Η πρώτη ακροδεξιά ρυτίδα της κυβέρνησης Μελόνι

Από νωρίς ταξιδεύει η δήλωση του Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος καταφέρνει να απασχολεί δημοσιογράφους και αναλυτές. Το κόμμα του, η Λέγκα του Βορρά, δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει ούτε διψήφιο ποσοστό στις βουλευτικές εκλογές. Υπενθυμίζει λοιπόν την παρουσία του, με τη γνωστή ακραία ρητορική του.

«Θα γίνουμε και πάλι μια χώρα η οποία καταφέρνει να επιβάλει τον σεβασμό των συνόρων της», απευθυνόμενος ευθέως στο συναισθηματικό υπογάστριο του κοινωνικού του ακροατηρίου και προκαλώντας, ταυτοχρόνως, το πρώτο πλήγμα στην δημόσια εικόνα της κυβέρνησης, στην οποία υπηρετεί ως Υπουργός Υποδομών.

Το ζήτημα είναι, βέβαια, υπαρκτό και η πατρίδα μας δεν είναι ανεπηρέαστη από τα αλλεπάλληλα μεταναστευτικά  ρεύματα, με τις ευλογίες του αυταρχικού Ερντογάν και τη δράση ορισμένων ηθικολογούντων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που θησαυρίζουν στα ανατολικά σύνορά μας.

Σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα της μετανάστευσης, πολλές πολιτικές δυνάμεις, με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να καταθέσουν μια συνολική αξιόπιστη πολιτική πρόταση.

Στην ιδιαίτερη περίπτωση της Ιταλία, το πρόβλημα έπαυσε να παρουσιάζει την οξύτητα, που παρουσίαζε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Η Ιταλία υποδέχεται λιγότερους μετανάστες από σχεδόν όλους τους γείτονές της. Η υποχρεωτική κατανομή των αφίξεων δεν έχει νόημα, εκτός από την παρουσία εξαιρετικών ροών, όπως αυτές που ζήσαμε το 2015, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.

Αυτό που ο Ματέο Σαλβίνι δεν βλέπει ή που, ενδεχομένως, αρνείται να δει ως εξέλιξη, είναι το ότι η Ευρώπη, στην οποία, επίσης, απευθύνεται, μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, ενισχύοντας τους συνοριακούς ελέγχους, ερχόμενη σε διαπραγμάτευση με τακτικά κανάλια μετανάστευσης ή συνάπτοντας συμφωνίες επαναπατρισμού με τις χώρες καταγωγής.

Επί της ουσίας, ο επικεφαλής της Λέγκας διαπράττει σοβαρό ατόπημα, καίτοι άκρως «ευαισθητοποιημένος» με το εν λόγω ζήτημα. Η πρόκληση της ενσωμάτωσης των μεταναστών που είναι παρόντες στην εδαφική επικράτεια της γείονος και οι οποίοι, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορούν να επαναπατριστούν, βαραίνει τους ώμους της νέας, δεξιάς κυβέρνησης.

Επικοινωνιακά,  ο Σαλβίνι καταφέρνει ένα πρώτο πλήγμα, μια πρώτη ρυτίδα στην ευρωπαϊκά προσανατολισμένη Κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι, που ίδρωσε για να πείσει ότι εννοεί τον απογαλακτισμό της από τα φαντάσματα και τους νοσταλγούς του Μπενίτο.

Η δήλωσή του δεν  υποδηλώνει όμως ενδοκυβερνητική αλληλεγγύη και, μάλλον, προοιωνίζεται μια δύσκολη συγκατοίκηση.