“Όταν με βίασε ένας άντρας το 1999, θεώρησα ότι ήταν κάτι τρελό. Ήξερα τα όριά μου, ήμουν άθικτη και εκτός αυτούς, ήμουν ήδη μια δυνατή γυναίκα που στήριζα τον φεμινισμό. Το ότι συνέβη κάτι τέτοιο υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Ήταν κάτι απρόβλεπτο. Παρόλα αυτά, έχω την επιθυμία ακόμα και σήμερα, να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη, όμως η ψυχή μου πλέον είναι γεμάτη”.
Όπως ξεκαθάρισε σε άλλο σημείο της συζήτησης, καταφέρει να βελτιώσει τον τραυματισμένο ψυχικό της κόσμο με πολύ μεγάλη προσωπική προσπάθεια, ξεπερνώντας σε σημαντικό βαθμό την θλίψη μόνη της, με μοναδικό σύμμαχο την θεραπεία που επίλεξε να ακολουθήσει. “Είχα την ευκαιρία να δουλέψω μόνη μου για αυτό το τραύμα, να κάνω τη θεραπεία μου και να κάνω κάποιες αλλαγές στη συνείδησή μου. Κατάφερα να δεθώ με άλλες γυναίκες που είχαν παρόμοιες εμπειρίες και να μοιραστώ μαζί τους πολλά μυστικά” εξήγησε μεταξύ άλλων.
Κλείνοντας, φρόντισε να υπενθυμίσει στους ακροατές πως για να επουλωθεί το τραύμα του βιασμού δεν χρειάστηκε η συμβολή του θύτη της, παρά μόνο η εσωτερική δουλειά που χάρισε στον εαυτό της. “Η θεραπεία μας από τη θλίψη είναι μια δουλειά που πρέπει να την κάνουμε εμείς οι ίδιοι εσωτερικά. Ακόμα και το ταξίδι μας, παρέα με τη θλίψη και το τραύμα, είναι κι αυτό μια δουλειά εσωτερική. Υπάρχουν ακροατές που χρειάζονται να τους υπενθυμίσω πως η ειλικρινής μεταμέλεια είναι το πιο σημαντικό” είπε.