«Ως δημόσιο πρόσωπο έπρεπε να μιλήσω ανοιχτά για τη θέση μου στην κοινωνία και να τη διεκδικήσω. Δεν με αφορά να συμφωνούν όλοι με αυτό που είμαι εγώ. Αυτό που με αφορά είναι η κοινωνία, δηλαδή οι αρχές να με θεωρούν ίσο. Δεν με θεωρούν ίσο, θεωρούν ότι δεν με ξέρουν. Για αυτό και συστήνομαι κάθε φορά. Όσο εμφανίζομαι τηλεοπτικά τόσο αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας και στις οικογένειές μας, στο περιβάλλον μας και διεκδικούν τα ίδια δικαιώματα. Είναι απλό. Δεν έχει να φοβηθεί κανείς τίποτα. Ο φόβος είναι κάτι άγνωστο για μένα, πρέπει να φαινόμαστε.
Ο διαχωρισμός του σεξουαλικού προσανατολισμού από την Πολιτεία πρέπει να σταματήσει. Είναι ρατσιστικό. Δεν μπορεί εμένα να μου συμπεριφέρεται διαφορετικά η Πολιτεία από το πώς συμπεριφέρεται σε οποιονδήποτε άλλον. Δεν επιτρέπει στο παιδί μου μέσα στην οικογένεια που έχει επιλέξει ο πατέρας του, η μάνα του που το έχουν κάνει, δεν του επιτρέπει του παιδιού να ζήσει σε αυτή την οικογένεια έξω από το σπίτι του. Η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει τον δεύτερο γονιό του σπιτιού. Η Πολιτεία οφείλει να προστατεύει το παιδί, έχει υποχρέωση.
Αν μου συμβεί κάτι, το παιδί δεν πηγαίνει στον δεύτερο γονιό. Αν συμβεί κάτι σε ένα ομόφυλο ζευγάρι, αν ο πατέρας ή η μητέρα χάνεται το παιδί είναι έκθετο, πηγαίνει στον πρώτο συγγενή εξ αίματος. Είναι μεγάλο τραύμα για ένα παιδί…» κατέληξε ο Φώτης Σεργουλόπουλος.