Οι αντιδράσεις στον νόμο – πλαίσιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων έχουν λάβει ένα σποραδικό και, κυρίως, σπασμωδικό χαρακτήρα. Αυτοί οι σπασμοί ενός παλαιού καθεστώτος αποτυπώνονται σε ανακοινώσεις ορισμένων, δακτυλομετρούμενων Τμημάτων ΑΕΙ.
To Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης αποφάνθηκε ομόφωνα ότι «η φιλοσοφία του νομοσχεδίου έρχεται σε αντίφαση με τον ρόλο του Πανεπιστημίου ως αυτοδιοικούμενου θεσμού, που παρέχει ανώτατη εκπαίδευση υψηλής ποιότητας και διαμορφώνει υπεύθυνους επιστήμονες και πολίτες. Η δημιουργία παντοδύναμων Συμβουλίων Διοίκησης και ανεξέλεγκτων Πρυτάνεων (!) αποτελούν ρυθμίσεις που προϊδεάζουν μια γενικότερη έκπτωση της δημοκρατικής του δομής και υπονομεύουν την ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του».
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="800" width="1200" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Καθηγητές Πολιτικής Επιστήμης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ΑΠΘ διαμαρτύρονται γιατί «δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους από τα χημικά», διότι η κυβέρνηση «θέλει να επιβάλει το νόμο και την τάξη». Ο Κοντιάδης πχ. που προσέλαβε το νόμο για τις Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) στο Συμβούλιο της Επικρατείας είναι απειλητικός απέναντι σε όποιον ασκεί κριτική στις θέσεις του. Το Πανεπιστήμιο δεν διαφέρει από το σχολείο των εκπαιδευτικών εκείνων που είναι κατά της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και όταν εμφανίζεται κάποιος μαθητής με απρεπέστατη περιβολή στο μάθημα, αντί να διώξει τον μαθητή διώχνει την… καθηγήτρια που τον επέπληξε!
Είμαστε η μόνη χώρα στη Δύση, στην οποία το σύνολο εκπαιδευτικό της σύστημα, ο κεντρικός πολιτισμικός θεσμός από τον οποίο εξαρτάται η ανάπτυξή της, η αυτογνωσία της, η δημοκρατία της, είναι ακόμη βαθιά άρρωστο, ένα κλειστό σύστημα, κατά τη θεωρία των συστημάτων, που δεν έχει feed back με καμία πλευρά του κοινωνικού περιβάλλοντος, διαιωνίζει την αυτοαναπαραγωγή του, αντιδρώντας, στα όρια της βίας, κατά κάθε προσπάθειας προσαρμογής του στις απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής. Πρόκειται για ένα «μουσείο εθνικής υστέρησης», όπως πυκνά και καίρια χαρακτηρίσθηκε.
Βέβαια, αυτή η κατάσταση ανομίας δεν άρχισε τώρα, αλλά ξεκίνησε από την δεκαετία του ’80, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, οπότε άνθισαν τα άνθη του πελατειακού κατσαπλιαδισμού, της τρομοκρατίας, της βίας με την πλήρη σύμπραξη του ΚΚΕ. Ήταν η εποχή που ο Πρωθυπουργός των ελλειμμάτων ασκούσε βέτο κατά της καταδίκης από το ΝΑΤΟ της Ρωσίας του KGB Αντρόπωφ που έριξε λόγω παραβίασης του εναέριου χώρου ένα επιβατικό νοτιοκορεατικό αεροπλάνο με 270 επιβαίνοντες.
Με τον νόμο – πλαίσιο, δεν επιλύονται όλα τα προβλήματα. Έχεις την αίσθηση, όμως, όταν τον διαβάζεις, ότι ένας ανομικός κόσμος καταρρέει, ένα νέο εκπαιδευτικό οικοσύστημα αναδύεται.