Ο συγκεκαλυμμένος ολοκληρωτισμός μιας μαρξιστικής Πρωτομαγιάς

Σύσσωμη η ελληνική αριστερά ενδύθηκε την casual ενδυμασία της για να σταθεί, ταυτόχρονα, στο πλευρό και στην κορυφή των αγώνων της εντολοδόχου της Ιστορίας, της εργατικής τάξης, που με την πάλη της κινεί τα πάντα προ τα εμπρός, αν και κανένας μαρξιστής αρχηγός δεν ομίλησε για τη θηριωδία των δεκάδων εκατομμυρίων θυμάτων του μαρξισμού.

Τονίζεται εξαρχής ότι κάθε άλλο παραβλέπεται εδώ το καταγεγραμμένο γεγονός των αιματοβαμμένων εξεγέρσεων των εργατών του Σικάγο τον Μάιο του 1866, όταν δικαιολογημένα ζήτησαν υψηλότερες αμοιβές και αρτιότερες συνθήκες διαβίωσης.

Αυτό όμως που κυρίως απασχολεί είναι οι σχεδόν πανομοιότυπες δηλώσεις των επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25. Για τον Τσίπρα, είναι επιτακτική ανάγκη «να θυμόμαστε τους αγώνες της εργατικής τάξης για τη χειραφέτησή της. Για μια κοινωνία δικαιοσύνης, στην οποία ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη. Για τον σοσιαλισμό ως απάντηση στη βαρβαρότητα». Στο ταξικό βλέμμα του κ. Κουτσούμπα, «η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης, η οποία κινεί τον τροχό της Ιστορίας ως την πλήρη απελευθέρωση της εργατικής τάξης με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», εκτίμηση για το ιστορικό γίνεσθαι που επαναλήφθηκε σχεδόν αυτολεξεί από τον κ. Βαρουφάκη, που τόνισε ότι αυτός και το κόμμα του «θα είναι από τη σωστή μεριά της Ιστορίας».

Μάταια, όμως, θα αναζητήσει κάποιος στις δηλώσεις αυτών των πεπεισμένων μαρξιστών, που έχουν αφομοιώσει τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό του Μαρξ, την παραμικρή έγνοια για το εάν αυτές οι θεμελιώδεις αρχές της μαρξικής θεωρίας επαληθεύονται ή διαψεύδονται στο επίμαχο πεδίο της πράξης. Η Ιστορία, με κεφαλαίο «Ι», δεν οδήγησε στην επαλήθευση της επιστημονικής θεωρίας των Μαρξ/Ένγκελς, η οποία είναι, ταυτόχρονα, και σημαία ιδεολογικής πάλης, «επαληθεύονται», σε πλήρη αφαίρεση της αντικειμενικής, της ιστορικά καταγεγραμμένης πορείας της ανθρωπότητας.

Έτσι, όμως, η θεωρία, που ασπάζονται με θέρμη οι προαναφερόμενοι πολιτικοί (συγγνώμη: αγωνιστές) της αριστεράς, επιχειρείται να μην υποβληθεί σε καμία βάσανο επιστημονικής επιβεβαίωσης σε πείσμα και σε ευθεία αντίθεση του… επιστημονικού χαρακτήρα της. Ετούτες οι κραυγαλέες παραβιάσεις της τυπικής λογικής θα μπορούσαν, ενδεοχομένως, να παραβλεφθούν, αν δεν υπήρχαν και δύο σοβαρότατα πολιτικά ζητήματα.

Το πρώτο από αυτά είναι, αναμφίβολα, οι μαζικές εκτελέσεις αντιφρονούντων, οι βίαιες προσαγωγές σε ψυχιατρικά καταστήματα, οι εξορίες, ακόμη και η κρατική – κομματική παρακολούθηση της εμμήνου ρήσεως των γυναικών. Η έτσι εννοούμενη Ιστορία οδήγησε στην εμπειρία του κόκκινου ολοκληρωτισμού σε ολόκληρα τα σοσιαλιστικά κράτη της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι η επίκληση της ελληνικής αριστεράς στη διαψευσθείσα θεωρία του Μαρξ αποπροσανατολίζει τη δημόσια κουβέντα από σημαντικά προβλήματα, με τα οποία οι εργαζόμενοι είμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Η μειωμένη αγοραστική δύναμη των μισθών μας, η αύξηση του πληθωρισμού, ιδίως μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η ποιότητα και η συχνότητα των πολιτικής λογοδοσίας των κυβερνώντων είναι ορισμένα από αυτά τα προβλήματα, που τα συναντούμε στις καθημερινότητές μας και των οποίων η λύση καλό θα ήταν να μην αφεθεί στις ατραπούς του Ολοκληρωτισμού.