Ο Πιερρακάκης και το γκρέμισμα των εσωτερικών τειχών του κράτους

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν θέλησε ποτέ να συσκοτίσει τις κεντροαριστερές καταβολές του και την ιδεολογική του αναφορά στην σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Στη συλλογική πολιτική μνήμη, αυτά τα ταυτοτικά πολιτικά στοιχεία παραπέμπουν σε υπερμεγέθεις κρατικές συγκροτήσεις και πολύμορφες εισχωρήσεις του κράτους στην κοινωνική και οικονομική ζωή. Δεν είναι αυτή, όμως, η περίπτωση του Υπουργού Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, στον οποίο πικρόχολα καταλογίζεται μια αφυδατωμένη πολιτική διοικητικών αλλαγών.

Πίσω όμως από αυτές τις αλλαγές στη διοικητική μηχανή της κρατικής εξουσίας εντοπίζεται ο αντικρατισμός μιας αξιοπρόσεκτης μερίδας των σύγχρονων σοσιαλδημοκρατών, ο οποίος έρχεται σε ρήξη με εδραιωμένες πεποιθήσεις  ενός σύγχρονου πολιτικού χώρου που οριοθετείται γεωγραφικά στα αριστερά του κέντρου.

Ο Κ. Πιερρακάκης τόνισε με τον τρόπο του, στο πρόσφατο Συνέδριο της ΝΔ, ότι το «ισχυρό» και «δίκαιο» κράτος σημαίνει στην πράξη το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για ένα κράτος αργοκίνητο και κοινωνικά άδικο. Το «περισσότερο» κράτος δεν είναι ένα κράτος που λειτουργεί ως ανάχωμα στην ασυδοσία εκλεκτών ολίγων σε βάρος των πολλών, ένα υπέρτατο θεσμικό εμπόδιο στα εκμεταλλευτικά σχέδια που καταστρώνουν οι οικονομικά ισχυροί σε βάρος των αδύναμων πλατιών μαζών. Το περισσότερο κράτος είναι το ίδιο ασύδοτο και, αρκετά συχνά, ταυτίζεται με μηχανισμούς του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.

Σε αυτό το «νεοχομπσιανό» κράτος – Λεβιάθαν, η κρατική γραφειοκρατία λαμβάνει άλλες διαστάσεις, αφού δεν είναι απλώς μια υπαλληλική διαστροφή, που συνδέεται με μια σειρά περιττών ενεργειών και επιστρωμάτωσης άσκοπων εγγράφων. Είναι μια κατάσταση με καρκινικά χαρακτηριστικά, που την συνθέτουν μια διογκωμένη υπαλληλία, αδρά αμειβόμενα διοικητικά στελέχη, κομματικοί τοποτηρητές, αλόγιστες σπατάλες και τάσεις προς διαφθορά στις καθημερινές συναλλαγές διοικητικών οργάνων με τους πολίτες.

Κι όλα αυτά δρουν, σε τελικό βαθμό, όπως τα άλατα που επικάθονται σε αρθρώσεις, δηλαδή στους αρμούς του διοικητικού υποσυστήματος του κράτους. Για αυτόν τον λόγο, το «περισσότερο» κράτος είναι, από τη σκοπιά των πολιτών, ένας μέγας παραλυτικός της εποχής μας, με τις δικές του, οριακά έννομες, λογικές και με τα δικά του εσωτερικά τείχη, τα οποία γκρέμισε ο Υπουργός Επικρατείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όπως τόνισε από το βήμα του 14^ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας.