Η επισιτιστική κρίση είναι ταξική;

Το «ταξικό» συνεχίζει εμμονικά να είναι το μόνο κριτήριο για κάθε ζήτημα, όπως αποτυπώνεται και στις δημόσιες τοποθετήσεις για την επισιτιστική κρίση της μείζονος αντιπολίτευσης που εξακολουθεί να βλέπει ακόμη και στην επισιτιστική κρίση μόνο αδικημένους παραγωγούς και λαίμαργους βιομηχάνους. Ευχής έργον θα ήταν η επισιτιστική κρίση να εξαντλούνταν σε μονοκατηγοριακές προσεγγίσεις, μακριά από συνθετότερα κριτήρια, διότι η αντιμετώπισή της θα ήταν σαφώς ευκολότερη από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Η επισιτιστική κρίση επανήλθε δριμύτερη μετά τον πόλεμο που κήρυξε η Ρωσία κατά του ουκρανικού λαού στις 24 Φεβρουαρίου. Επιτιθέμενος είναι η αχανής Ρωσία και αμυνόμενη η Ουκρανία των κάπου 44 εκατομμυρίων κατοίκων. Ο Δαυίδ έχει λοιπόν όνομα, όπως και ο Γολιάθ.

Επιπλέον, ζούμε σε έναν κόσμος αυξημένης αλληλεξάρτησης. Μια ματιά στις οικονομικές εξελίξεις, στα πολιτικά πράγματα ή στις τεχνολογικές αλλαγές αρκεί για να επιβεβαιώσει την αλληλεξάρτηση αυτή. Και μικρές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες στο χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου κάνουν «χρυσές δουλειές» τούτη την περίοδο, εκμεταλλευόμενες πλήρως την οικονομική ρευστότητα της περιόδου.

Στον σημερινό κόσμο, χρειάζεται αέριο για να παραχθεί λίπασμα και λίπασμα, για να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο οι γεωργικές αποδόσεις. Το σιτάρι χρειάζεται για το ψωμί των χωρών όπου είναι το κύριο γεύμα και χρειάζονται χρήματα για να αγοραστεί αυτό το σιτάρι, οι τιμές του οποίου οι τιμές εκτινάσσονται στα ύψη, χωρίς να παραβλέπεται το ότι οι τιμές ήταν ήδη υψηλές και πριν από την ανοιχτή εκδήλωση του νεοιμπεριαλισμού του Κρεμλίνου.

Ακόμη, χώρες, που βρίσκονται συνήθως στο ταξικό απυρόβλητο, διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην παραγωγή τροφίμων. Για παράδειγμα, η Ινδονησία οφείλει ουσιαστικά τις οικονομικές της αντοχές στο ρόλο της ως πρώτης παραγωγού φοινικέλαιου παγκοσμίως.  Οι ταξικά προσανατολισμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις δεν μοιράζουν ενημερωτικά φυλλάδια στις εισόδους των δυτικών σούπερ μάρκετ όπου παρελαύνουν τα φορτωμένα ηλιέλαιο καροτσάκια μας.

Το ταξικό, τέλος, εξαλείφεται ως διά μαγείας από τις εν λόγω προσεγγίσεις, όταν πρόκειται για την αισχροκερδή στάση μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης που ανερυθρίαστα πουλάει σήμερα τον ελληνικό καφέ προς 3 ή 3,5 ευρώ, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μεγαλοαστός. Για να μην αναφερθεί κανείς στο ότι σε κανένα χωρίο του μαρξικού δεν δίδεται ένας σαφής ορισμός της επίμαχης έννοιας.