To αληθινό δίλημμα

Πολλά μπορεί να προσάψει στον Αλέξη Τσίπρα, κάποιος που δεν τον συμπαθεί…πολιτικά! Αλλά ούτε ο πιο σκληρός αντίπαλός του, δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι έχει έλλειψη «επικοινωνιακού ενστίκτου»: τις περισσότερες φορές ξέρει τι να πει για να προκαλέσει συζήτηση, περισσότερη από το περιεχόμενο των όσων λέει…

Εσωτερικής χρήσης;

Κάτι τέτοιο συνέβη με το πρόσφατο «δίλημμα» που έθεσε μιλώντας στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέροντας: «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Μάλλον πέτυχε το «τέχνασμα» του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αρκετοί πολιτικοί του αντίπαλοι, αντιμετώπισαν την αναφορά αυτή ως «πολιτική πρόταση». Υποθέτοντας, ότι ούτε ο ίδιος ο Α. Τσίπρας θεωρεί εαυτόν κάτι αντίστοιχο του Ενγκελς, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, ή του Κορνήλιου Καστοριάδη -που ήταν οι πρώτοι που έθεσαν το αντίστοιχο δίλημμα, υπό διάφορες μορφές- τότε, αν κάποιος θέλει να ερμηνεύσει την αφορά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες του διλήμματος. Και τότε βασίμως θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μάλλον περισσότερο ταιριάζει στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, αφού όταν πρωτοεμφανίστηκε ως «τάση» από τον Καστοριάδη ήταν το αποτέλεσμα της απογοήτευσής του από την τροτσκιστική τέταρτη διεθνή…

Το ζητούμενο

 Είτε έτσι, είτε αλλιώς όμως…ακόμη κι αν πέτυχε επικοινωνιακό θόρυβο, το δίλημμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον…θνησιγενές και εν πολλοίς εντυπωσιοθηρικό. Άρα πόρρω απέχει από την ουσία και το πραγματικό διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Όποτε κι αν γίνουν αυτές. Και το διακύβευμα είναι και θα είναι ένα και μόνο: η Κυβερνησιμότητα. 

Όποιες κι αν είναι οι στοχεύσεις, οι διεκδικήσεις, τα συνθήματα, οι επιδιώξεις, οι βλέψεις, οι επιθυμίες των κομμάτων…στο τέλος της ημέρας το ζητούμενο πάντα παραμένει ένα και απαράλλαχτο: ποιος και πως θα κυβερνηθεί η χώρα. Διότι όταν κοπάσουν ο θόρυβος από τα συνθήματα και οι προεκλογικές κομματικές ιαχές, στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου υπάρχουν προβλήματα που α[απαιτούν λύσεις. Πολλώ δε μάλλον στο τραπέζι του επόμενου υπουργικού συμβουλίου -όποιο κι αν είναι αυτό- που θα πρέπει να διαχειριστεί, όχι πλέον την έξοδο από τις αλλεπάλληλες κρίσεις, αλλά την καθημερινότητα μετά τις κρίσεις και το σχεδιασμό της μεθεπόμενης ημέρας…

Τρεις κατευθύνσεις

Τούτων δοθέντων η Κυβέρνηση γνωρίζει ότι έχει να κινηθεί προς τρεις κατευθύνσεις. Προφανώς, η πρώτη κίνηση είναι να αναδείξει την πολιτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσει κυβερνητικό λόγο, παράλληλα με την απάντηση σε όσα πυρά δέχεται από την αντιπολίτευση.

Κι αν η μάχη με την αντιπολίτευση είναι κάτι που εντάσσεται στο πρόγραμμα της πολιτικής αντιπαράθεσης, η Κυβέρνηση έχει να πολεμήσει και το κλίμα που δημιουργείται από τις δημοσκοπήσεις. Στο Μέγαρο Μαξίμου βλέπουν το εξής παράδοξο: αν και έχουν συμβεί σωρευτικά τόσα αναπάντεχα και αρνητικά γεγονότα, η ΝΔ εξακολουθεί να προηγείται με σχετικά ασφαλή διαφορά. Και το παράξενο έγκειται στο γεγονός ότι, χωρίς να είχαν υπάρξει αντίστοιχα περιστατικά, επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και ένα χρόνο πριν από τις εκλογές, ήταν ξεκάθαρο ότι επίκειται πολιτική αλλαγή. Κάτι τέτοιο σήμερα δεν προκύπτει. Πλην όμως τα κυβερνητικά στελέχη εμφανίζονται να απολογούνται για μειωμένες δημοσκοπικές διαφορές κι όχι τα στελέχη της αντιπολίτευσης για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει την κυβερνητική φθορά.

Ανάγκη απαντήσεων

    Από την άλλη πλευρά , η Κυβέρνηση -κι εδώ είναι η τρίτη κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθεί- οφείλει να δώσει απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας, όπως η ακρίβεια. Και οι απαντήσεις να είναι συνδυασμένες με τα…ήξεις αφήξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως προς τις αποφάσεις-παρεμβάσεις για την κρίση. Επειδή τα πραγματικά προβλήματα -πέρα από τις επικοινωνιακές πομφόλυγες- θα δώσουν κατά μείζονα λόγο απάντηση στο ζητούμενο της κυβερνησιμότητας, ο Πρωθυπουργός διαβεβαιώνει συνεχώς τελευταία ότι θα κινηθεί μονομερώς αν καθυστερήσει περαιτέρω η ΕΕ. Γιατί το λέει αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Το απολύτως προφανές, είναι για να δείξει την αποφασιστικότητα που οφείλει να διακρίνει έναν ηγέτη. Αλλά όπως φαίνεται για ακόμη δυο λόγους:

• Για να σταλεί μήνυμα, ενόψει μελλοντικών συζητήσεων στις Βρυξέλλες, περί δημοσιονομικών αποκλίσεων
• ΚΥΡΙΩΣ, όμως, για να αποτραπεί το αντιευρωπαϊκό κλίμα. Ή καλύτερα, για να αποτραπεί η ενίσχυση των κινήσεων δημαγωγίας, που ήδη παρατηρούνται στην Ελληνική πολιτική σκηνή.

Και όντως, ο αντιευρωπαϊσμός, θα αποτελούσε σημαντική καύσιμη ύλη στο «ρεζερβουάρ» των Ελλάδι λαϊκιστών/δημαγωγών. Άλλωστε, αν σε μια κατηγορία υπερέχουμε έναντι των άλλων κρατών μελών είναι στα σενάρια συνωμοσίας. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ο δείκτης συνωμοσιολογίας στην Ελλάδα είναι πολύ πιο πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο…