«Μεγαλώναμε με μια ενοχή ότι φταίμε εμείς που οι γονείς μας είχαν αυτές τις ακραίες αντιδράσεις και στάσεις ζωής. Αυτή την ενοχή την κουβάλαγα πολλά χρόνια στη ζωή μου και προσπαθούσα να κρύψω και να παρουσιάσω χαρούμενο τον εαυτό μου, αλλά μέσα μου πονούσα. Ακόμα και σε σχέσεις που έκανα, το έκρυβα το παρελθόν μου. Ντρεπόμουν για το παρελθόν μου, ντρεπόμουν για τους γονείς μου. Φοβόμουν ότι όποιος έρθει και γνωρίσει π.χ. τη μητέρα μου, δεν θα με “πάρει” γιατί θα πει “ως κόρη της συγκεκριμένης γυναίκας, εγώ γιατί να κάνω οικογένεια μαζί της;”».
Η Ναταλί Κάκκαβα ολοκλήρωσε την εξομολόγηση της, προτρέποντας οποιονδήποτε βιώνει αντίστοιχη κατάσταση να σταματήσει να αισθάνεται ντροπή για τις πράξεις των άλλων.
«Να πω σε ανθρώπους που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις, να σταματήσουν να ντρέπονται γιατί δεν ευθύνονται οι ίδιοι» ολοκλήρωσε.