Politico: Η επιστολή που αλλάζει πορεία στο ζήτημα της Ουκρανίας – “Δημοκρατικοί Σε Σύγχυση”

Τη Δευτέρα, η Προοδευτική Ομάδα εντός της Βουλής των Αντιπροσώπων (κάτω σώματος του ομοσπονδιακού Κογκρέσου των ΗΠΑ) παρέδωσε επιστολή στον πρόεδρο της χώρας Τζο Μπάιντεν, ζητώντας αλλαγή πορείας στο ζήτημα της Ουκρανίας. Την Τρίτη, οι ίδιοι Δημοκρατικοί βουλευτές την απέσυραν. Ήταν αυτή η συγκεχυμένη αλληλουχία γεγονότων άλλη μια περίπτωση “Δημοκρατικών σε σύγχυση”, μιας από τις φερόμενες ως συχνά εμφανιζόμενες ασθένειες στην αμερικανική πολιτική σκηνή;

Η απάντηση βρίσκεται στο τι συνέβη μεταξύ Δευτέρας και Τρίτης. Το γρήγορο κλείσιμο ενός πιθανού σχίσματος στις τάξεις του κόμματος για την εξωτερική πολιτική είναι στην πραγματικότητα μια ιστορία οργανωτικής αποτελεσματικότητας και συνοχής. Δείχνει την ενότητα των Δημοκρατικών του Κογκρέσου και την ικανότητα του κόμματος το οποίο βρίσκεται σήμερα στην εξουσία να επιλύει τις διαφορές στο εσωτερικό του. Ο κορυφαίος Ρεπουμπλικανός αξιωματούχος στη Βουλή, πάλι, υποχώρησε πρόσφατα όταν αντιμετώπισε παρόμοια πίεση.

Ονομάστε το “Δημοκρατικοί Σε Σύγχυση”, με ένα mea culpa από την βουλευτή Pramila Jayapal της Ουάσιγκτον. “Ως πρόεδρος της Προοδευτικής Ομάδας, αποδέχομαι την ευθύνη γι’ αυτό”, είπε.

Έρχεται δε σε έντονη αντίθεση με το πόσο δυσλειτουργικοί έχουν γίνει οι Ρεπουμπλικανοί του Κογκρέσου και πόσο οι περιθωριακοί Ρεπουμπλικανοί κοινοβουλευτικοί μπορούν να εκφοβίσουν το μεγαλύτερο μέρος του κόμματος ώστε να τους ακολουθήσει.

Σάλος και συνοχή

Εδώ είναι η πλήρης εξιστόρηση του τι συνέβη από τον ιστότοπο Politico και τονJonathan Bernstein. Στην επιστολή ζητείτο περισσότερη προσπάθεια στο διπλωματικό πεδίο προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, ωστόσο δεν ζητείτο ο τερματισμός της βοήθειας των ΗΠΑ προς την Ουκρανία και δεν καταδικάζονταν οι προσπάθειες του Μπάιντεν. Επομένως, δεν ήταν μια πλήρης απόρριψη της πορείας της κυβέρνησης ή οτιδήποτε κοντά σε μια πλήρη εγκατάλειψη της Ουκρανίας. Ωστόσο, ήταν μια σημαντική διαφοροποίηση.

Προκάλεσε άμεσο σάλο, με τους υποστηρικτές της Ουκρανίας και της πολιτικής του Μπάιντεν – συμπεριλαμβανομένων των κορυφαίων Δημοκρατικών της Βουλής – να αντεπιτίθενται σκληρά. Αντιτάχθηκαν στην ιδέα ότι οι άμεσες διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ρωσίας ήταν κατάλληλες σε αυτό το χρονικό σημείο, ειδικά μετά την πρόσφατη κίνηση της Ρωσίας να “προσαρτήσει” τμήματα της συγκεκριμένης χώρας, τα στοιχεία για εγκλήματα πολέμου και τις ρωσικές απειλές για μελλοντική διάπραξη και άλλων. Οι περισσότεροι ειδικοί εξωτερικής πολιτικής συμφώνησαν στην καταδίκη της επιστολής.

Θα υπάρξει σοβαρό κόστος για εκείνους οι οποίοι βρέθηκαν στη λάθος πλευρά αυτής της διαμάχης, από την Jayapal έως τους υπογράφοντες εκ μέρους της Προοδευτικής Ομάδας στη Βουλή γενικότερα. Αυτό είναι το είδος του λάθους που υπερβαίνει έναν κύκλο κακής δημοσιότητας που ξεχνιέται γρήγορα. Μπορεί να βλάψει τη φήμη και μαζί της τη διαπραγματευτική δύναμη ενός εκάστου, στο μέλλον. Η Jayapal κατηγόρησε το επιτελείο της για το επεισόδιο, κάτι που είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό και δύσκολα θα κάνει κάποιον να νιώσει στο μέλλον μεγάλη εμπιστοσύνη προς την ίδια.

Για τους Δημοκρατικούς ως όλον, ωστόσο, αυτό που καταδεικνύει το συγκεκριμένο επεισόδιο – και όχι για πρώτη φορά – είναι η πολύ περιορισμένη επιρροή των ιδεολογικά ακραίων στοιχείων επάνω στο υπόλοιπο κόμμα.

