Η αριστερή αγιαστούρα του Ν. Φίλη

Η υπόθεση είναι γενικώς γνωστή: το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν αντιβαίνει σε κάποια διάταξη του Συντάγματος και των νόμων το κράτους. Πρόκειται, όμως, για μια απόφαση, που αντιβαίνει σε μία (επαναλαμβάνω: μία, συγκεκριμένη) αριστερή αυτοερεθιζόμενη ηθικολογία. 

Αυτό για τα δημόσια πράγματα ισοδυναμεί με έγκλημα καθοσιώσεως, με παράβαση του Συντάγματος και των νόμων μιας συγκεκριμένης αριστεράς. Αυτή έχει πάντα δίκιο, εκ κατασκευής και εκ φύσεως. Έχει τον άμβωνά της, πάει να πει το κόμμα της, και τα ιερατεία της, δηλαδή την intelligentsia της και τους αρμόδιους τομείς επεξεργασίας θέσεων. Όταν, δε, πρόκειται για ζήτημα παιδείας, μόνη αποδεκτή κριτική σκέψη είναι η δική της, αυτή έχει το μονοπώλιο να σκέπτεται κριτικά. Φιλελεύθεροι, συντηρητικοί σφάλλουν εκ προοιμίου.

Ενίοτε, μάλιστα, δεν χρειάζεται να έχει λάβει καν το πτυχίο της, όπως ενσαρκώνεται θαυμάσια στην περίπτωση του προσώπου του προπτυχιακού φοιτητή και πρώην Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νικολάου Φίλη. Είπαμε: αυτός ξέρει, αυτόν εμπιστευόμαστε. 

Και μας ενημέρωσε, ο προπτυχιακός φοιτητής, ότι «είναι υπόθεση των φοιτητών και των πανεπιστημιακών να διασφαλίσουν το απαραίτητο κλίμα ακαδημαϊκής ελευθερίας και ηρεμίας» και ότι, με την απόφασή του αυτή, «το Συμβούλιο της Επικρατείας απομακρύνεται από την φιλελεύθερη (μήπως εννοεί αστική, ο ιεροψάλτης;) παράδοσή της».

Το ζήτημα, βέβαια, δεν τραβάει, δεν «πουλάει» στο Κίνημα και στην Κοινωνία. Ο τομεάρχης Παιδείας πήρε λοιπόν την αριστερή αγιαστούρα, βγήκε στον άμβωνα και άρχισε να ραντίζει το Κίνημα, αναπαράγοντας πιστά τις ηθικολογίες της αριστερής κουλτούρας της μεταπολίτευσης, αυτής που καθαγίαζε τους αγώνες και τα αιτήματα κάθε κινήματος, ακόμη και τα αιτήματα της παραμικρής κίνησης στο εσωτερικό της κοινωνίας πολιτών.

Ο όρος, της αριστερής αγιαστούρας, ανήκει σε έναν σημαντικό διανοούμενο της σκεπτόμενης αριστεράς και ενός αρκετά ανοικτού μαρξισμού, στον συγγραφέα και εκδότη Άγγελο Ελεφάντη. Και διασκέδαζε από καρδιάς, πηγαία, με άμβωνες, ιερατεία και, βέβαια, την «αριστερή αγιαστούρα», όπως συνήθιζε να μας λέει.