Αυλάρχης Πρωθυπουργός;

Ένα προοδευτικό μύθευμα, ούτε καν μύθος, θέλει τον βασιλικό θεσμό σαρξ εκ της σαρκός της Νέας Δημοκρατίας, σπλάχνο από τα σπλάχνα της επάρατης Δεξιάς. Αυτή είναι πάντα πρόθυμη να ξεπλύνει τις αμαρτίες της βασιλείας στην Ελλάδα, ακόμη και να την παλινορθώσει επιδέξια και έντεχνα.

Το πολιτικό καλλιτέχνημα του ’74, όμως, φέρει ανεξίτηλη την προσωπική σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας έπαιξε κυριολεκτικά το κεφάλι του κορώνα – γράμματα για την ειρηνική και ομαλή μετάβαση από την δικτατορία των συνταγματαρχών στην Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ο κατοπινός Πρόεδρος της ΝΔ, που δεν δίστασε να πουλήσει κρυφά από την οικογένειά του τη μισή πατρική του περιουσία για να χρηματοδοτήσει χρέος της ΝΔ,  αποδείχθηκε σπάνιος διαπραγματευτής και αριστοτέχνης των πιο περίτεχνων διπλωματικών κινήσεων που πέτυχαν το πέρασμα στον αβασίλευτο δημοκρατικό βίο.

Ακόμη, ακολουθώντας κανείς την πορεία σκέψης του προοδευτικού κατηγορητηρίου, θα πρέπει να ελεεινολογήσει και τον Προκόπη Παυλόπουλο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ως θεσμικά πρόθυμο συνομιλητή Βασιλέων και αμετανοήτων βασιλοφρόνων και την κ. Μπέττυ Μπαζιάνα – Τσίπρα ως την εγκαρδιοτάτη συνομιλήτρια του Πρίγκηπα Κάρολου και, άρα, πολιτικά ύποπτη για την υπόθεση του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία στην Κόκκινη Ευρώπη των Λαών.

Ο εκτοξευθείς χαρακτηρισμός περί «αυλάρχη Πρωθυπουργού» για έναν κοινωνικά νέο άνθρωπο, που συνάντησε τον Πρίγκηπα της Ουαλίας Κάρολο στη Σκωτία, θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα ακόμη ατυχές περιστατικό στην αντιπολιτευτική πολιτική που ακολουθεί η πλατεία Κουμουνδούρου από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία της Χώρας.

Ωστόσο, οι έκδηλες αντιπολιτευτικές ανεπάρκειες τείνουν να λάβουν τον χαρακτήρα δομικής αντιπολιτευτικής αδυναμίας. Οι αυξήσεις των τιμών σε βασικά αγαθά, η συνεχιζόμενη πανδημική κρίση της covid – 19, οι αντανακλάσεις του ρωσοουκρανικού πολέμου στον ευαίσθητο τομέα της ενέργειας είναι κεντρικά ζητήματα για την ποιότητα της κοινής καθημερινής μας μέριμνας και η ηγεσία της μείζονος αντιπολίτευσης οφείλει, εκ του θεσμικού της ρόλου, να επεξεργάζεται ουσιαστικές, προγραμματικές θέσεις, αντί να αναλώνεται σε επικίνδυνες ευκολίες που, ενίοτε, φλερτάρουν με την πολιτική αυτουπονόμευση.