Η εξασθένιση του μακρονισμού
Το προεδρικό στρατόπεδο κέρδισε 245 έδρες μετά τις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής, κάτω από την απόλυτη πλειοψηφία των 289 από τις 577 έδρες και, ως εκ τούτου, αναγκάζεται να αναζητήσει συμμαχίες για να νομοθετήσει. Αν και κοινωνικά νέος, ο Μακρόν είναι ήδη ένας ώριμος πολιτικός παίκτης, που δεν τρέφει αυταπάτες για τον ίδιο και το μεταρρυθμιστικό κέντρο, του οποίου ηγείται. Γνωρίζει καλά ότι η προώθηση των φιλελεύθερων, κοινωνικών και οικονομικών, μεταρρυθμίσεών του θα γνωρίσει το αδιαπέραστο τείχος της NUPES, του συμμαχικού σχήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ήδη, ο εν λόγω σχηματισμός προετοιμάζεται για την κατάθεση πρότασης μομφής (!) εναντίον της προεδρικής πλειοψηφίας, η οποία έχει επίγνωση του ότι, στο εγγύς μέλλον και μεσοπρόθεσμα, η συμπόρευση με την γκωλική δημοκρατική κεντροδεξιά είναι μονόδρομος, υπό την προϋπόθεση ότι η ηγεσία της τελευταίας θα μετριάσει την αρχική αρνητική θέση της.
Η ενίσχυση του αριστερού ριζοσπαστισμού
Ο κεντρώος μακρονισμός θα πρέπει πράγματι να πολεμήσει ενάντια σε μια ενωμένη αριστερά, η οποία γίνεται η πρώτη αντιπολιτευτική πολιτική δύναμη. Ο αειθαλής Μελανσόν αποδείχθηκε πολιτικά χαλκέντερος στο τελευταίο πολιτικό στοίχημα που είχε βάλει προς τα δυσμάς του πολιτικού βίου του. Οι 142 κοινοβουλευτικές έδρες αποτυπώνουν την επιμονή του ιστορικού στελέχους της αριστεράς. Το πρόβλημα, όμως, το οποίο, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να αντιμετωπίσει, είναι η εσωτερική ανομοιογένεια του αριστερού σχηματισμού. Οι σοσιαλδημοκράτες δεν συμφωνούν πάντα με τους κομμουνιστές και οι εθνοκεντρικοί σοσιαλιστές δεν μοιράζονται πάντα την περιβαλλοντική εγρήγορση των θεσμικών της οικολογίας.
Η δημοκρατική γκωλική δεξιά
Οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν 61 έδρες έναντι εκατό στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Το άλλοτε κραταιό κόμμα της γκωλικής δεξιάς/κεντροδεξιάς, το κόμμα του Προέδρου Σιράκ και του Προέδρου Σαρκοζί, μπορεί να πανηγυρίζει ουσιαστικά για ένα και μόνο λόγο. Για το ότι το στρατόπεδο του κεντρώου Μακρόν θα χρειαστεί την συνδρομή τους, προκειμένου να κατακτήσει την πολυπόθητη απόλυτη πλειοψηφία.
Η έκπληξη Λε Πεν
Η πλειοψηφία καλείται, επίσης, να αντιμετωπίσει μια ενισχυμένη Εθνική Συνέλευση υπό την ηγεσία της Μαρίν Λε Πεν. Οι 89 έδρες συνιστούν, αναμφίβολα, μια σημαντική έκπληξη, αλλά και ένα προσωπικό πολιτικό επίτευγμα της Λε Πεν, η οποία, πλέον, σκέπτεται σοβαρά να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος. Άμεσα ηττημένος είναι ο Ερίκ Ζεμούρ, που βλέπει να χάνει πόντους στο έδαφος της πολιτικής εκπροσώπησης του χώρου της ριζοσπαστικής – πολιτισμικής δεξιάς.
Υψηλή εκλογική αποχή
Αυτές οι εκλογές, οι τέταρτες μέσα σε διάστημα δύο μηνών, επιβεβαίωσαν την ιδιαίτερα υψηλή πολιτική αποχή, σε μια χώρα που φημιζόταν για την έντονη πολιτικοποίησή της. Το ποσοστό της αποχής κινείται σταθερά πάνω από το 50%, καθιστώντας την πρώτη δύναμη. Το ποσοστό της αποχής έφτασε στο 53,77%, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, σημειώνοντας αύξηση πάνω από μία μονάδα σε σχέση με τον πρώτο γύρο (52,49%).
Καταλήγοντας προσωρινά
Οι Γάλλοι εμπιστεύθηκαν την Προεδρία της χώρας τους στον φιλελεύθερο μεταρρυθμιστή Μακρόν. Ο ένας από τους δύο πόλους της δικέφαλης εκτελεστικής εξουσίας, που είναι και ο πιο ισχυρός, βρίσκεται και πάλι στη διάθεση του μακρονισμού. Τα αποτελέσματα, όμως, των βουλευτικών εκλογών κινούνται προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ριζοσπαστικής αριστεράς, προκαλώντας έτσι μια σοβαρή αντίφαση, μια μείζονα πολιτική αντινομία ανάμεσα στις δύο κρίσεις του εκλογικού σώματος. Με αυτόν τον τρόπο, οι Γάλλοι άνοιξαν την πόρτα σε δυνάμεις τοξικής δημαγωγίας, δομικής υφής αντιπολιτευτικών στρατηγικών, κάθετης αντίταξης σε φιλελεύθερες αλλαγές, στοιχεία που έχουν το άρωμα του νοσηρού κοινοβουλευτικού βίου της Τέταρτης Δημοκρατίας.