Με τον Μακρόν

Έχουν πολλαπλώς επισημανθεί κίνδυνοι που εγκυμονεί η πιθανή επικράτηση της εκλεκτής της ακροδεξιάς Λε Πεν στη σημερινή εκλογική αναμέτρηση της Γαλλίας. Δεν ενδιαφέρει το παρόν μια αρνητική πολιτική προτίμηση, μια αντι – ακροδεξιά τοποθέτηση, που θα είχε την αναντίρρητη αξία της, αλλά η ανάδειξη βασικών προτερημάτων και προκλήσεων που παρουσιάζει η υποψηφιότητα του Γάλλου Προέδρου.

Και πρώτα από όλα, ο Μακρόν δεν θέλησε να περάσει με αντισηπτικό μαντήλι την προσωπική του διαδρομή στον πολιτικό βίο της Γαλλίας. Έτσι, δεν συσκότισε ποτέ κάποια όψη από την πολιτική του διαδρομή, όταν έλαβε την απόφασή του να περάσει από τις γραμμές του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο χώρο του κέντρου και τις παρυφές της κεντροδεξιάς. Αυτό δείχνει, αν μη τι άλλο, ψυχικό σθένος και πολιτική ευθύτητα, και έναν άνθρωπο που δεν προήλθε από πολιτική παρθενογένεση. Και, όπως συνηθίζει να λέει ο γνωστός παλαιοβιβλιοπώλης και ποιητής Γιάννης Πανουτσόπουλος, «με τρομάζουν οι άνθρωποι χωρίς παρελθόν».

Η θητεία του Εμμανουέλ Μακρόν σημαδεύθηκε κυρίως από δύο γεγονότα που εκφεύγουν της προσωπικής του βούλησης: την πανδημία της Covid – 19 και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Στην πρώτη περίπτωση, ο Μακρόν προτίμησε την οδό του ορθολογισμού και της επακόλουθης πολιτικής δυσαρέσκειας στην αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης της covid – 19 από τις πάντα πιπεράτες θεωρίες συνωμοσίας των συγκαιρινών μας Ιλλουμινάτι.

Στον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία, στάθηκε  από την αρχή και με παρρησία απέναντι στον ρωσικό επεκτατισμό, επικαλούμενος τους αιματηρούς απολογισμούς που αφήνουν πίσω τους οι ρωσικές βόμβες, οι οποίες πέφτουν πάνω από τον ουκρανικό ουρανό.

Στο πλαίσιο αυτό, καταδίκασε χωρίς αστερίσκους την αυταρχία του καθεστώτος Πούτιν, δίχως, όμως, να υιοθετεί χαρακτηρισμούς του Μπάιντεν για τον Ρώσο Πρόεδρο, αποδεικνύοντας ότι, για ορισμένους, η γλώσσα δεν γνωρίζει μόνο τις δύο πατροπαράδοτες χρήσεις του γλειψίματος ή του φτυσίματος.

Στη συνέχεια, εναντιώθηκε ευθέως στην θηριωδία της Μπούκα, βασιζόμενος στη γνώση του διεθνούς δικαίου και στη σύζευξή του με το μέγα αγαθό της Ειρήνης, κι όχι για να είναι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, αφού ως φιλελεύθερος γνωρίζει καλά ότι η Ιστορία δεν έχει μόνο μία, αυστηρά προκαθορισμένη, ορθή πλευρά.

Κι εδώ ακριβώς διανοίγονται δύο κομβικής σημασίας προκλήσεις για μια νέα, φιλελεύθερη θητεία Μακρόν.

Η πρώτη έχει να κάνει με την ποιότητα της πολιτικής λογοδοσίας των κυβερνώντων στους κυβερνώμενους: οι πολιτικοί θεσμοί της φιλελεύθερης δημοκρατίας εδράζονται στην πυκνή πολιτική λογοδοσία των κυβερνώντων στους πολίτες. Χωρίς τη διαρκή αναζήτηση νέων αποτελεσματικότερων μορφών, η πολιτική λογοδοσία φθίνει και, μαζί της, μαραίνεται και η φιλελεύθερη δημοκρατία. Ο νόμος, που ψηφίστηκε το 2017 περί ενίσχυσης της εμπιστοσύνης στην πολιτική ζωή, κινήθηκε αποφασιστικά προς την κατεύθυνση της τόνωσης του ελέγχου των κυβερνώντων. Τα δημοσκοπούμενα ποσοστά, όμως, υψηλής εκλογικής αποχής κρούουν ένα καμπανάκι κινδύνου, όχι μόνο για τους ποικιλόμορφους λαϊκισμούς, αλλά  και για τον σημερινό ένοικο των Ηλυσίων.

Η δεύτερη κυριότερη πρόκληση συνυφαίνεται με την πρώτη και έχει να κάνει με τα κοινωνικά περιεχόμενα του φιλελεύθερου σχεδίου του. Είναι ακριβές ότι, έως τώρα, το επιτελείο Μακρόν κινήθηκε επιδέξια ανάμεσα στα δεινά της απατηλής προστασίας του κρατικού προστατευτισμού και του πειρασμού των καθολικών ιδιωτικοποιήσεων. Η τόνωση, όμως, της αγοραστικής δύναμης των βαλλόμενων από τον πόλεμο εισοδημάτων περνάει, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, μέσα από την καταπολέμηση της φτώχειας και την περαιτέρω ενθάρρυνση των φορέων της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.