Σύνοδος του ΝΑΤΟ: Το «ουδέτερο γεράκι» και τα «όπλα» της Ελλάδας

Στο ΥΠΕΞ και στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, «παίζει» έντονα ο «εκνευρισμός» της Αθήνας για τη γενικότερη στάση του κ.Στόλτεμπεργκ πριν και μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, μιας και φαίνεται, ότι η χώρα μας έχει «πάθει και έχει μάθει» με το να μην θέσει έστω τις δικές της ενστάσεις όταν ο Γ.Γ ήταν απλά ένα όνομα προς εξέταση για τη θέση του Γ.Γ στο ΝΑΤΟ. Βέβαια, στο ΥΠΕΞ παραμένουν σίγουροι και φυσικά «οπλισμένοι» με επιχειρήματα και συμμαχίες που αναμένεται να φανερώσουν εάν η χώρα μας θα παραμείνει στο στενό πυρήνα των χωρών που τον τελευταίο 1,5 έτος μονοπωλούν το ενδιαφέρον της Συμμαχίας και θέτουν την ατζέντα των συνομιλιών σε κορυφαίο επίπεδο.

Παράλληλα, όμως κορυφαίοι διπλωμάτες και αξιωματούχοι σε ιδιωτικές τους συζητήσεις θέτουν εύλογα κάποια ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα, για πόσο ακόμη η Τουρκία, ως μέλος του ΝΑΤΟ θα παραβιάζει σε καθημερινή βάση τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο μιας άλλης χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ; Ενώ, στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το ερώτημα γιατί ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτεμπεργκ είναι ιδιαίτερα λαλίστατος για τη ρωσική προκλητικότητα και τις επιθετικές ενέργειες σε βάρος της Ουκρανίας, ενώ για την τουρκική προκλητικότητα ουδέποτε έχει μιλήσει για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου;

Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση, ότι από τη μια ΝΑΤΟ, Ε.Ε ζητούν υποχωρήσεις από τα κράτη μέλη, έτσι ώστε να τιμωρηθεί ο Πούτιν, ενώ από την άλλη έχουμε έναν Ερντογάν που κυριολεκτικά αδιαφορεί για τα πάντα. Και τί εννοώ; Μα φυσικά, την άρνηση του Τούρκου Προέδρου να συμμετάσχει η χώρα του στο πρόγραμμα κυρώσεων κατά της Ρωσίας, την αύξηση της προκλητικότητας με την Ελλάδα και τις διαρκείς απειλές για πόλεμο και αποστρατικοποίηση των νησιών και φυσικά τις γεωπολιτικές «ορέξεις» για νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία κατά των Κούρδων.

Όσο ο «Σουλτάνος» θα βλέπει, ότι Ε.Ε και ΝΑΤΟ παραμένουν σε διαφορετική οπτική γωνία σχετικά με τη Τουρκία, τόσο περισσότερο θα προχωρά με ζήλο και θράσος στη διεκδίκηση όσων εκείνος θεωρεί, ότι μπορεί να πετύχει για τη χώρα του.

Το «γεράκι» του ΝΑΤΟ και «κολλητός» φίλος του Ερντογάν, ο κ. Γενς Στόλτενμπεργκ με ενέργειές του το προηγούμενο διάστημα είχε ήδη φροντίσει με συνέντευξή του, τον τρόπο που θα κινηθεί η Συμμαχία αναφορικά με την στάση της Τουρκίας και την απειλή για βέτο στην ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας, γεγονός που δεν εξέπληξε ιδιαίτερα την ελληνική αποστολή στη Μαδρίτη, μιας και η απάντηση ήταν άμεση με επίσημο αίτημα στις ΗΠΑ για F-35.

Βέβαια, η διπλωματική ορολογία που χρησιμοποιήθηκε στις ανακοινώσεις μετά το πέρας της Συνόδου, φανερώνει αρκετά από αυτά που κατά το παρελθόν έχουν προσάψει αναλυτές παγκοσμίως για το ΝΑΤΟ, αλλά και για την Ε.Ε. Μπορεί η τελευταία την προηγούμενη εβδομάδα στη Σύνοδο Κορυφής να αναφέρθηκε ονοματικά στη Τουρκία, όμως η τελευταία δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα και συνέχισε πλην μίας ολοήμερης διακοπής τις παραβιάσεις στον εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδας.

Και εδώ υπάρχει ένα ερώτημα. Μήπως η Σύνοδος Κορυφής ήταν μια συνάντηση ηγετών με «πυροσβεστικού» τύπου αρμοδιότητες, προκειμένου να «χαϊδέψουν» τα αυτιά της Τουρκίας, σπρώχνοντάς την ολοένα και πιο μακρυά από την «αγκαλιά» της Ρωσίας; Και εάν ναι τότε η χώρα μας τι ρόλο είχε σε αυτό; Βέβαια μπορεί να μην αναφέρθηκαν την πρώτη ημέρα της Συνόδου οι απαράδεκτες απαιτήσεις του Ερντογάν για την αποστρατικοποίηση των νησιών στο Αιγαίο, όμως αυτές τέθηκαν την δεύτερη ημέρα, όταν πια ο «Σουλτάνος» είχε ήδη  αποχωρήσει με την υπόσχεση για αμερικανική βοήθεια στο εξοπλιστικό επίπεδο.