Σίγουρα, οι Δημοκρατικοί της Βουλής και της Γερουσίας ως σύνολο είναι αρκετά ριζοσπάστες. Ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς ανάμεσά τους θεωρούνται κατά βάση ως μετριοπαθείς προοδευτικοί. Πριν από 20, ακόμη και πριν από 10 χρόνια, υπήρχαν περισσότεροι από αυτούς τους μετριοπαθείς – και μάλιστα ήταν πιο κοντά στο να είναι μετριοπαθείς συντηρητικοί. Το ίδιο ισχύει και από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών. Το χάσμα μεταξύ των λιγότερο συντηρητικών Ρεπουμπλικανών και των λιγότερο ριζοσπαστικών Δημοκρατικών, δηλαδή των “κεντρώων” των δύο κομμάτων, ολοένα και αυξάνεται.

Διαφορετική αντιμετώπιση των ακραίων

Ωστόσο η δύναμη των ιδεολογικά ακραίων στοιχείων είναι πολύ διαφορετική μεταξύ των δύο κομμάτων. Η Ουκρανία είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Οι συστημικοί φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί, όπως είδαμε αυτή την εβδομάδα, δεν φοβούνται τις διαφωνίες με την Προοδευτική Ομάδα του κόμματός τους στη Βουλή. Πράγματι, πολλοί από αυτούς μοιάζουν να απολαμβάνουν να έρχονται σε αντίθεση με εκείνους που εμφανίζονται ως πιο ριζοσπάστες.

Οι συστημικοί Ρεπουμπλικανοί, ωστόσο, τρομοκρατούνται από οποιαδήποτε σοβαρή κριτική από εκείνους οι οποίοι αυτοαποκαλούνται ακραίοι συντηρητικοί – κάτι που επιτρέπει σε αυτούς τους ριζοσπάστες να εκφοβίζουν το υπόλοιπο κόμμα.

Είδαμε τα αποτελέσματα πρόσφατα, με τον ηγέτη της μειοψηφίας στη Βουλή, Kevin McCarthy να παραδέχεται ότι η βοήθεια στην Ουκρανία πιθανότατα θα διακοπεί αν ο ίδιος εκλεγεί πρόεδρος του σώματος μετά τις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου, παρόλο που η Βουλή στο σύνολό της θα είχε σίγουρα τις ψήφους για πρόσθετα πακέτα βοήθειας και, ακόμη και στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής ομάδας των Ρεπουμπλικανών, πιθανότατα εξακολουθεί να πλειοψηφεί η γραμμή της συνέχισης της υποστήριξης αυτής της πολιορκημένης χώρας.

Δεν είναι ότι οι υπερ-ριζοσπάστες Δημοκρατικοί δεν έχουν καμία απολύτως επιρροή. Πολλές από τις προτάσεις τους συμπεριλήφθηκαν εξάλλου σε νομοσχέδια που εγκρίθηκαν από τους Δημοκρατικούς της Βουλής κατά τη διάρκεια της θητείας του τρέχοντος Κογκρέσου, ακόμα κι αν στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είχαν τις ψήφους προκειμένου να εγκριθούν και από τη Γερουσία και να γίνουν νόμοι του κράτους.

Συνολικά, οι Δημοκρατικοί είχαν μια πολύ φιλική προς το προοδευτικό ρεύμα ατζέντα, αποτέλεσμα σε μεγάλο μέρος μιας διαδικασίας προεδρικών υποψηφιοτήτων στην οποία οι κυρίαρχοι φιλελεύθεροι υπερίσχυσαν μεν, αλλά έναντι ισχυρών προοδευτικών υποψηφιοτήτων όπως εκείνες του γερουσιαστή Bernie Sanders (και σε μικρότερο βαθμό, της Elizabeth Warren). Εξίσου σημαντικό, όσοι ήθελαν να κάνουν το κόμμα λιγότερο ριζοσπαστικό εξαφανίστηκαν νωρίς.

Οδοστρωτήρας

Ωστόσο, οι πιο “αριστεροί” Δημοκρατικοί δεν μπορούν απλώς να περάσουν ως οδοστρωτήρας επάνω από το υπόλοιπο κόμμα, όπως κάνουν σε τακτική βάση οι ριζοσπάστες Ρεπουμπλικανοί στη Βουλή. Ούτε είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν να βλάψουν το κόμμα τους, πιέζοντας υπερβολικά επί τη βάσει των διαφορών τους με την κεντρική γραμμή.

Έκαναν μια ταχεία στροφή σε αυτό το επεισόδιο, όπως ακριβώς αποδέχτηκαν όσα λίγα μπορούσαν να λάβουν μετά από συμβιβασμούς με τη Γερουσία για σημαντικά νομοθετικά μέτρα. Όλα τα παραπάνω αθροίζονται ως τελικός παρονομαστής σε ένα κόμμα το οποίο είναι εκπληκτικά καλό στην πλοήγηση εν μέσω των εσωτερικών διαφορών των στελεχών του – και μπορεί έτσι να εγκρίνει νομοσχέδιο το νομοσχέδιο, παρά τα εξαιρετικά στενά περιθώρια πλειοψηφίας που διαθέτει και στις δύο αίθουσες του Κογκρέσου.

Η αντίθεση με το δυσλειτουργικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο Κογκρέσο, όμηρο των ιδιοτροπιών των πιο ριζοσπαστικών μελών του, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη.