Υπερθεματίζω γιατί υπάρχει όλη αυτή η κακοποίηση. Όταν βλέπω κορίτσια και αγόρια εκεί έξω που μπορεί να έχουν υποστεί μπούλινγκ για το σώμα τους βάζω τα κλάματα. Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα άτομο να ντρέπεται για το σώμα του.
Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα γκέι ή τρανς παιδί να βρίσκεται στην ντουλάπα. Όταν αυτά τα συνειδητοποιώ, πέρα από το ότι τρομάζω, νιώθω και ένα χρέος να αξιοποιήσω το βήμα μου και να τους υπερασπιστώ και ως ένα άτομο που έχει υποστεί και το ίδιο μπούλινγκ. Αυτό, λοιπόν, που λέω και θα το λέω μέχρι να πεθάνω είναι: «όπως κι αν είσαι, όπως κι αν έχεις γεννηθεί αγάπα τον εαυτό σου. Είναι το μόνο σπίτι που έχεις σε αυτόν τον πλανήτη».