Έχουν πολλά γραφεί από και για τον αρθρογράφο της Προόδου, τον οποίο φιλοξενεί η πάλαι ποτέ εφημερίδα της ανανεωτικής αριστεράς. Προ ολίγων ωρών, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ ελεεινολογήθηκε ως «αμορτισέρ» και διατυπώθηκε, φάτσα φόρα, η βαθιά αντισεξιστική κι απελευθερωτική συμβουλή προς όσους ανθρώπους της ενημέρωσης και της επικοινωνίας διάκεινται ευμενώς προς τη σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία να «προσέξουν να μην καθίσουν πάνω στον πήχη».
Αμοιβαία ανοχή φαίνεται λοιπόν ότι σημαίνει καταστολή, κατά κάποιο τρόπο, αυτού που κάνει την ουσία της πολιτικής σύμφωνα με τον ναζιστή θεωρητικό Καρλ Σμιτ – τη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού – για να θεωρεί κανείς πάντα τους πολιτικούς του αντιπάλους ως νόμιμους αντιπάλους.
Ενδεικτικά, και για να δανειστούμε αυτή τη φορά τη διάσημη έκφραση του Πρώσου στρατιωτικού και θεωρητικού του πολέμου Κλαούζεβιτς, τα έργα του οποίου αποτελούν αγαπημένο ανάγνωσμα του πρώην αξιωματικού της KGB και σημερινού Προέδρου της Ρωσίας, υπάρχει κίνδυνος παράπλευρης ζημίας για το σύνολο του δημοκρατικού συστήματος όταν η πολιτική αποκτά την όψη ενός «πολέμου που ασκείται με άλλα μέσα» .
Με άλλες, πιο κατανοητές για σταλινικούς, λέξεις, όταν οι κομματικές θέσεις μετασχηματίζονται σε ιδεολογικές γραμμές περιχαράκωσης, οι πολιτικοί κριτικοί προβαίνουν απερίσκεπτα σε ακραίες προσωπικές επιθέσεις, τα πολιτικώς ετερόδοξα ΜΜΕ μετατρέπονται συλλήβδην σε αποδιοπομπαίους τράγους, που κατηγορούνται από κάποιους για παραπληροφόρηση και για χειραγώγηση (κρατικά ή/και κομματικά ψεύδη), η πόλωση είναι τέτοια που αποδομεί εκ των προτέρων κάθε δυνατότητα συναίνεσης στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής κοινότητας. Εκτός βέβαια και αν σεξιστές υβριστές συχνάζουν ή ονειρεύονται νέες πολιτικές κοινότητες, χωρίς εκείνη την ενοχλητική παρουσία εκείνων που τολμούν να εκφέρουν αντιθετική πολιτική γνώμη.