Το 1921 “γεννήθηκε” το αιώνιο άρωμα Chanel Νo 5. Ηταν το πέμπτο κατά σειρά άρωμα που της έδωσε να μυρίσει ο αρωματοποιός Ερνέστ Ορνό, ο οποίος της παρουσίασε δείγματα για να διαλέξει. Η επιλογή της αποδείχτηκε χρυσοφόρα, καθώς με αυτήν έχτισε αμύθητη περιουσία.
Το 1926 λάνσαρε το μικρό μαύρο φόρεμα. Μεταξύ των καινοτομιών της ήταν οι πλισέ φούστες, τα πουκάμισα, τα πουλόβερ, οι καμπαρντίνες, εννοείται τα τουίντ ταγέρ, οι ανδρικές πιτζάμες, η ζώνη αλυσίδα, η καπιτονέ τσάντα, η μίξη ψεύτικων κοσμημάτων με αληθινά, τα υφασμάτινα λουλούδια στα ρούχα (αγαπημένο της λουλούδι ήταν η καμέλια). Τα παντελόνια καμπάνες ήταν δική της έμπνευση, επίσης. Εκείνη την περίοδο ζούσε στη Βενετία και ήθελε να μπαινοβγαίνει ευκολότερα στις γόνδολες. Τότε, “δέθηκε” με τη διάσημη πιανίστρια, Μίσια Σερτ, μούσα του Μαρσέλ Προυστ. Η Ρωσίδα φίλη της τής έμαθε την αγάπη για τα ρωσικά μπαλέτα και τη σύστησε στον Κοκτό και τον Πικάσο.
Οι “λάθος” έρωτες
Η Κοκό ερωτεύτηκε αρκετούς άντρες κι αυτό κάποιες φορές της στοίχισε. Σχεδόν έφτασε στη χρεωκοπία εξαιτίας του Πολ Ιρίμπ, του εθνικιστή διευθυντή κι αρχισυντάκτη του παρισινού περιοδικού, “Τemoin”. Κάποιες φορές “φλέρταρε” με τον ίδιο το φασισμό, όχι μόνο με συμπατριώτες της εθνικιστές αλλά και με Ναζί. Η πληροφορία ότι κι η ίδια δεν συμπαθούσε τους κομμουνιστές, τους Εβραίους, τα συνδικάτα και τον σοσιαλισμό λειτούργησε επιβαρυντικά στη στοιχειοθέτηση του φακέλου της.
Ο Γερμανός που αμαύρωσε το βιογραφικό της
Οι κατηγορίες ανέφεραν ότι ήταν στρατολογημένη από τον εραστή της, Γερμανό αξιωματούχο της Γκεστάπο, τον βαρόνο, Χανς Γκίντερ φον Ντίνκλατζ. Ήταν 13 χρόνια μικρότερός της. Η Κοκό Σανέλ -όταν αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με τους Ναζί. Είπε ότι απλώς ήταν πρόκληση για εκείνη να σχετιστεί ερωτικά με έναν τόσο νέο άνδρα.
Η σκοτεινή ιστορία που την περιβάλλει
Στο βιβλίο “Sleeping with the Enemy: Coco Chanel’s Secret War”, ο Αμερικανός δημοσιογράφος, που ζει και εργάζεται στη Γαλλία, Χαλ Βον γράφει ότι το 1940, σε ηλικία 57 ετών, η Coco Chanel στρατολογήθηκε από την Abwehr, (γερμανική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών), ως μέλος της μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών του Χίτλερ, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να γίνει η πράκτορας F-7124, κωδική ονομασία του Γουέστμινστερ, του ονόματος του πρώην εραστή και φίλου της, του δούκα του Γουέστμινστερ. Το βιβλίο έγινε και ντοκιμαντέρ με τίτλο “L’Ombre d’un doute” (“H Σκιά μιας Αμφιβολίας”) και προβλήθηκε στη γαλλική τηλεόραση.