Τα στοιχεία της Deloitte δείχνουν ότι περίπου το ένα τρίτο των εργαζομένων και των στελεχών παλεύουν με προβλήματα κόπωσης και ψυχικής υγείας. Επικαλούμενο τα τελευταία δεδομένα της Gallup στο χώρο εργασίας, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σημείωσε ότι «η ευημερία και η ικανοποίηση στο χώρο εργασίας έχουν βαλτώσει μετά από σχεδόν μια δεκαετία βελτιώσεων».
Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στην πανδημία.
Τον Μάιο του 2019, προτού η COVID-19 αρχίσει να σαρώνει τον κόσμο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε την επαγγελματική εξουθένωση ως «επαγγελματικό φαινόμενο». Και όπως επισημαίνει το Bloomberg, στην πραγματικότητα, η ανησυχία για την εργασία και την ευημερία πηγαίνει πίσω αιώνες και ήταν πάντα συνδεδεμένη με τον πολιτισμό: ήταν τελικά ο Αριστοτέλης που ανησυχούσε για το τι χρειάζεται ώστε να έχουμε μια αίσθηση άνθησης ή ευδαιμονίας .
Τώρα που οι διευθύνοντες σύμβουλοι σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να διατηρήσουν ή να επανεφεύρουν τόσο την εταιρική κουλτούρα όσο και τη μελλοντική στρατηγική στον απόηχο μιας πανδημίας που ξαναέγραψε τους κανόνες εργασίας, είναι η λαϊκή κουλτούρα, την οποία πρέπει να λάβουν υπόψιν τους για να κερδίσουν τις καρδιές και το μυαλό των εργαζομένων τους, και συγκεκριμένα μουσική ποπ.
Ο ρόλος της πόπ
Πάρτε για παράδειγμα το φετινό τραγούδι «Break My Soul» της Beyoncé. Είναι μια χορευτική κραυγή για εργαζόμενους που απορρίπτουν παλιούς περιορισμούς στη νέα εποχή, μέσα σε ένα άλμπουμ με τίτλο «Renaissance». Και είναι πλούσιο σε πολιτιστικά μηνύματα.Το τραγούδι είναι ένας ύμνος όχι τόσο στη Μεγάλη Παραίτηση όσο στη Μεγάλη Αγανάκτηση. Το ρεφρέν παροτρύνει ενεργητικά τους ακροατές να απελευθερώσουν τον «θυμό», «το μυαλό», «την δουλειά», «τον χρόνο» – με αυτή τη σειρά. Μια λέξη που εμφανίζεται προκλητικά παντού είναι το «κίνητρο».
Το «Break My Soul» δεν είναι η φωνή μιας αθώας γενιάς από το παρελθόν, κατά τη διάρκεια της οποίας η εργασιακή κουλτούρα ήταν νηπιακή και η εξουσία βρισκόταν αυστηρά πάνω από τους αρχηγούς της τάξης. Ένα καλό παράδειγμα είναι το αθώα χαρούμενο “Heigh-Ho” από το “Snow White” της Walt Disney Co. το 1937.Το τελευταίο σινγκλ της διάσημης τραγουδίστριας εκλιπαρεί τους ακροατές να «απελευθερωθούν» από τα δεσμά του 9-5 τους, λέγοντας «Μόλις παράτησα τη δουλειά μου, θα βρω νέο κίνητρο, διάολε, με δουλεύουν τόσο σκληρά».
Αμέσως ονομάστηκε ως ο «ύμνος για τη Μεγάλη Παραίτηση» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με memes και tweets που ευθυγραμμίζονται με τις παραινέσεις της Queen Bey να εγκαταλείψουν την κουλτούρα της φασαρίας και να επιστρέψει στο «να κοιμάσαι καλά τη νύχτα».
«Στέλνω το email της παραίτησής μου επειδή μου το είπε η Μπιγιονσέ», ήταν μία από τις πιο συχνές αναρτήσεις στο διαδίκτυο.
Ούτε είναι ο θυμός για τις αμοιβές και τις προϋποθέσεις της Generation X, εκείνων που γεννήθηκαν μεταξύ των δεκαετιών 1960 και 1980 που μεγάλωσαν με τραγούδια επιτυχιών της δεκαετίας του 1970 όπως το ξεκάθαρα διακριτικό «Take This Job and Shove It» του Johnny Paycheck ή η φεμινιστική κραυγή της Dolly Parton στο τραγούδι και την ταινία «9 to 5» του 1980.
Η Beyoncé μιλά στη γενιά της χιλιετίας και στους νεότερους συναδέλφους της Gen Z που είναι το μέλλον του χώρου εργασίας και των οποίων η συναισθηματική παιδεία εκφράζει τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους που ο κόσμος της εργασίας, ακόμη και αν είναι καλά αμειβόμενος, εξακολουθεί να μην αποδίδει.
Νιώθουν προδομένοι από αθετημένες υποσχέσεις για ευημερία και ασφάλεια. Η Beyoncé είπε στο περιοδικό Harper’s Bazaar πέρυσι ότι «δούλεψα για να θεραπεύσω το τραύμα των γενεών και μετέτρεψα τη συντετριμμένη μου καρδιά σε τέχνη που θα βοηθούσε τον πολιτισμό να προχωρήσει».