Πολιτική

Οι κηραλοιφές του νεοεθνικισμού

Είναι αλήθεια ότι, εδώ και αρκετό καιρό, οι υπερπατριώτες στα ακροδεξιά του πολιτικού συστήματος βρίσκονταν σε σοβαρή κρίση πολιτικής εκπροσώπησης

Είναι αλήθεια ότι, εδώ και αρκετό καιρό, οι υπερπατριώτες στα ακροδεξιά του πολιτικού συστήματος βρίσκονταν σε σοβαρή κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, που έφθανε στα όρια της υπαρξιακής κρίσης. Ωστόσο, σε πρόσφατες έρευνες αποτυπώνεται μια αξιοσημείωτη τόνωση της  κοινωνικής απήχησής τους.

Τον Πάνο Καμμένο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έρχεται να αντικαταστήσει η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, χωρίς να γίνει λόγος στην περίπτωση των «Ελλήνων για την Πατρίδα» υπό τον Ηλία Κασιδιάρη. Στον πρόσφατο εορτασμό της μνήμης για την συμπλήρωση εκτατό τριάντα ετών από την γενοκτονία των Ποντίων, το «δεν ξεχνώ» του Πρωθυπουργού δεν ήταν εθνικώς επαρκές για τα ακροδεξιά ξωτικά που έσπευσαν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από τη θλιβερή επέτειο.

Οι ακροδεξιές κορώνες δεν απορρέουν, όμως, από μια ιδιαίτερη μέριμνα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και το αίτημα της εθνικής αυτογνωσίας, αλλά επιδιώκουν να επαναδιατυπώσουν στερεότυπα ακροδεξιού μύθου περί εθνικής ανωτερότητας συγκριτικά με άλλα έθνη.

Ταυτόχρονα, οι εξαλλοσύνες, που υποστηρίχθηκαν κατά τις δύο τελευταίες ημέρες, αποσκοπούν στην τροφοδότηση της έντασης με την τουρκική πλευρά και στην καλλιέργεια συγκρουσιακών ανακλαστικών στο κοινωνικό μας σώμα. Η πολιτική αυτή μπορεί να υπόσχεται πιθανά εκλογικά κέρδη, αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν σχετίζεται με την ανυστερόβουλη και άδολη φιλοπατρία των Ελλήνων, που αρνούνται να υποκύψουν στη θαλπωρή των εθνικιστικών ψευδαισθήσεων και που κάθε άλλο παρά αμελούν να αναφερθούν σε «μαύρες σελίδες» της ιστορικής διαδρομής του Ελληνισμού.

Οι  μικροκομματικά υστερόβουλες αναγνώσεις των ιστορικών γεγονότων δεν έχουν, όμως, στραμμένο αποκλειστικά το βλέμμα τους στην κάλπη. Ταυτόχρονα, συνδέονται με την αφύπνιση αλυτρωτικών οραμάτων, τα οποία αφήνουν πάντα να αιωρούνται ασαφώς μεν επικινδύνως δε.

Το αυγό του φιδιού είναι και πάλι μπροστά μας, ξαναγράφει την Ιστορία κατά το κομματικό δοκούν, επιχειρεί εκ νέου να διαβρώσει διά τη υπερβολής τον σύγχρονο άδολο πατριωτισμό των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που κινούνται εντός του συνταγματικού τόξου.