Δεν μπορεί, δηλαδή, να το διαχειριστεί…
Είναι πολύ δύσκολο. Από τη μία συμπάσχει με τη μητέρα της κοπέλας που δολοφονήθηκε και από την άλλη καταλαβαίνει ότι ένοχος είναι ο γιος της. Τα συναισθήματα είναι πολύ ακραία.
Κατηγορεί και τον εαυτό της; Θεωρεί ότι φέρει κι εκείνη μερίδιο ευθύνης για τη συμπεριφορά του παιδιού της;
Προφανώς και φέρει ευθύνη, διότι δεν προσπάθησε να εμποδίσει τη συμπεριφορά του συζύγου της απέναντι στο γιο τους, δεν μπήκε μπροστά όταν ο άντρας της μείωνε, υποτιμούσε, και ακύρωνε το γιο τους. Το παιδί αυτό δεν είχε καμία αυτοπεποίθηση, η μοναδική στιγμή που τη βρήκε ήταν για να σκοτώσει την κοπέλα. Η ηρωίδα μου, λοιπόν, νιώθει μεγάλο το βάρος που δεν αντέδρασε νωρίτερα και σε βάθος χρόνου εγκλωβίστηκε σε αυτήν τη συμπεριφορά. Έμαθε να συγχωρεί, να κάνει πίσω και να υπομένει.
Εγκλωβίστηκε από φόβο;
Εγώ νομίζω ότι τον ερωτεύτηκε. Παρότι δεν συμφωνώ, αυτό της δίνω ως δικαιολογία. Και είναι μια γυναίκα αστή, μορφωμένη, καλλιεργημένη. Εγώ, ως Ταμίλα, δεν βρίσκω άλλον λόγο για να παραμένει μαζί με αυτό τον άντρα και να υπομένει αυτήν τη συμπεριφορά, παρά μόνο την ένταση των συναισθημάτων της.