Η ιδέα κερδίζει πόντους διαρκώς και σε διεθνή κλίμακα, ιδίως μεταξύ των πιο νεαρών ηλικιών: ο κόσμος, στον οποίο ζούμε, δεν είναι ένας όντως κόσμος, ο πραγματικός μας κόσμος, αλλά μια τεχνητή κατασκευή. Την ιδέα τη συναντάμε σε θρησκείες, φιλοσοφικές παραδόσεις, νέες τεχνολογίες, επιστημονικές αναζητήσεις.
Ο Έλον Μασκ νομίζει ότι δεν υπάρχεις. Αλλά αυτό δεν έχει τίποτα προσωπικό: πιστεύει ότι ούτε αυτός υπάρχει. Τουλάχιστον, όχι με την κανονική έννοια του υπάρχοντος. Αντίθετα, είμαστε απλώς άυλες κατασκευές λογισμικού που τρέχουν σε μια γιγαντιαία εξωγήινη προσομοίωση υπολογιστή. Ο Μασκ έχει δηλώσει ότι οι πιθανότητες είναι δισεκατομμύρια προς μία ότι ζούμε στην πραγματικότητα στη «βασική πραγματικότητα», δηλαδή στο φυσικό σύμπαν.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="450" width="800" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Η ιδέα ενός τεχνητού κόσμου έχει μακρά ιστορία στον φιλοσοφικό σκεπτικισμό (στην ιδέα ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα με βεβαιότητα για τον εξωτερικό κόσμο) και άλλες παραδόσεις.
Ο Κινέζος Ταοϊστής σοφός Zhuangzi έγραψε έναν περίφημο μύθο για έναν άνδρα που δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν ήταν ένας άντρας που ονειρευόταν να γίνει πεταλούδα ή μια πεταλούδα που ονειρευόταν να γίνει άντρας. Ο Ρενέ Ντεκάρτ φαντάστηκε ότι μπορεί να τον χειραγωγούσε ένας «κακός δαίμονας» (ή «κακή ιδιοφυΐα») που έλεγχε όλες τις αισθήσεις που βίωσε.
Η υπόθεση της προσομοίωσης είναι ίσως ελκυστική για έναν ευρύτερο πολιτισμό λόγω της φύσης της ως θεωρίας συνωμοσίας κοσμικής κλίμακας καθώς και μιας προφανώς επιστημονικής εκδοχής του Δημιουργισμού. Ο ασύλληπτα προηγμένος εξωγήινος που εκτελεί την προσομοίωση του σύμπαντός μας δεν διακρίνεται από τις παραδοσιακές επίγειες ιδέες του Θεού: ένα παντοδύναμο ον που σχεδίασε όλα όσα βλέπουμε. Είναι όμως αυτός ο θεός ο θεός του ντεϊσμού (που θεσπίζει τους νόμους της φύσης αλλά στη συνέχεια απουσιάζει ενώ η δημιουργία τρέχει) ή μια πιο παρεμβατική φιγούρα; Αν συμβαίνει το τελευταίο, μπορεί να έχει νόημα να τους ζητήσεις την εύνοιά τους.
Μια συνήθως απελπισμένη αντίδραση στην ιδέα ότι όλοι μας μπορεί να προσομοιωνόμαστε είναι ότι αυτό καθιστά τη ζωή μας χωρίς νόημα και ότι τίποτα από όσα βλέπουμε ή βιώνουμε δεν είναι «πραγματικό».
Ωστόσο, υπάρχει κάποιος καλός λόγος να πιστέψουμε πραγματικά το επιχείρημα της προσομοίωσης; Ή είναι απλώς αισθητικά πικάντικη τεχνοθρησκεία; Ο Chalmers παρατηρεί ότι είναι τουλάχιστον πιο εύλογο από προηγούμενες επαναλήψεις σκεπτικισμού όπως ο κακός δαίμονας του Descartes.
Να θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος των προσομοιωτών. Ίσως, γι’ αυτούς, το παιχνίδι δεν είναι απλώς να μας παρατηρήσουν ως μια σαπουνόπερα σε μέγεθος απροσδιόριστου πλανήτη, αλλά απλώς να δουν πόσο χρόνο χρειάζονται οι sim-people για να αποδείξουν ότι βρίσκονται σε μια προσομοίωση. Σε αυτό το σημείο, το παιχνίδι τελειώνει και η προσομοίωση απενεργοποιείται. Ίσως είναι καλύτερα να μην το μάθουμε.