Άποψη

Ο Βορίδης και η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων

Ο υπουργός Μάκης Βορίδης κατέστησε σαφές ότι η πόρτα της εξόδου ανοίγει για τον υπάλληλο του δημοσίου τομέα, που σημειώνει τέσσερις αρνητικές αξιολογήσεις και στη βάση αντικειμενικών γεγονότων, νεωτερισμός που οδήγησε στις ατακαδόρικες απαξιώσεις περί αξιολόγησης α λα πολυεθνική.

Ο υπουργός Μάκης Βορίδης κατέστησε σαφές ότι η πόρτα της εξόδου ανοίγει για τον υπάλληλο του δημοσίου τομέα, που σημειώνει τέσσερις αρνητικές αξιολογήσεις και στη βάση αντικειμενικών γεγονότων, νεωτερισμός που οδήγησε στις ατακαδόρικες απαξιώσεις περί αξιολόγησης α λα πολυεθνική. Εν τη υπερβολή τους, τα πικρόχολα σχόλια δεν αστοχούν, αφού αυτό που πρωτίστως διακυβεύεται για τη διοικητική μηχανή του κράτους είναι η προσαρμογή της στις σύγχρονες υπερεθνικές απαιτήσεις.

Πολλοί από τους παραδοσιακούς τομείς κρατικής δραστηριότητας και ευθύνης (άμυνα, οικονομική διαχείριση, υγεία, εσωτερική ασφάλεια, δημόσια διοίκηση) δεν  μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τη θεσμοθέτηση μετασχηματισμών του «ατσαλένιου κλουβιού» στο εσωτερικό του κράτους.

Για να μπορέσει να επιβιώσει και να καταστεί αποτελεσματική στα νέα διεθνή δεδομένα, ο μετασχηματισμός της υφιστάμενης κρατικής συγκρότησης από ένα κράτος εκτεταμένης παρέμβασης σε κράτος – πλοηγό ή κράτος – στρατηγείο είναι θεμελιακό προαπαιτούμενο της διοικητικής αυτής μετάβασης, χωρίς να χρειάζεται κάποιος να εργάζεται για τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, σχήματα δηλαδή που επιστρατεύονται για να συσκοτίσουν τις πολλαπλές παθογένειες της κρατικής γραφειοκρατίας στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή επίσης που η οικονομία μετατρέπεται στον καθοριστικό παράγοντα αποτελεσματικότητας των εθνικών κρατών, το εθνικό κράτος καλείται να καταπολεμήσει και να εξαλείψει τους παράγοντες που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξή του. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο ως μείζον ζήτημα στην ελληνική πραγματικότητα εμφανίζεται η αναδιάρθρωση του διοικητικού μηχανισμού, έτσι ώστε αυτή να μπορεί να ανταποκρίνεται στις υπερεθνικές απαιτήσεις των καιρών.

Κι η αγκύλωση σε παρωχημένα οργανωτικά υποδείγματα τριτοκοσμικού τύπου, που δοξολογούν τη μονιμότητα του μεγάλου ασθενούς της οικονομικής και πολιτικής μας ζωής, διατηρεί την κουλτούρα της αντιπαραγωγικότητας και της γενικευμένης οκνηρίας, σε βάρος πάντοτε της βουβής πλειοψηφίας των υπαλλήλων που επιθυμούν την αυτονόητη συνέπεια στα επαγγελματικά τους καθήκοντα.