Η απάντηση είναι πάντοτε καθ’ ολοκληρίαν αρνητική από συνεπείς φιλειρηνιστές, υποστηρικτές του Συμφώνου της Βαρσοβίας και παιδιά των λουλουδιών: το ΝΑΤΟ, αποφαίνεται η ετερόκλιτη συμμαχία, δεν έχει λόγο ύπαρξης μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού μπλοκ συνολικά. Αυτή η πρόταση περικλείει αντίκρισμα αληθείας, έχει όμως και πολλά σοβαρά κενά, ακόμη και για όσους δεν αμείβονται αδρά από την Αμερικανική Πρεσβεία και συναφείς ευγενείς κατηγορίες.
Πράγματι, δεν είναι αναληθές ότι το ΝΑΤΟ είναι ένας οργανισμός αμυντικής υφής που συγκροτείται την επαύριον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κεντρική αποστολή του ήταν, τότε, η ανάσχεση της διάδοσης της σοβιετικής επιρροής.
Ωστόσο, η απάντηση έχει σοβαρές ανεπάρκειες, αφού χάνει από τον ορίζοντα της βασικές αποστολές της Βορειοατλαντικης Συμμαχίας στη μετασοβιετική συνθήκη και στο φόντο του μεταδιπολικού μεταψυχροπολεμικού κόσμου.
Η ανάληψη ειρηνευτικών δράσεων, η δυνατότητα χρήσης στρατιωτικών δυνάμεων και πέρα από τα γεωγραφικά πλαίσια των εθνικών κρατών – μελών που συγκροτούν τη Συμμαχία, η προαγωγή της συνεννόησης και του διαλόγου με τις χώρες του ανατολικού κόσμου.
Η αντίρρηση, το ξέρουμε, καραδοκεί: «Αυτοί δεν είναι που διοργάνωσαν τους βομβαρδισμούς στη Σερβία;». Η αντίρρηση δεν αστοχεί εν τη υπερβολή της, όπως δεν αστοχούν κριτικές για ελλείμματα στην ισόρροπη διασφάλιση της ειρήνης.
Έτσι, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος μαζί με τα νερά να πετάξουμε και το μωρό. Που σημαίνει ότι η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν θα έπρεπε να είναι υπερήφανη για επιλογές της, αλλά, την ίδια στιγμή, είναι αναπόσπαστο μέρος του δυτικού συστήματος ασφαλείας, στο οποίο συμμετέχει και η χώρα μας. Κι είναι αυτό το σύστημα ασφαλείας που οδηγεί την αυταρχία Πούτιν από ήττα σε υπαναχώρηση και από αναδίπλωση σε αναπροσαρμογή της στρατηγικής του.
Αυτή που υποχρεώνει τον Πούτιν να μετρά μια ακόμη ηθική και διεθνή αποδοκιμασία, όπως είναι η τρέχουσα στην Φινλανδία.