Όπως όλες σχεδόν οι τελευταίες ταινίες του Παναχί, έτσι κι αυτή θολώνει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, μεταμορφώνοντας το φιλμ σε ένα meta film που μιλά για πολλά περισσότερα από όσα βλέπεις στην οθόνη. Την θέση του ίδιου και του σινεμά του στην ευρύτερη ανθρωπογεωγραφία της χώρα του, την ευθύνη του δημιουργού απέναντι στο έργο του, αλλά και στους ανθρώπους που τον βοηθούν να το δημιουργήσει, ή στις ιστορίες που λέει, τα αόρατα ή πολύ χειροπιαστά εμπόδια και σύνορα που οφείλεις να ξεπεράσεις, για να δημιουργήσεις κάτι που έχει λόγο ύπαρξης.
Και σε μια ταινία που αναμφίβολα έχει λόγο ύπαρξης και που αποκτά μεγαλύτερη δύναμη από το γεγονός ότι τον Ιούλιο του 2022 ο Παναχί καταδικάστηκε εκ νέου σε φυλάκιση έξι ετών, ακόμη κι ο τίτλος είναι μια μεταφορά. “Δεν υπάρχουν αρκούδες στο χωριό ή γύρω από αυτό” εξηγεί ένας χωρικός που περπατά ένα βράδυ μαζί του στους έρημους δρόμους του, τους οποίους όλοι αποφεύγουν για να μην συναντήσουν κάποια από αυτές τις ανύπαρκτες αρκούδες. Είναι απλά μια ιστορία για να κρατά τους ανθρώπους κοντά στα σπίτια τους και να μην τους αφήνει να ξεστρατίζουν μακριά από την βάση τους. Μια από εκείνες τις ιστορίες που μοιάζουν να είναι πολύ δημοφιλείς στην χώρα του εδώ και πολλά χρόνια και που απέναντι στις οποίες μάχεται με τις ταινίες του ο Παναχί.