Η «πατρίδα του Διαφωτισμού» ήταν κλιματολογικά γνωστή για τον μολυβένιο ουρανό της, τα σύντομα καλοκαίρια της και τις παρατεταμένες βροχοπτώσεις του φθινοπώρου, πριν ασπρίσουν σκέπες σπιτιών και κεντρικούς δρόμους από πυκνό αλπικό χιόνι.
Εδώ και μερικά χρόνια, όμως, η γαλλική κλιματική συνθήκη αλλάζει άρδην, με το Παρίσι, στο βόρειο τμήμα της χώρας, να παρουσιάζει θερμοκρασίες νοτίου Κρήτης και την Λιλ, να θυμίζει θερμοκρασίες Θεσσαλονίκης.
Τα κύματα καύσωνα, όλο και πιο πρώιμα, σαρώνουν τη Γαλλία όλο και νωρίτερα, με τους κατοίκους να αναζητούν οάσεις δροσιάς, κυρίως για τα παιδιά τους και για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, ακόμη και σε παραπόταμους.
Τούτες τις μέρες, το νέο κύμα καύσωνα που μαίνεται στη Γαλλία είναι μια επιβλητική υπενθύμιση της κλιματικής έκτακτης ανάγκης και της έκδηλης ανεπάρκειας των πολιτικών αντιδράσεων στον αγώνα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ιδιαίτερα στη Γαλλία.
Είκοσι χρόνια μετά την ομιλία που εκφώνησε στο Γιοχάνεσμπουργκ ο Ζακ Σιράκ κατά την 4η Σύνοδο Κορυφής για τη Γη, στην οποία είχε προειδοποιήσει για τη θανατηφόρα απάθεια μπροστά στην καταστροφή που ήδη διαφαινόταν, το νέο κύμα καύσωνα που υπέστη η Γαλλία μαρτυρεί αυτό που ονομάζεται «ζοφερή ομαλοποίηση».
Και πράγματι, οι Γάλλοι βλέπουν μια κλιματική αλλαγή να έρχεται, στην οποία η εξαίρεση γίνεται σταδιακά κανόνας. Και δεν είναι οι μόνοι. Σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν, οι ίδιες αιτίες παράγουν τις ίδιες συνέπειες: η συσσώρευση θερμότητας που συνδέεται με τις ανθρώπινες δραστηριότητες καθιστά σταδιακά τις πόλεις αφιλόξενες, επιβαρύνοντας την υγεία και τους βασικούς πόρους, υποκείμενες σε πρωτόγνωρες πιέσεις.
Οι αρνητές της υπερθέρμανσης του πλανήτη έχουν σίγουρα χάσει το παιχνίδι, όπως αποδεικνύεται από τη θεαματική, αν και καθυστερημένη,