«Όταν ήμουν δύο ετών, έπεσα σε κώμα από το σακχαρώδη διαβήτη από ιατρικό λάθος γιατί είχα καιρό υπεργλυκαιμία κι οι γιατροί έλεγαν για αμυγδαλές. Με έβαλαν στο χειρουργείο και το κατάλαβαν κατά λάθος. Ήμουν κλινικά νεκρός για τρεις ημέρες κι οι γιατροί είπαν ότι έχω πάθει μεγάλη ζημιά κι ότι αν ζήσω θα είμαι φυτό. Δεν έδιναν ελπίδες στον μπαμπά μου. Ο μπαμπάς μου τους είπε ότι αυτός μια μέρα θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής.
Ο μπαμπάς μου είναι θεότρελος και είναι ο λόγος που βρίσκομαι σε αυτό το μικρό σκαλοπάτι που είμαι αυτή τη στιγμή και εύχομαι ο Θεός να με αξιώσει να πάω πιο ψηλά γιατί αυτός με μύησε στην πυγμαχία, μου έβαλε το μικρόβιο να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα. Στη Γερμανία παλιότερα ασχολήθηκε ο ίδιος με την πυγμαχία, δεν έκανε πρωταθλητισμό γιατί ηλικιακά ήταν μεγάλος, αλλά είναι πιο κολλημένος από μένα με το συγκεκριμένο άθλημα, γι’ αυτό και ξεκίνησα»
Στο ερώτημα τί πρέπει να προσέχει κάποιος με τη δική του ασθένεια απάντησε:
«Εγώ αρχικά είμαι ινσουλινοεξαρτώμενος. Κάνω ινσουλίνη κάποιες φορές την ημέρα βάσει γευμάτων και διατροφής από 2 χρονών. Υπάρχει ένας νόμος που λέει ότι δεν πρέπει να ανοίγεις πληγές, να χτυπάς γιατί δύσκολα επουλώνονται. Εγώ δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο γιατί από τη στιγμή που αθλούμαι και βγαίνουν οι εξετάσεις καθαρές, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην υγεία που να με επιβαρύνει» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Λεωνίδας Σωπρανίδης.