Ακολούθησαν θεατρικές ερμηνείες όπως στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» και εξπρεσιονιστικά περάσματα από εναλλακτικές ταινίες, μέχρι που ήρθε το μεταμοντέρνο. Στη συνέχεια, «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» σε εποχές που ο επαναπροσδιορισμός της ταυτότητας υπήρχε μόνο στις αναλύσεις του Ντεριντά. Ήταν ο μόνος, άλλωστε, που κατάφερε να ειρωνευτεί τον εαυτό του, τους μεγάλους ήρωες, ακόμα και τον Μέγα Μουρνάου με τη «Σκια του Βρικόλακα», να γίνει αποτυχημένος Κλιμτ, βρόμικος χιουμορίστας στους Κοέν και, πρόσφατα, ο καλύτερος αριστοκρατικός, αμαρτωλός, αποσυνάγωγος Πάπας όλων των εποχών στη σειρά του Σορεντίνο.
Τον άκουγα να προφέρει ελληνικές λέξεις με μια αδιαφορία υπαρξιακή, σαν γνήσιος απόγονος του Μάρκου Αυρήλιου και κατάλαβα ότι δεν ήταν τυχαία ένας από τους πρώτους ηθοποιούς που θαύμασα. Και απορώ ακόμα, μετά από όλα αυτά, γιατί όλοι τον ρωτούσαν για τα μάρμαρα. Ειλικρινά, όμως.