Στην παράσταση έχω ένα αντίστοιχο βιβλιαράκι και, κάθε φορά που το έπιανα για μια συγκεκριμένη σκηνή, με ρωτούσαν «καλά, πώς από εκεί που έπινες καφέ και γελούσες, μπαίνεις τόσο εύκολα στο ρόλο και αρχίζεις να κλαις;». Μόλις έβλεπα το βιβλιαράκι, σκεφτόμουν εκείνο με τις συνταγές της μητέρας μου. Νομίζω ότι όποιος έχει χάσει τη μητέρα του με καταλαβαίνει.