Στις 19 Απριλίου 1956, οι καμπάνες του καθεδρικού ναού Notre-Dame-Immaculate στο Μονακό χτυπούσαν δυνατά. Πεντακόσιοι προνομιούχοι καλεσμένοι συρρέουν εκεί για να δουν, με τα μάτια τους, αυτή την τελετή που γυρίστηκε σε technicolor. Το Χόλιγουντ αγόρασε ακόμη και τα δικαιώματα, για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τον “Γάμο του Αιώνα”. Η τυχερή δεν ήταν άλλη από τη μεγαλύτερη σταρ του κινηματογράφου της εποχής και μούσα του Χίτσκοκ, που είχε βραβευτεί την προηγούμενη χρονιά με Όσκαρ: η Grace Kelly. Η Metro-Goldwyn-Mayer της δώρισε ένα εντυπωσιακό φόρεμα, σχεδιασμένο από την ενδυματολόγο Helen Rose. Κάμερες, πούλιες, διασημότητες, μια τελετή που θύμιζε περισσότερο χολιγουντιανή παραγωγή παρά γάμο.
Η Γκρέις ήταν και παραμένει η ενσάρκωση της αιώνιας ομορφιάς, της κομψότητας αλλά η ζωή της είναι ταυτισμένη και με την απόλυτη τραγωδία. Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, όλα έδειχναν ότι μπορεί να είχε βρει επιτέλους την παντοτινή ευτυχία. Βέβαια, η ιστορία της Γκρέις δεν έχει καμία σχέση με της Σταχτοπούτας. Δεν ήταν ένα τυχαίο κορίτσι που από τη φτώχια βρέθηκε στα πλούτη. Ο πατέρας της ήταν Ολυμπιακός αθλητής, πολιτικός και έμπιστος του Αμερικανού προέδρου και η μητέρα της προπονήτρια, που είχε διανύσει επιτυχημένη πορεία και ως μοντέλο. Η Γκρέις έλαβε ακριβή μόρφωση, αλλά από τα παιδικά της χρόνια το όνειρό της ήταν να κάνει καριέρα πάνω στη σκηνή.
Ο Ρενιέ Γ’, ο πρίγκιπας του Μονακό ανέβηκε στο θρόνο το 1949 και παρόλους τους τίτλους του, επέλεξε να παντρευτεί μια ηθοποιό. Λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε ωστόσο εγκαταλείψει μια άλλη ηθοποιό, φοβούμενος την αποδοκιμασία των υπηκόων του. Το όνομά της ήταν Ζιζέλ Πασκάλ!
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="1026" width="800" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Η Ζιζέλ Πασκάλ, γεννημένη στις Κάννες το 1921, δεν είχε την καριέρα της Γκρέις Κέλι. Υπήρξε ωστόσο τραγουδίστρια οπερέτας και ηθοποιός ιδιαίτερα δημοφικής αλλά ποτέ σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αλλά όσο άγνωστη ήταν για τους ρόλους της τόσο γνωστή υπήρξε για τις κατακτήσεις της.
Οι κατακτήσεις της, πολυάριθμες και διάσημες, γίνονταν πάντα πρωτοσέλιδα στις κοσμικές στήλες της εποχής. Το 1946, εμφανίστηκε για πρώτη φορά πλάι στον Ιβ Μοντάν και ένα χρόνο αργότερα, πλάι στον Ρενβιέ.Το ειδύλλιό τους διήρκεσε αρκετά, κάπου έξι χρόνια, αλλά το περιβάλλον του πρίγκιπα έδειχνε έντονη δυσαρέσκεια. Μόλις είχε άλλωστε ανεβεί στο θρόνο. Όπως εξηγεί η Le Monde σε άρθρο του 1952: «Το Συμβούλιο του Στέμματος θα είχε εκφράσει την επιθυμία ο πρίγκιπας Ρενιέ Γ’ να μην παντρευτεί τη δεσποινίδα Ζιζέλ Πασκάλ. «Αναγκασμένος ή εξαναγκασμένος, ο μονάρχης επέλεξε να τερματίσει αυτή τη σχέση το 1953. Υποστηρίζεται ότι πήρε την απόφασή του αφού ανακάλυψε ότι η αρραβωνιαστικιά του ήταν στείρα. Αυτή η κακόβουλη φήμη αναιρέθηκε όταν η Ζιζέλ Πασκάλ απέκτησε στη συνέχεια ένα παιδί. Αποκηρυγμένη από τον πρίγκιπά της, η ηθοποιός παρηγορείται στο πλευρό του Γκάρι Κούπερ, (ο ηθοποίος που μόλις είχε πάρει Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία Όταν το τρένο σφυρίξει τρεις φορές. Μάλλον αυτή ήταν η απάντηση της στην επίσης Οσκαρική Γκρέις. Από την πλευρά του, ο Ρενιέ αναζητά κάποια που η λάψη της να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή ενός πριγκιπάτου.
Ο φίλος του, ο Έλληνας δισεκατομμυριούχος Αριστοτέλης Ωνάσης, τον συμβουλεύει να παντρευτεί μια ηθοποιό του Χόλιγουντ, η οποία θα έδινε στπο Μονακό διεθνή δημοσιότητα και θα έφερνε στο πριγκιπάτο μια περλατεία νέα και πλούσια: Τους Αμερικανούς. Η πρώτη του ιδέα ήταν η Μέριλιν Μονρό; Η δεύτερη, η Γκρέις Κέλι. Και τελικά με αφορμή το Φεστιβάλ των Καννών του 1955,( χάρη στην παρέμβαση του Pierre Galante, δημοσιογράφου του Paris Match και συζύγου της Olivia de Havilland), οργανώνεται το λαμπερό προξενιό. Αυτό όμως που ξεκινά ως προξενιό τελικά γίνεται ένας μεγάλος έρωτας. Όσο για τη Gisèle Pascal, θα παντρευτεί τον ηθοποιό Raymond Pellegrin, έναν έρωτα της νιότης που διασταυρώθηκε τυχαία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Μια ευτυχισμένη ένωση, αλλά χωρίς στέμμα.