Είναι κοινά αποδεκτό ότι κάθε πολιτικά συγκροτημένη κοινωνία παρουσιάζει τάσεις εντροπίας και διάλυσης και, συνακόλουθα, διακατέχεται από φόβους. Οι όποιες αμφισβητήσεις και αντιπολιτεύσεις πρέπει να υποχωρούν μπροστά στο συλλογικό αίτημα μιας βαθύτερης συλλογικής αλληλεγγύης που έχει ως διαρκή και απώτερο στόχο την επιβίωση της κοινότητας. Κάθε πολιτικά οργανωμένη κοινότητα έχει ανάγκη από σταθερά σημεία αναφοράς, ικανά να διασφαλίσουν την ύπαρξή της και στα οποία βρίσκει έρεισμα η εξουσία των κυβερνώντων ή των επίδοξων κυβερνώντων, όπως συμβαίνει με την ακροδεξιά υποψηφιότητα της Λε Πεν.
Στις νεωτερικές μας κοινωνίες, που προήλθαν από την άνοδο των αστικών δυνάμεων στην εξουσία και σηματοδότησαν το πέρασμα στον πολιτικό φιλελευθερισμό και τις ελεύθερες οικονομικές ανταλλαγές, το σύστημα αυτό οικοδομήθηκε πάνω στην ιδέα του έθνους – κράτους. Έθνος και κράτος συνιστούν αφηρημένες οντότητες και συμβολικές αναπαραστάσεις, που παράγουν τα απαραίτητα για την ίδια την ταυτότητα της κοινωνίας. Εν προκειμένω, το γαλλικό έθνος εκφράζει μια κοινότητα πεπρωμένων, την αλληλεγγύη συμφερόντων μεταξύ των μελών, και το κράτος ενσαρκώνει θεσμικά την αρχή της ευταξίας πάνω στην οποία στηρίζεται η κοινωνική πρωτογενής εξουσία των Γάλλων, όπως συμβαίνει με κάθε έθνος – κράτος. Κι αυτό το γνωρίζει καλά η Λε Πεν.
Εκεί, όμως, που πραγματικά τζογάρει η έξαλλη αυτή υποψηφιότητα, όπως συνέβη λίαν προσφάτως και στην δική μας πολιτική πραγματικότητα με την γκροτέσκο περίπτωση του κ. Πάνου Καμμένου, είναι στα συστατικά στοιχεία του έθνους. Η κοινή γλώσσα, η κοινή εδαφική περιοχή, η κοινή γλώσσα και οι κοινοί κανόνες δικαίου είναι αντικειμενικά στοιχεία, αντικειμενικοί παράγοντες για κάθε έθνος, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του γαλλικού. Η Λε Πεν, ως αυθεντική πεπαιδευμένη εθνικίστρια από τα χρόνια του Γαλλικού Μετώπου του πατρός Λε Πεν, υπερτονίζει την προσφυγή σε υποκειμενικά κριτήρια, κατά τον ίδιο τρόπο που το πράττει και η ρητορική του Πούτιν στη Ρωσία: η κοινή εθνική συνείδηση, ο κοινός πολιτισμός, ο ψυχικός σύνδεσμος και, κυρίως, οι κοινές επιδιώξεις για το μέλλον. Για αυτές τις τελευταίες καταλληλότεροι όλων είναι να μιλήσουν οι Ουκρανοί που νυχθημερόν πλήττονται από τις επεκτατικές επιδιώξεις του νεοιμπεριαλιστικού πουτινισμού.
Σε όλη την προεκλογική της εκστρατεία, ο εθνικισμός της Λε Πεν εκφράζεται – άλλοτε φανερά, άλλοτε τεχνηέντως – με την αναγωγή του γαλλικού έθνους σε υπέρτατη αξία, στην οποία οφείλουν να υποτάσσονται όλες οι άλλες. Ως τυπικά εθνικίστρια, καλλιεργεί την ιδέα της υπεροχής του περιούσιου έθνους, του περιούσιου γαλλικού έθνους απέναντι σε όλα τα έθνη που τα θεωρεί «κατώτερά» της. Έτσι, ο εθνικισμός μετασχηματίζεται σε πολιτική ιδεολογία και παίρνει το χαρακτήρα μιας εκλεκτικής επιθετικότητας. Η Λε Πεν συσκοτίζει με αυτόν τον τρόπο την αυθαίρετη ταύτιση που επιχειρεί ανάμεσα στα αισθήματα πατριωτισμού που τρέφουν τα μέλη κάθε έθνους και στον εθνικισμό, που εδράζεται στο αίσθημα της υπεροχής έναντι άλλων εθνών θεωρούμενων ως «κατώτερων», ως «υποδεέστερων» του έθνους αναφοράς.
Τις απόρροιες τούτης της επιδέξιας παραχάραξης την βιώνουν σε ανθρώπινες απώλειες οι πολίτες της μαρτυρικής πλέον Ουκρανίας και τις αισθάνονται ως απτή απειλή οι λαοί των 27 κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που, κατά την Λε Πεν πάντα, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πνευματικά και ιστορικά ισοϋψείς του περιούσιου έθνους, που δεν κουράζεται να δοξολογεί με το ψηφοθηρικό της βλέμμα σταθερά στραμμένο προς την κάλπη.