Επιπλέον, ποιος μιας εγγυάται, πως όταν ο Ερντογάν κατανοήσει τη δύσκολη μάχη που θα έχει στο Κογκρέσο για να μπορέσει να εγκριθεί το τουρκικό εξοπλιστικό πρόγραμμα θα παραμείνει μόνο σε λεκτικούς βερμπαλισμούς και δεν θα επιχειρήσει ανάλογη κλιμάκωση όπως το καλοκαίρι του 2020; Ενώ, παράλληλα, όταν διαπιστώσει «ξεμέθυστος» πια ότι τα αμερικανικά F-16 θα έρθουν στην Τουρκία, όταν η Ελλάδα  θα έχει αποκτήσει ήδη υπεροπλία στο Αιγαίο, ενώ εκείνος ακόμη δεν έχει αποκτήσει ούτε τα γερμανικά υποβρύχια εδώ και 3 χρόνια;

Κρίσιμα ερωτήματα, με ενδεχομένως πολλαπλές ερμηνείες. Η βασικότερη όμως κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη έχει να κάνει με τις τουρκικές εκλογές. Ανεξάρτητα εάν ο Τούρκος Πρόεδρος εκλεγεί εκ νέου, ή επιχειρήσει ένα ακόμη δήθεν πραξικόπημα, η πολιτική της Τουρκίας δεν αναμένεται να αλλάξει όποιος και εάν είναι στην εξουσία.

Είναι ριζωμένη πλέον βαθιά η πεποίθηση στον τουρκικό λαό, ότι οι «κακοί Έλληνες» με την οικονομία τους σε καλύτερη τροχιά από τη δική μας, και την ανοχή της Αμερικής, στρατικοποιούν το Αιγαίο, ετοιμάζονται για επίθεση και πολλά ακόμη, επιχειρούν να αλλάξουν με επιθετικό τρόπο το status quo που τόσα χρόνια έχει πασχίσει να κρατήσει ζωντανό ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Επιπροσθέτως, φαίνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι η τουρκική πολιτική σκηνή αδιαφορεί πλήρως για ΝΑΤΟ και Ε.Ε αντιμετωπίζοντάς τους με εχθρικότητα, δυσπιστία και φυσικά υπέρμετρη αλαζονεία. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός, πως όπου και αν σταθούν οι τούρκοι πολιτικοί γίνονται αποδέκτες διαμαρτυριών για τις κατάφωρες παραβιάσεις εις βάρος της  Ελλάδας. Και αυτό αποτελεί ξεκάθαρη και ουσιώδης νίκη της χώρα μας σε διπλωματικό επίπεδο. Νίκη που θέτει τις βάσεις για μελλοντικές ενέργειες με όχι μόνο συμβολικό, αλλά και πρακτικό επίπεδο για τη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων.

Τα τελευταία, αναμένεται να μεγιστοποιηθούν όταν και εάν η Αθήνα αποφασίσει να απασφαλίσει με την επέκταση σε 12 ν.μ, μια κίνηση «σφαλιάρα» στο τουρκικό casus belli, που πλανάται σαν φάντασμα εδώ και δεκαετίες πάνω από το Αιγαίο.

Τα όπλα της Ελλάδας

Με οικονομία, ακρίβεια και ελληνοτουρκική ένταση να αποτελούν τα τρία «καυτά» ζητήματα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, το καλοκαίρι προβλέπεται «θερμό» με Ελλάδα και Τουρκία όπως δείχνουν όλα να μεταθέτουν για μετά τις 15 Ιουλίου την όποια αύξηση ή μείωση εντάσεων. Παράλληλα, η χώρα μας, εκμεταλλευόμενη μια ενδεχόμενη νέα Σύνοδο εντός του Ιουλίου, οφείλει να υπεραμυνθεί των θέσεώβν της με πιο σθεναρό και δυναμικό τρόπο, πολλώ δε μάλλον τώρα που το τουρκικό βέτο έχει αρθεί προς το παρόν.

Αρχικά, η χώρα μας πρέπει να παρουσιάσει ως «παραβάτη» που καταπατά τις Διεθνείς Συνθήκες την Τουρκία και να στηρίξει τα επιχειρήματά της ενώπιων των Συμμάχων αφενός παραθέτοντας τους χάρτες του τουρκικού αναθεωρητισμού και αφετέτου παρουσιάζοντας σημείο προς σημείο το παράλογο αίτημα της Τουρκίας για  αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, δίνοντας στη δημοσιότητα ακόμη και ψευδή στοιχεία για παραβιάσεις ελληνικών μαχητικών και πολεμικών πλοίων.

Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για να απαντήσει σε όλα τ τουρκικά ψεύδη με την «φαρέτρα» της να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το διπλό Casus Belli, δηλαδή της διαρκούς απειλής πολέμου αν η Αθήνα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, αλλά και την απειλή πολέμου που εγείρει η Τουρκία με τα ελληνικά νησιά, ενώ δεν θα πρέπει να μην τονισθεί, ότι μπορεί η Τουρκία να μας ζητά διαρκώς και διαχρονικά αποστρατικοποίηση νησιών, όμως η «Στρατιά του Αιγαίου», η μεγαλύτερ αποβατική δύναμης της Μεσογείου βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνικά νησιά.