Γαλλία: Εκλογικό ντέρμπι με φόντο την οικονομία

Σε ελάχιστες ημέρες, στις 12 Ιουνίου, διεξάγεται ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία. Πριν από λίγο καιρό, ο Εμμανουέλ Μακρόν επεκράτησε στον  δεύτερο γύρο της Μαρίν Λε Πεν, συγκεντρώνοντας το 52% των ψήφων έναντι του 42% της επικεφαλής της Εθνικής Συσπείρωσης. Αυτή τη φορά, όμως, οι πολιτικές εξελίξεις κινούνται προς αντίθετη κατεύθυνση. Απέναντι στον εκπρόσωπο του φιλελεύθερου κέντρου ίσταται η υποψηφιότητα του Ζαν – Λυκ Μελανσόν, του «γερόλυκου» της γαλλικής αριστεράς και επικεφαλής ενός ευρύ σχηματισμού πολιτικών δυνάμεων που κινούνται από τη σοσιαλδημοκρατική έως την κομμουνιστική αριστερά. Οι δημοσκοπήσεις κοινής γνώμης προβλέπουν ισοπαλία ή πύρρειο νίκη του Μελανσόν, ο οποίος κερδίζει πολύτιμο έδαφος προβάλλοντας το αριστερό οικονομικό πρόγραμμά του.

Στις 12 και 19 Ιουνίου 2022, λοιπόν,  οι Γάλλοι καλούνται στις κάλπες για να εκλέξουν τους βουλευτές που θα καθίσουν στην Εθνοσυνέλευση. Αυτές οι εκλογές έχουν σημαντική πολιτική σημασία: θα καθορίσουν το βάρος κάθε πολιτικού σχηματισμού στην κάτω βουλή του Κοινοβουλίου. Θα μπορέσει ο Μακρόν να κυβερνήσει με απόλυτη πλειοψηφία ή θα πρέπει να βρεθεί σε αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση; Θα παραμείνει στη θέση της η νεοδιορισθείσα κυβέρνηση; Γιατί φέτος η αριστερά ελπίζει να αναγκάσει τον Μακρόν σε συγκατοίκηση και ποιο είναι το πιο πιθανό σενάριο;

Ο Μελανσόν προηγείται με βραχεία κεφαλή, αλλά όλα είναι ακόμη ρευστά, δεδομένου του επιτυχούς πολιτικού ανοίγματος που έχει κάνει ο Γάλλος Πρόεδρος προς του Γκωλικούς και την ευρύτερη δημοκρατική δεξιά.

Ωστόσο, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σε όλες τις απαντήσεις των πολιτών που τοποθετούνται υπέρ της αριστερής λύσης του Μελανσόν: είναι η οικονομία. Ο Μελανσόν υπόσχεται στο γαλλικό εκλογικό σώμα ενεργότερη συμμετοχή του κράτους στην οικονομική ζωή.

Ο Μακρόν, από την πλευρά του, αρνείται την ετικέτα του «νεοφιλελεύθερου». Συχνά, οι πολιτικοί αναλυτές της Γαλλίας κάνουν λόγο για έναν φιλελεύθερο κεντρισμό ή για αυτό που αποκαλείται «μακρονισμός».

Και είναι πράγματι δύσκολο να αναλυθεί η εν λόγω έννοια. Η οικονομική πολιτική του Μακρόν είναι δεξιά ή αριστερή;

Προτιμότερο θα ήταν να υποστηριχθεί ότι πρόκειται και για δεξιά και για αριστερή πολιτική. Ήταν ο δεξιός Σαρκοζί που έφερε την οικονομική ανάκαμψη μετά την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας,  αλλά ήταν ο σοσιαλιστής Ολάντ που βοήθησε τις εταιρείες να αποκαταστήσουν τα περιθώρια κέρδους τους. Ο Μακρόν υπόσχεται μια κεντροφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, με αξονικό σημείο ισορροπίας πιο φιλελεύθερο από τον Ολάντ, αλλά πιο κεϋνσιανό από τον δεξιό Σιράκ.

Ο Μακρόν κάνει λόγο για εξοικονόμηση και εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, αλλά υποστηρίζει και την παρέμβαση του κράτους στην οικονομική ζωή. Αναφέρεται σε έναν πιο περιορισμένο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς, ωστόσο, να θίγει τον πυρήνα του «προνομιακού» καθεστώτος τους έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Μιλά για αξιοπρεπείς συντάξεις, αλλά με ένα πιο προωθημένο ηλικιακά όριο συνταξιοδότησης.

Στον αντίποδα, ο Μελανσόν ομιλεί ανοιχτά για ένα παρεμβατικό κράτος. Αποφεύγει τις ασάφειες, στο μέτρο του δυνατού. Δεν έχει ολοκληρωμένη ατζέντα για την ενεργειακή μετάβαση της Χώρας. Γνωρίζει όμως να απευθύνεται στο ιστορικό υπόστρωμα των Γάλλων πολιτών: την παράδοση ισχυρού κρατισμού στην ιστορική ευρωπαϊκή χώρα, αν και ο Μακρόν εμφανίζεται πεπεισμένος ότι έχει ολοκληρωμένες προγραμματικές θέσεις που θα του επιτρέψουν τελικά να κερδίσει την πλειοψηφία στο νέο Κοινοβούλιο.