«Για πρώτη φορά με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου στα 15 μου, ήταν σαν να προσπαθούσε να τη συγχωρήσω. Την επόμενη ημέρα με πήρε η μαμά μου να πάμε να τη δούμε στο νοσοκομείο και την επόμενη ημέρα με πήρε η αδερφή μου και μου είπε ότι πέθανε η μαμά. 40 ημέρες μετά τον θάνατο της μαμάς μου χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο πατέρας μου και μου είπε “είμαι εδώ για σένα, μην ανησυχείς για τίποτα”. Το ίδιο βράδυ πέθανε», συμπληρώνει.
Όπως αναφέρει, στη συνέχεια πήγε σε άλλο ορφανοτροφείο, το οποίο και προτιμούσε σε σχέση με το μοναστήρι.
«Είχα ως μέτρο σύγκρισης το μοναστήρι, οπότε μου φάνηκε “παράδεισο”. Χίλιες φορές που μεγάλωσα εκεί, παρά να μεγάλωνα στο σπίτι μου. Όταν βγήκα από το ορφανοτροφείο, ήταν όλα πολύ χαοτικά. Άκουγα τη λέξη “κοινόχρηστα” και νόμιζα θα πάω φυλακή αν δεν τα πληρώσω, τα μάθαινα όλα για πρώτη φορά. Έκανα πρακτική σε μία τράπεζα και ευτυχώς πληρωνόμασταν κι έτσι με τα πρώτα λεφτά μου, πήγα και νοίκιασα το σπίτι μου» ανέφερε η Dat Lilly.