Το συναίσθημά της ταιριάζει με πολλούς που περίμεναν χρόνια να δουν το «Afro-Atlantic Histories», μια εκδοχή του «Histórias Afro-Atlánticas»—μια παράσταση που ήταν περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη που παρουσιάστηκε στο Museu de Arte de São Paulo στο 2018. Ενώ η έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης είναι μικρότερη (και έχει ενισχυθεί με μερικά νέα έργα, συμπεριλαμβανομένου ενός ξεχωριστού γλυπτού του Daniel Lind-Ramos).
Η Χάρις επαίνεσε την παράσταση για τις δυνατότητές της να εκπαιδεύσει τους επισκέπτες των μουσείων σε ένα θέμα που, όπως είπε, έχει υποτιμηθεί.
«Αυτό που πρόκειται να δούμε, περπατώντας μέσα από αυτές τις αίθουσες, είναι η ιστορία της αφρικανικής διασποράς», είπε. «Τώρα, κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε μαθαίνοντας γι’ αυτό. Πήγα στο κολέγιο για να μάθω γι’ αυτό—πήγα στο Πανεπιστήμιο Howard…. Για πολλούς άλλους, είναι μια νέα εμπειρία—είναι μια εισαγωγή σε μια εξαιρετική πτυχή της ιστορίας του κόσμου μας. Όταν το σκεφτόμαστε, καλύπτει αιώνες και ηπείρους και, ναι, την τοπική ιστορία».
Αν και το «Afro-Atlantic Histories» παρουσιάζει απεικονίσεις βίας, προτείνει επίσης ότι, κάτω από τις πιο απανθρωπιστικές συνθήκες, οι μαύροι σε όλο τον κόσμο βρήκαν μέσα αυτοκατοχής.
«Αυτή είναι μια ευκαιρία να βιώσουμε τη χαρά για την τέχνη, τη δημιουργικότητα και επίσης μια αναγνώριση όλων όσων πρέπει να θυμόμαστε», είπε. «Ας διαπιστώσουμε, όταν περπατάμε μέσα από αυτές τις αίθουσες, ότι θα συγκινηθούμε, αλλά ότι θα ζήσουμε και χαρά βλέποντας την έκφραση. Αφορούσε την επιβίωση, την αυτοδιάθεση, τη δέσμευση για την ανθρωπότητα, τη δέσμευση για αντοχή, δύναμη και αριστεία».