Τσίπρας: Το μπούμερανγκ του πολιτικού ρατσισμού

Δεν υπάρχει ούτε μία σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης, που να φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο σε εκλογική απήχηση κόμμα και τον πρόεδρό του, Αλέξη Τσίπρα, πρώτο σε πολιτική δημοφιλία και σε πρωθυπουργική καταλληλότητα, αν και η Κουμουνδούρου έχει επιδοθεί, εδώ και μήνες, σε έναν αδιάκοπο αγώνα κατά της ΝΔ και του Πρωθυπουργού προσωπικά.

Παρά το ότι έχει ρίξει την πολιτική μάχη όλες τις εφεδρείες του και παρά το ότι έχει εξαντλήσει όλα τα υποτιμητικά του σχόλια για τον Πρόεδρο και τα στελέχη της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει σαφή σημάδια ανελαστικότητας. Δεν δυσκολεύεται απλά να κατακτήσει την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά αδυνατεί να προσελκύσει ποσοστό ικανό που θα το φέρει στη δεύτερη θέση, σε μεγάλη απόσταση από το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ.

Κι όμως, όλα τα ρητορικά σχήματα φαίνεται να τα έχει εξαντλήσει το κομματικό προσωπικό της Κουμουνδούρο, φθάνοντας ακόμη και σε νεοαυριανικές απαξιώσεις του πολιτικού αντιπάλου. Ο «πορφυρογέννητος», ο «Μεσσίας», η «Αγία Οικογένεια» είναι μόνο μερικές από τις εκφράσεις και τις ελεεινολογήσεις του πολιτικού αντιπάλου, που προσιδιάζουν σε έντυπα ηθικού και αισθητικού επιπέδου «Μακελειού». 

Ακόμη, ο Α. Τσίπρας δεν ηγείται μόνο,  ιδίως μετά το Συνέδριο του κόμματος, μιας πρωτοφανούς εκστρατείας πολιτικού αφανισμού του αντιπάλου του, αλλά αδυνατεί και να οικειοποιηθεί και να εκμεταλλευθεί (μικρο)πολιτικά το ευνοϊκό για τους προσωπικούς και κομματικούς σχεδιασμούς του διεθνές κλίμα. Η κρίση ενέργειας είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η επακόλουθη πληθωριστική κρίση, με τις αναπόφευκτες αυξήσεις τιμών σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Η ρητορική του Α. Τσίπρα, που στο παρελθόν αποδείχθηκε κερδοφόρα, γνωρίζει τα όριά της στον περί επιδομάτων λόγο. 

Επίσης, πέρα από τις ακραίες λεκτικές επιθέσεις και το ευμενές διεθνές περιβάλλον, ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης ανέδειξε σε φυσιογνωμικό στοιχείο τον κοινό στόχο ετερόκλητων δυνάμεων για την πολιτική εξουδετέρωση του Κυριάκου Μητσοτάκη και την εκλογική αποδυνάμωση του κυβερνώντος κόμματος. Ο ετερόκλητος χαρακτήρας των εν λόγω επιθυμητών συμπράξεων αποτυπώνεται χαρακτηριστικά σε όλες τις επιθέσεις φιλίας που ο Αλέξης Τσίπρας προς λοιπές ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις. Και στο επίπεδο αυτό, όμως, εισπράττει είτε την πλήρη άρνηση, όπως είναι η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, είτε τη διακριτική χλεύη του ΜέΡΑ25, ο επικεφαλής του οποίου έκανε λόγο για «μετεκλογικά αλισβερίσια», καθώς ο πρώην Υπουργός Οικονομικών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «μπήκε στην πολιτική για τα αξιώματα».

Όλες αυτές οι καταφανώς προσχεδιασμένες κινήσεις του σημερινού Προέδρου της μείζονος αντιπολίτευσης στόχευαν σε έναν ιδιότυπο πολιτικό ρατσισμό σε βάρος της ΝΔ και, κυρίως, του Κ. Μητσοτάκη. Ο πολιτικός αυτός ρατσισμός, όμως, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα πολιτικά οφέλη, δεν επεκτάθηκε στην κοινωνική βάση, αλλά, απεναντίας, στην ενεργοποίηση των αμυντικών αντανακλαστικών όσων κριτικά συμπορεύθηκαν με την Νέα Δημοκρατία υπό τον Κ. Μητσοτάκη πριν από τρία χρόνια. Δεν πρόκειται όμως να αναδιπλωθεί ο Αλ. Τσίπρας και πιθανότατα θα συνεχίσει να πληρώνει το κόστος αυτού του μπούμερανγκ, αφού είναι, πλέον, οριστικά φυλακισμένος στο νεοροβεσπεριανό ρόλο που έχει ο ίδιος φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του.