Με τη μεσαία τάξη

Η τρέχουσα ενεργειακή κρίση, απόρροια κυρίως της συνεχιζόμενης στρατιωτικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχει ως αναντίρρητη συνέπεια τους φουσκωμένους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, γεγονός που προκάλεσε τις πρόσφατες πρωθυπουργικές ανακοινώσεις για τη μείωση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό που εκπλήσσει δεν είναι η, δομική πλέον, αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο οικονομικό ύψος του πακέτου μέτρων, αλλά η υπεράσπιση από τον πρόεδρο και τα ηγετικά στελέχη της μεσαίας τάξης ή, με άλλους λόγους, των «νοικοκυραίων». 

Η Νέα Δημοκρατία, καθ’ όλη τη διάρκεια της σαραντακτάχρονης ιστορική της διαδρομή, δεν έκρυψε ποτέ την πάγια κοινωνική της αναφορά στη μεσαία τάξη. Το υπενθύμισε η κ. Ν. Μπακογιάννη, τονίζοντας ότι «οι άνθρωποι της παράταξής μας είναι νοικοκυραίοι». Το επανέλαβε εμφατικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο 14ο Συνέδριο της ΝΔ: «Η μεσαία τάξη δεν μπορεί να πληρώσει τη νύφη της παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης».

Η απαρασάλευτη αυτή κοινωνική αναφορά στη μεσαία τάξη δεν έχει έναν τυχαίο και συμπτωματικό χαρακτήρα. Στην οπτική κάθε σύγχρονου κεντροδεξιού κόμματος, στρατηγική είναι η θέση, ότι πρέπει να αποφεύγονται οι ενδοκοινωνικές οξύνσεις και, πολύ περισσότερο, η ταξική πόλωση. Σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται ελεύθερη και σε μια φιλελεύθερου τύπου, οι ανοδικές κοινωνικές πορείες ενθαρρύνονται, με ένα βαθύτερο, σχεδόν φιλοσοφικό, σεβασμό στις επιθυμίες και τα όνειρα για τη διατήρηση ή τη βελτίωση των καθημερινών και υλικών όρων των πορειών ζωής των ανθρώπων, πέρα και μακριά βέβαια από μικροαστική ξιπασιά και επιδείξεις κοινωνικής ανωτερότητας.

Και τα συντεταγμένα όργανα της κρατικής συγκρότησης, στην οποία υποβάλλουμε εξάλλου τις φορολογικές μας δηλώσεις, οφείλουν να μεριμνούν για τη διασφάλιση των αναγκαίων προαπαιτουμένων, οικονομικών και πολιτικών, για την εκδίπλωση των αρετών και των δεξιοτήτων κάθε πολίτη.

Ωστόσο, τα κεφαλαιώδη ζητήματα  της μεσαίας τάξης και της δυνατότητας ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας αντιμετωπίζονταν από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με μια ξεχωριστή μονομέρεια στο χώρο των κοινωνικών θεωριών: αυτήν της ταξικής πάλης, που – άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε συγκεκαλυμμένα – ορισμένοι εγχώριοι εκπρόσωποί της την ήθελαν διαρκή και ανειρήνευτη.

Όλοι θυμόμαστε λίγο – πολύ  άκρως προσβλητικές δηλώσεις που συνέδεαν  τον οικονομικό στραγγαλισμό τμημάτων της μεσαίας τάξης με τις ασυγκράτητες  γενετήσιες ορμές κορυφαίων υπουργών της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι ατιθάσευτες αυτές ορμές φαίνεται ότι παραχώρησαν οριστικά τη θέση τους σε μαζικές, διαταξικές επελάσεις προς την επανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, εν όψει μάλιστα των επόμενων βουλευτικών εκλογών που θα διεξαχθούν το αργότερο σε ένα  έτος από σήμερα.

Οι αυτοαναιρέσεις είναι πλέον εξόφθαλμες, οι μεταμορφώσεις, σαρωτικές: αυτοαναίρεση της δημοσιονομικής πολιτικής της περιόδου 2015 – 2019, εγκατάλειψη των μαρξιστικών ρητορικών σχημάτων, σύσταση διά της λεκτικής συγκολλήσεως λαικομετωπικών, υπερ – ταξικών σχημάτων. 

Δύσκολα, μπορεί να προβλέψει κανείς με βεβαιότητα την εκλογική ευόδωση αυτών των νέων πολιτικών σχεδιασμών και αντιπολιτευτικών πρακτικών. Σίγουρο, όμως, είναι ότι τα εκλογικά σώματα στις σύγχρονες κοινωνικές ολότητες δείχνουν τελικά να εκτιμούν ιδιαίτερα τη σαφήνεια και τη συνέπεια λόγων και έργων.