Σοφία Βούλτεψη στο pagenews.gr: Ο βιασμός «χαμηλής έντασης» και η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ

Το έγκλημα είναι ειδεχθές. Αλλά η συστηματική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ταυτίσει μια ολόκληρη παράταξη με το έγκλημα του βιασμού, δεν αποτελεί μόνο την απόδειξη ότι έχει πλήρως υιοθετήσει τον τραμπισμό και λειτουργεί όπως τα ακροδεξιά αμερικανικά «κινήματα» τύπου QAnon και «Pizzagate» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2016, είχαν γεμίσει τον κόσμο με θεωρίες συνωμοσίας για παιδόφιλους και εμπορία ανθρώπων, προκειμένου να πληγούν οι Δημοκρατικοί ενόψει των προεδρικών εκλογών.

Αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κυριολεκτικά θράσος.

Όσοι ασχοληθήκαμε με το θέμα, θυμόμαστε πολύ καλά πως κατά την διαδικασία της ψήφισης του νέου Ποινικού Κώδικα – για χάρη της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε την Βουλή ανοιχτή για μια επιπλέον εβδομάδα ενώ είχαν προκηρυχθεί οι εκλογές του Ιουλίου 2019 – είχε αποσυνδεθεί η συναίνεση από τον ορισμό του βιασμού, αγνοώντας την Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είχε ήδη γίνει νόμος του Κράτους (4531/2018).

Μπροστά στον σάλο, την τελευταία στιγμή, λίγο πριν από την έναρξη της ψηφοφορίας, στις 6 Ιουνίου 2019, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καλογήρου, έφερε μια νομοτεχνική βελτίωση, επειδή, όπως ανέφερε, «το θέμα απασχόλησε ευρέως την κοινή γνώμη και δημιουργήθηκε ένα κοινωνικό αίτημα και μια εσφαλμένη εντύπωση ότι ο βιασμός γίνεται πλημμέλημα».

Μετά από μεγάλη φασαρία, η νέα διάταξη (παράγραφος 5 του άρθρου 336) διατυπώθηκε ως εξής: «Όποιος επιχειρεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος, τιμωρείται με κάθειρξη έως 10 έτη».

Όλοι θυμόμαστε επίσης ότι στη διάρκεια της ίδιας διαδικασίας καταβλήθηκε προσπάθεια να πειστούμε ότι για να θεωρηθεί κακούργημα η ψυχολογική βία, αυτή έπρεπε να έχει ασκηθεί κατά του θύματος, μέσω της έκφρασης απειλής σοβαρού και άμεσου κινδύνου για τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα. Ενώ, «όταν στο θύμα ασκείται ψυχολογική βία χαμηλότερης έντασης, όταν δηλαδή απειλείται με άλλη παράνομη πράξη ή παράλειψη και εξαναγκάζεται έτσι σε γενετήσια πράξη με τον δράστη, τότε επιβάλλεται ποινή από 3 έως 5 έτη».

Με λίγα λόγια, η πρόθεση τότε ήταν να αποσυνδεθεί ο ορισμός του βιασμού από την συναίνεση και να αποτελεί πλημμέλημα ο βιασμός όταν είναι αποτέλεσμα ψυχολογικής βίας, λόγω… χαμηλής έντασης!

Και δεν αποτελεί δικαιολογία το γεγονός ότι εκείνος ο Ποινικός Κώδικας ήταν προϊόν της εργασίας κάποιας νομοπαρασκευαστικής επιτροπής. Γιατί την ευθύνη για το τι ψηφίζεται στη Βουλή την φέρουν αυτοί που το ψηφίζουν. Και γιατί ο λαός δεν έχει εκλέξει καμιά νομοπαρασκευαστική επιτροπή.

Και δεν ήταν μόνο αυτά. Με εκείνον τον νόμο, για τον ομαδικό βιασμό προβλεπόταν ποινή είτε ισόβιας είτε πρόσκαιρης κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών (δηλαδή από 10 έως 15 έτη), ενώ χρειάστηκε να έλθει η Νέα Δημοκρατία στην διακυβέρνηση της χώρας ώστε μοναδική ποινή για τον ομαδικό βιασμό να είναι πλέον η ισόβια κάθειρξη.

Επί Νέας Δημοκρατίας επίσης προβλέφθηκε ρητά η ποινή της ισόβιας κάθειρξης για τον βιασμό ανηλίκου.

Και αυτό σημαίνει ότι όλα αυτά απλά δεν υπήρχαν πριν.

Όταν, λοιπόν, θεωρείς φυσιολογική την ύπαρξη βιασμού «χαμηλής έντασης» και την φέρνεις προς ψήφιση στη Βουλή και όταν δέχεσαι ότι μπορεί να αποσυνδεθεί η συναίνεση από τον ορισμό του βιασμού, είναι θράσος και υποκρισία να παριστάνεις τον τιμητή των πάντων.

*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος