Αξιωματική αντιπολίτευση ή αξιωματική άρνηση;

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ένας κορυφαίος πολιτικός θεσμός στις σύγχρονες δημοκρατίες και ο συντακτικός νομοθέτης αναφέρεται σε αυτήν, κατοχυρώνοντάς την, με αυτόν τον τρόπο, στο ανώτατο νομικοπολιτικό επίπεδο. Τα προβλήματα, με τα οποία ήρθε και έρχεται αντιμέτωπη η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι σοβαρά, έκτακτα και απαιτούν ταχείς αποφάσεις. Η συνεισφορά της αξιωματικής αντιπολιτευτικής αντιπολίτευσης είναι, λοιπόν, ακόμη περισσότερο ευπρόσδεκτη, τόσο για την Κυβέρνηση που οφείλει να λογοδοτεί όσο και για καθένα από τους πολίτες αυτής της χώρας.

Ωστόσο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επενδύει – κατά τρόπο εξόφθαλμο, καραμπινάτο πια – στην δομική άρνηση περασμένων δεκαετιών, αποφεύγοντας τη βάσανο του ορθολογικού αντεπιχειρήματος και προσφεύγοντας σε παλαιάς κοπής διχοτομικές αρνήσεις και σε κραυγές που στοχοποιούν το πρόσωπο του Πρωθυπουργού.

Κι όμως, είναι σημαντικό η πολιτική αντιπαράθεση, όσο σκληρή κι αν είναι, να μην επιστρατεύει ύβρεις, συκοφαντίες, διαστρέβλωση των πραγμάτων και ψέματα, όπως επίμονα συνεχίζει να κάνει ο κ. Τσίπρας, σε πείσμα των αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων κοινής γνώμης, που υποδεικνύουν άλλους πολιτικούς βηματισμούς.

Έτσι, η αξιωματική αντιπολίτευση υιοθετεί μία μηδενιστική στάση που συμπυκνώνεται στο αξίωμα «για ό,τι κακό συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο φταίει ο Μητσοτάκης».

Όταν η ύφεση εξαιτίας της επιδημίας έπληττε ολόκληρη την Ευρώπη, ο κ. Τσίπρας μιλούσε για «ύφεση Μητσοτάκη». Τώρα που η ανάπτυξη στη χώρα δείχνει να ξεπερνά το μέσο ευρωπαϊκό όρο, ο κ. Τσίπρας αδυνατεί ακόμη και να την δει.

Όταν η πανδημία επέβαλε μέτρα άμυνας, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απέναντι. Καταψήφισαν τα μέτρα στη Βουλή, λοιδορούσαν την Επιτροπή των Λοιμωξιολόγων, έκλειναν το μάτι στους αντιεμβολιαστές. Με αλχημείες, με  διαστρέβλωση των στοιχείων, και γενικούς αφορισμούς προσπαθούν τώρα να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια στους θανάτους, αγνοώντας τον δείκτη της υπερβάλλουσας θνησιμότητας, με βάση τον οποίο μετρούν οι διεθνείς οργανισμοί και αδικώντας πάνω από όλα τους εργαζόμενους στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που έδωσαν και την ψυχή τους για να  σώσουν ανθρώπινες ζωές.

Αντί προτάσεων για τη λύση των προβλημάτων που προκαλούν οι αλλεπάλληλες εξωγενείς κρίσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στην έξαρση των προβλημάτων. Την ώρα που η Χώρα καλείται να αντιμετωπίσει διεθνείς κρίσεις, ενεργειακή και πληθωριστική κρίση, την προκλητικότητα Ερντογάν και την τουρκική αδιαλλαξία. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια -που προκαλείται και στη χώρα μας από παγκόσμια προβλήματα- και επιδίδεται σε μια πολιτική συλλήβδην αφορισμού, την ώρα που οι πολίτες επιθυμούν, πέρα από ιδεολογικές αναφορές και κομματικές προτιμήσεις, αντεπιχειρήματα, αντιπροτάσεις, εναλλακτικές.

Διαφορετικά, δεν πρόκειται για μείζονα αντιπολίτευση αλλά για την αναγωγή της μείζονος άρνησης σε πολιτικό αυτοσκοπό.