Κυνηγώντας την…ισορροπία!

Μοιάζει σαν την ιστορία της ταινίας «Το κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη»! Εκεί που ο (Σοβιετικός) κυβερνήτης (Σον Κονερυ) ενός υπερσύγχρονου πυρηνοκίνητου υποβρυχίου, προσπαθεί (αυτομολώντας) να πάει το σκάφος σε ασφαλές αμερικανικό λιμάνι, την ώρα που οι Σοβιετικοί θέλουν να αποτρέψουν την εξέλιξη και να το βυθίσουν. Και ξεκινάει μια φοβερή καταδίωξη…

Ε! Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με την Κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, με τη διαφορά βεβαίως ότι το…κυβερνητικό σκαρί, ναι μεν είναι σε καταδίωξη, αλλά δεν είναι (και τόσο…) τελευταία τεχνολογίας καθώς είναι αρκετά ταλαιπωρημένο από πολιτικές τρικυμίες. Όμως τα δυο βασικά ζητούμενα παραμένουν: ο μεν Πρωθυπουργός θέλει να οδηγήσει την κυβέρνηση σε ασφαλές λιμάνι, η δε αντιπολίτευση με αλλεπάλληλες τορπίλες σκανδάλων και σκανδαλολογίας επιχειρεί να πλήξει την ευστάθεια του κυβερνητικού σκάφους.

Το διακύβευμα

Ποιος από τους δυο πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής θα πετύχει το επιδιωκόμενο, θα φανεί από την ισορροπία σε ένα κρίσιμο ισοζύγιο: το θετικό αφήγημα της κυβέρνησης και την αρνητική ρητορική της αντιπολίτευσης. Ποιο από τα δυο θα υπερισχύσει και θα πείσει τους πολίτες; Για ποιόν η… «μάχη» θα έχει πολιτικό happy end;

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε έναν πόλεμο που εξελίσσεται σε δυο μέτωπα: μέσω της διαδικτυακής τοξικότητας και  -λόγω θέρους- μέσω κομματικών ανακοινώσεων. Η Βουλή είναι κλειστή κι ως εκ τούτου, η σκληρή αντιπαράθεση γίνεται δι’ αντιπροσώπων. Τα…σπουδαία θ αρχίζουν να εκτυλίσσονται μετά την 22^α Αυγούστου.

Τοξικότητα

Πλην όμως, ακόμη κι αυτές οι συγκρούσεις οι οποίες διεξάγονται το τελευταίο διάστημα είναι ό,τι ακριβώς περιγράφαμε προ μηνών περί «τοξικού κλίματος». Πλέον η επικράτηση του ανορθολογισμού στο δημόσιο διάλογο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά κανόνα, τον οποίο ακολουθούν όλα τα κόμματα, οι περισσότεροι πολιτικοί και πάρα πολλά ΜΜΕ και εκπρόσωποί τους. Είναι αρκετά εμφανής η αδυναμία, ακόμη, και να ανεχθούν οι πολιτικοί δρώντες το διάλογο, πόσο μάλλον την αντίθετη άποψη. Και όταν διατυπώνεται μια άλλη άποψη, τότε σχεδόν αμέσως ο φορέας της καταγγέλλεται, σε μια κλίμακα που ξεκινάει από το «φασίστας» και φθάνει στο «προδότης»… Μοιάζει, οι πλέον «νουνεχείς» να αρχίζουν να συμβιβάζονται με την άποψη «εντάξει δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον ας μιλήσουμε». Η προσπάθεια δηλαδή συνεννόησης έχει πλήρως εγκαταλειφθεί. Κι όσο πορευόμαστε προς τις κάλπες, αυτό θα εντείνεται…

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Η μια λοιπόν αδυναμία είναι ότι σχεδόν όλο το πολιτικό σκηνικό έχει αποδεχθεί τον τοξικό τρόπο λειτουργίας.

