεστώτα με αυταρχικά και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι εξ ίσου βέβαιον ότι ο τότε Πρωθυπουργός διέθετε εθνική συνείδηση.

Και η πατριωτική συνείδηση και αναφορά είναι αυτό το στοιχείο, που οδήγησε τον ελληνικό λαό στην εποποιία του ’40 και η οποία εξακολουθεί να φωλιάζει στις καρδιές του ελληνικού λαού. Το υπέρτατο καθήκον του Πρωθυπουργού, του εκάστοτε Πρωθυπουργού, για το οποίο οφείλει να είναι έτοιμος να θυσιάσει και να θυσιαστεί, είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρωθυπουργός: η υπεράσπιση της ασφάλειας της Χώρας με κάθε μέσον.