Ελληνοτουρκικά: Τα 2+1 «S.O.S.» αιτήματα της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε

Με τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη να ολοκληρώνεται εντός της ημέρας, το μονοπώλειο της επικαιρότητας απασχολεί για ακόμη μία φορά η Τουρκία και ο «Σουλτάνος» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος φαίνεται πως έχει εξασφαλίσει αρκετά σημαντικά οφέλη για τη χώρα του, μιας και ελάχιστοι περίμεναν την άρση της απειλής για βέτο αναφορικά με την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Ας δούμε όμως τι θα πρέπει εάν δεν έχει ήδη διαμηνύσει η χώρα μας στους εταίρους της, να πράξει με Ε.Ε και ΝΑΤΟ να βρίσκονται προ των ευθυνών τους για την αύξηση και κλιμάκωση σε επικίνδυνο επίπεδο της τουρκικής προκλητικότητας.

Αρχικά, μια σοβαρή απόδειξη της ωριμότητας, αλλά και της σημαντικής αλλαγής πολιτικής εκ μέρους της χώρας μας τα τελευταία έτη, θα ήταν μια κίνηση σε δύο επίπεδα με αποδέκτες ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Πρώτον, εντός της Ε.Ε η Ελλάδα  μαζί με την Κύπρο θα πρέπει να θέσουν επί τάπητος το εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία, μια ενέργεια που μέχρι πριν από λίγες ώρες ήταν βασική πολιτική των ΗΠΑ, με τον Αμερικανό Πρόεδρο να αλλάζει στάση και να αποφασίζει την πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού στη Τουρκία κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, με τα αμερικανικά F-16 να είναι ξανά διαθέσιμα για την Τουρκία. Εξέλιξη ιδιαίτερα άσχημη για τη χώρα μας, με το ΥΠΕΘΑ να ελπίζει, ότι δεν θα ακολουθήσουν οι «Πάτριοτ»,  και τα F-35.

Δεύτερον,  η χώρα μας οφείλει να διατυπώσει σε όλους τους τόνους πως θα ενεργοποιήσει το άρθρο 42,7 των Συνθηκών που αναφέρει, ότι εάν κράτος μέλος  της ΕΕ δεχθεί επίθεση από τρίτο κράτος, οι χώρες της ΕΕ συνδράμουν στρατιωτικά.

Επιπροσθέτως, και σε σχέση με το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένο να ζητήσει τη διατύπωση θέσης, πως τα κράτη μέλη της Συμμαχίας θα σέβονται πλήρως τα κυριαρχικά  δικαιώματα του καθενός και ότι θεωρείται αδιανόητο και απαράδεκτο, για τη συνοχή και την ύπαρξη της Συμμαχίας, η επίθεση ενός κράτους μέλους σε βάρος άλλου.

Το κεφάλαιο Κύπρος

Συζητώντας με διπλωματικές και κυρίως στρατιωτικές πηγές, μου επισημάνθηκε ορθά, ότι: «Είναι απλοϊκό να θεωρεί κάποιος, ότι εάν υπάρξει έντονη κρίση μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας και θερμό επεισόδιο, ότι εκτός της γεωπολιτικής αναταραχής η Κύπρος θα μείνει εκτός από τις Τουρκικές ορέξεις». Βέβαια, στην Άγκυρα μετά και την παράνομη κατάληψη του νησιού, πολλώ  δε μάλλον με τον Αττίλα 2, θεωρούν πως οι Κυπριακές Ένοπλες Δυνάμεις δεν αποτελούν φόβητρο για τα επεκτατικά σχέδιά τους.  Και κάπου εδώ έρχεται η χώρα μας. Η Ελλάδα, με την διαχρονική και συνάμα αποτρεπτική ισχύ της ΕΛΔΥΚ αποτελεί φόβητρο και ισχυρό μέσο αποτροπής για όσους «λιγουρεύονται» την Κύπρο. Μπορεί η χώρα μας να προέβη σε ένα οδυνηρό σφάλμα με την χαρακτηριζόμενη «Προδοσία της Κύπρου» επί Χούντας, όμως θέλω να πιστεύω ότι έχουμε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος.

Για όσους πιστεύουν πως η Κύπρος αποτελεί την «Αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού» καλό θα είναι να επιστρέψουν στη πραγματικότητα μιας και εάν ενεργοποιηθεί το κάτωθι σενάριο τότε πολλά θα αλλάξουν ανάμεσα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ειδικότερα, εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια έχει «πέσει σαν βόμβα» η πρόταση από ΓΕΕΘΑ σε Μαξίμου για την αναγνώριση και εκ νέου επικύρωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου του οποίου η σπουδαιότητα, αλλά και σημασία θα λειτουργήσει ως παράγοντας αποτροπής για την όπως αναφέρουν στρατιωτικές πηγές «Τουρκία, αλλά και κάθε Τουρκία που έχει βλέψεις για το νησί».

Υπό αυτό το πρίσμα, ως άμεσο επακόλουθο, η Ελλάδα και η Κύπρος εάν και εφόσον επιθυμούν να αποφύγουν τα χειρότερα σε μια γενικευμένη κρίση με την Τουρία θα πρέπει για αρχή να συμφωνήσουν, ότι η χώρα μας θα επαναφέρει το Casus Belli υπέρ της Κύπρου, πάντοτε με τη σύμφωνη γνώμη της Λευκωσίας.