Σύμφωνα με τους οικείους του, ο σκηνοθέτης είχε, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, έναν φιλοσοφικό προβληματισμό σχετικά με το ζήτημα της αυτοκτονίας.
«Ο Γκοντάρ γοητεύεται από την αυτοκτονία», γράφει ο κριτικός κινηματογράφου Jean-Luc Douin στο βιβλίο του «Jean-Luc Godard. Dictionnaire des passions». «Ο Ερίκ Ρομέρ τον βρήκε μια μέρα στο στούντιό του, λουσμένο στο αίμα του, για ένα ειδύλλιο που τελείωσε βάναυσα. Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “Une femme est une femme”, τσακώθηκε τόσο βίαια με την Άννα Καρίνα που έκοψε τις φλέβες του».
Το 20024, στην Libération, ο Ζαν- Λικ Γκοντάρ εξομολογήθηκε ότι είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, «σε μάλλον ερασιτεχνική μορφή», μετά το 1968.
«Ώστε ο κόσμος να μου δώσει σημασία», είπε. Στην ταινία «Notre musique» (2004), θα έβαζε μια ηθοποιό να διαβάσει μια φράση του Αλμπέρ Καμύ, από το βιβλίο «Ο Μύθος του Σισύφου»: «Δεν υπάρχει παρά ένα μόνο σοβαρό φιλοσοφικό πρόβλημα: η αυτοκτονία».
Στις ταινίες του, το θέμα της αυτοκτονίας επανέρχεται συχνά. Το 1987, στο «Soigne ta droite», έβαλε στα χέρια του ηθοποιού Michel Galabru το βιβλίο «Suicide, mode d’emploi [Εγχειρίδιο αυτοκτονίας]», το οποίο είχε απαγορευτεί στη Γαλλία, λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία του το 1982.
«Το [βιβλίο] έχετε ακόμη;», ρώτησε ο δημοσιογράφος Patrick Cohen, σε μια μακρά συνέντευξη στο ραδιόφωνο France Inter, το 2014. «Ναι, ναι», απάντησε ο Γκοντάρ. «Πάει καιρός που δεν το έχω ξεφυλλίσει…». Στην ίδια συνέντευξη ο σκηνοθέτης δήλωνε πως δεν σκέφτεται τον θάνατο, αλλά «μόνο τον πόνο», «τα υπόλοιπα όχι».