Μία ιστορία που θα μπορούσε να είναι δακρύβρεχτη για ένα νέο κορίτσι από το Bronx, που δούλευε παραπάνω για να ενισχύσει την οικογένειά της, όσο ο πατέρας της πάλευε με τον καρκίνο. Που μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με κατανόηση, αλλά της πήρε χρόνια για να αποτινάξει την εικόνα που είχε για το πώς πρέπει να είναι οι γυναίκες και ποια είναι η αξία τους.
Έχει δεχτεί επιθέσεις από άντρες και γυναίκες γερουσιαστές, από δεξιά και ακροδεξιά κόμματα, έχει δει τον εαυτό της σε anime όπου κάποιος τη δολοφονεί και δέχεται απειλές σε σταθερή βάση. Προσπαθεί να αποδείξει σε ανθρώπους πολύ μεγαλύτερης ηλικίας ότι ο σεβασμός υπάρχει, αλλά είναι επιτακτική η ανάγκη για εξέλιξη. Πιστεύει στην ανάγκη των μαζικών διαμαρτυριών και των κινημάτων, γιατί μόνο έτσι θα επέλθει η αλλαγή.
«Υπάρχουν δύο πολύ οξύμωρες σκέψεις στο μυαλό μου. Η ακλόνητη πίστη μου ότι μπορούν να συμβούν τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως βλέπω το πόσο μισούν τις γυναίκες σε αυτή τη χώρα. Ειδικά τις γυναίκες που δεν είναι λευκές. Με ρωτούν αν βλέπω τον εαυτό μου μελλοντικά ως Πρόεδρο, αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι ζωντανή τον Σεπτέμβριο».
Κλείνει ωστόσο με μία κάποια αισιοδοξία, όταν η κουβέντα πηγαίνει στον αρραβωνιαστικό της, με τον οποίο μετρά σχεδόν μία δεκαετία και για το γαλλικό μπουλντόγκ τους. Εκτιμά το πόσο πολύ την έχει στηρίξει, αν και τη γνώρισε πολύ πριν γίνει Γερουσιάστρια, και νιώθει ότι έχει υπάρξει πολύ τυχερή με τους άντρες της ζωής της. Δεν κάνει εξάλλου όνειρα για το μέλλον.