Την ίδια ώρα, η αδυναμία συνεννόησης που χαρακτηρίζει το δημόσιο διάλογο, επιτείνεται από τη διπλή υπονόμευση της Ενημέρωσης: αφενός με τη ναρκοθέτηση της αξιοπιστίας των εγχώριων ΜΜΕ, από την άλλη με την αναγνώριση της -δήθεν- αξιοπιστίας και εκχώρησης ρόλου «υπέρτατου» κριτή σε ΜΜΕ του εξωτερικού. Όμως κατ’ αυτόν τον τρόπο αναδεικνύεται ο καιροσκοπισμός όσων επικαλούνται αυτές τις διεθνείς αναφορές. Όχι διότι -κάποιες εξ αυτών δεν είναι σωστές. Αλλά διότι, χάριν πρόσκαιρων κομματικών ωφελημάτων, οι μεν ανακηρύσσουν τα ξένα ΜΜΕ σε «αδέκαστους κριτές», οι δε τα κατατάσσουν σε «όργανα προπαγάνδας». Και είναι οι ίδιοι που λίγο καιρό πριν βρίσκονταν σε αντίθετες θέσεις: διότι δεν μπορεί να ξεχάσει κάποιος τί έγραφαν τα ίδια, ξένα ΜΜΕ για την Κυβέρνηση Τσίπρα, ή πολύ περισσότερο τη στάση τους στην οικονομική κρίση της Ελλάδας, ή  στην πανδημία και τον πόλεμο. Όσοι αναβιώνουν το «μύθο» των αλλοδαπών φωστήρων δεν ενισχύουν την επιχειρηματολογία τους επικαλούμενοι ξένα δημοσιεύματα. Απλά αναδεικνύουν τη δική τους ένδεια και αδυναμία…

Ένταση εν αναμονή…

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν κλίμα πολιτικής δυστοπίας, το οποίο, από την άλλη εβδομάδα αναμένεται να πυροδοτηθεί έτι περαιτέρω. Κι αυτό κάνει κακό και στη συγκροτημένη αντιπολιτευτική επιχειρηματολογία, καθώς από την τάση αποδόμησης και απαξίωσης δεν πλήττεται μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση, καθώς μπορούν συλλήβδην οι θέσεις της να ενταχθούν σε αντίστοιχα πλαίσιο αμφισβήτησης.

Στο τόσο αρνητικό και τοξικό κλίμα θα έρθουν να προστεθούν τα αναμφισβήτητα προβλήματα: ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, πληθωρισμός. Μοιάζει περισσότερο από σίγουρο, ότι κάθε κυβερνητική παρέμβαση θα αντιμετωπίζεται από την αντιπολίτευση, όχι πλέον μόνο ως «ελάχιστη» -όπως γινόταν μέχρι τώρα- αλλά και ως «αντίδωρο» ή ακόμη και «εξαγορά» για να μην αντιδρούν οι Πολίτες στις αποκαλύψεις.

Η άλλη πλευρά.

Όμως η Κυβέρνηση έχει μια σειρά πραγμάτων για τα οποία αισιοδοξεί και τα οποία θα…τοποθετήσει στη ζυγαριά, απέναντι στην αντικειμενική αρνητική κριτική, αλλά και τη «μυωπική» και αδιέξοδη μικροκομματική εκμετάλλευση.

Είναι κάποια δεδομένα, τα οποία ο Πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο θεωρούσαν -και θεωρούν- ότι μπορούν να τροφοδοτήσουν το θετικό κυβερνητικό αφήγημα. Πρόκειται για δεδομένα τα οποία, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ισορροπίες. Ποια είναι αυτά;

• Η έξοδος από την εποπτεία σε λίγες ημέρες 9που θα σημάνει ότι έρχεται πιο κοντά η επενδυτική βαθμίδα εντός του κι άρα πολλαπλασιάζεται η αξία των ελληνικών ομολόγων και ισχύς της Εθνικής οικονομίας)
• Ο σταθερός και ισχυρός ρυθμός ανάπτυξης ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ
• Η επιτάχυνση των επενδύσεων
• Η περιορισμένη έκθεση της χώρας στην ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία .

Βεβαίως όλα αυτά, ακόμη και με μια απλή ανάγνωση, δεν λένε τίποτε στην καθημερινότητα του πολίτη. Η βασική προϋπόθεση για να καταστούν…καταλύτες, είναι να καταφέρει η κυβέρνηση να βρει τρόπους να «αφορούν» όλους Πολίτες και να μην αποτελούν αδιάφορες μακροοικονομικές προβλέψεις/αναλύσεις.

Όσο περισσότερο, όλα τα παραπάνω, μεταφράζονται σε καθημερινό πρακτικό όφελος και κέρδος για τον Πολίτη, τόσο η ζυγαριά θα γέρνει στα θετικά. Διότι δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία: σαφώς η σκληρή αντιπαράθεση δημιουργεί εντυπώσεις, πλην όμως η επιλογή στην κάλπη γίνεται με βάση την καθημερινότητα και τις προοπτικές της.