Τα μάτια δεν ψεύδονται ποτέ

Θα πρέπει κανείς να είναι κακοπροαίρετος αν δεν αναγνωρίσει ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν κατάφερε να αυξήσει σημαντικά την απήχηση του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, παρά το ότι πολλοί αναλυτές, αλλά και σύντροφοί του εντοπίζουν κάτι που τείνει να γίνει κοινό μυστικό στην πολιτική φιλολογία: ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ χαμογελά εξαιρετικά σπάνια και έχει ένα αποστασιοποιημένο από πλαίσια και συναισθήματα βλέμμα, αποκτώντας έτσι το προσωνύμιο του «άχρωμου». Κι όμως, ο 43χρονος μηχανικός από το Ηράκλειο Κρήτης έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος.

Γόνος οικονομικά ισχυρής κατασκευαστικής οικογενείας της Μεγαλονήσου, με πτυχίο πολιτικού μηχανικού, με ένα από εκείνα τα διδακτορικά που παραμένει ανολοκλήρωτο, ένδειξη κοινωνικοοικονομικής άνεσης, με πλήθος συμβούλων να τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα, ο Ν. Ανδρουλάκης διαθέτει όλα εκείνα τα υποστρώματα, πολιτισμικά και κοινωνικά, για να έχει το χαμόγελο του σαφούς προβαδίσματος στην αφετηρία της ζωής και της πολιτικής του καριέρας.

Ένα χαμόγελο που εξαιρετικά σπάνια ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι ο ίδιος δεν αγωνίσθηκε, δεν προσπάθησε για να εκλεγεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, δεν επεξεργάσθηκε έναν προγραμματικά προικισμένο λόγο, που κατάφερε να πείσει την πλειοψηφία της «βάσης» για τις αναγκαίες επάρκειες που απαιτεί το αξίωμα του προέδρου, έχοντας πάντοτε ανοικτό το δίαυλο της επικοινωνίας με το άλλοτε «θείο βρέφος» του ΠΑΣΟΚ των παχέων αγελάδων και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Κινήθηκε επί μακρόν σε εκείνη την επαμφοτερίζουσα και ρηχή λογική των «ίσων αποστάσεων» από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και από τον εκπρόσωπο της ελληνικής εκδοχής της αριστερής radicalité, στοιχείο που υποστήριξε ακόμη περισσότερο το προσωνύμιο του «άχρωμου». Μόνο που το «άχρωμος» συμβαδίζει με μια σαφή ιδεολογική ταυτότητα, αφού ο Ηρκλειώτης πολιτικός δηλώνει απαρασάλευτα «σοσιαλδημοκράτης». Δεν έκρυψε ποτέ την πολιτική αναφορά του στο κοινωνικό κράτος, στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στον δυτικισμό. Ακόμη και χθες, όμως, σε μια κοινοβουλευτική συζήτηση υπέρμετρης έντασης και υψηλής δραματοποίησης, σε μια συζήτηση που τον αφορούσε άμεσα και κατεξοχήν, ο Νίκος Ανδρουλάκης πέρασε σε μια σκληρή ρητορική, με το ίδιο αποστασιοποιημένο ύφος και με την ίδια απόμακρη έκφραση στα μάτια. Και τα μάτια δεν ψεύδονται ποτέ.