Είναι εμφανές στην ελληνική κοινωνία μια ανοχή στην επιχειρηματολογία Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία, υποκρύπτοντας μια ακροδεξιοαριστερή προσέγγιση των πραγμάτων. Αντί να ακουστεί ένα ξεκάθαρο και βροντερό ΟΧΙ, από όλους, ακούω, έκπληκτος, επιχειρήματα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν κανέναν εκτοπισμό από την πατρίδα τους μανάδων με τα παιδιά τους στα χέρια, καμία βόμβα στα σπίτια των απλών ανθρώπων και κανέναν αδικοχαμένο άνθρωπο (είτε είναι Ουκρανός πολίτης, είτε Ρώσος στρατιώτης), για έναν άδικο πόλεμο για τους πολλούς, αποφασισμένο από έναν και μόνο αποφασισμένο, αλλά μοιραίο άνθρωπο, όπως θα αποδειχτεί στο τέλος για τον ίδιο και δυστυχώς για τον λαό του.
Έτσι λοιπόν συγκέντρωσα όλους αυτούς τους ισχυρισμούς της φιλορωσικής πλευράς της ελληνικής κοινωνίας που αδικαιολόγητα δικαιολογούν έναν αιματηρό πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης.
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 1
Η Ουκρανία ήταν ανέκαθεν κομμάτι της Ρωσικής επικράτειας.
Ο Πούτιν στο διάγγελμα του, λίγο πριν την εισβολή στην Ουκρανία, ισχυρίστηκε ότι η Ουκρανία ήταν ανέκαθεν κομμάτι της Ρωσίας και ούτε λίγο ούτε πολύ αμφισβήτησε την ύπαρξη όχι μόνο Ουκρανικού κράτους , αλλά και έθνους. Αυτό φυσικά είναι ανιστόρητο εξ ολοκλήρου. Μπορεί οι δυο λαοί να είναι σλαβικοί και να είναι κυρίως χριστιανοί ορθόδοξοι δεν σημαίνει όμως ότι είναι ένας λαός. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστούν οι Δανοί για τους Σουηδούς ή οι Σουηδοί για τους Νορβηγούς, αφού όλοι τους είναι Σκανδιναβοί. Σας θυμίζω τους Αγγλοσαξονικούς λαούς (Σκωτσέζους, Ιρλανδούς , Ουαλούς και Άγγλους), με ίδια χαρακτηριστικά (γλώσσα, θρησκεία) που διατηρούν την ταυτότητα τους συμβιώνοντας εκούσια για αιώνες τώρα. Αλλά ακόμα και έτσι να είναι , η Ουκρανία σήμερα αποτελεί ανεξάρτητο κράτος που έχει εκλεγμένη κυβέρνηση και συμμετέχει στους διεθνείς οργανισμούς.
(αναλυτικότερα :https://www.pagenews.gr/2022/02/27/apopsi/rosia-vs-oukrania-oi-rizes-tou-misous/)
Τα εδάφη αυτά της σημερινής Ουκρανίας , ονομάζονταν Κράτος των Ρως στο Κίεβο, κατά τον 10ο αιώνα μΧ, όπου διαμελίστηκαν από τις ορδές των Μογγόλων και διασκορπίστηκαν οι Σλαβικοί λαοί σε διάφορες περιοχές. Άλλοι βρέθηκαν στην Πολωνία-Λιθουανία και άλλοι στην Μοσχοβία (όπου δημιουργήθηκε η σύγχρονη Ρωσία).
Τα μέρη αυτά κατέκτησαν τον 18ο αιώνα, ο Τσάρος Πέτρος ο Μέγας στα δυτικά και βόρεια και η Μεγάλη Αικατερίνη στα νότια μέχρι την Οδησσό, δημιουργώντας την νέα Ρωσική Αυτοκρατορία. Κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο η Ουκρανία είχε την ευκαιρία της ανεξαρτητοποίησης της , αλλά η Ρωσική αυτοκρατορία υπό μορφή κομμουνιστική πλέον ανατρέπει τα σχέδια αυτά και εντάσσει εκ νέου την Ουκρανία στο σοβιετικό μπλοκ.
Το 1990 όμως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
Η Σοβιετική αυτοκρατορία καταρρέει και η Ουκρανία ανακηρύσσετε ως ανεξάρτητη. Με τι ποσοστό πιστεύεται ότι ο Ουκρανικός λαός επιθυμούσε την ανεξαρτησία του από την ΕΣΣΔ και την αυτοδιάθεση του; 92,3%!!!
Αυτό το ποσοστό ποιος θα το σεβαστεί; Δεν είδα στις διαπραγματεύσεις του ο Πούτιν να ζητά εκ νέου ένα δημοψήφισμα στην Ουκρανία να γνωρίζαμε και μεις πόσοι είναι αυτοί που θα ήθελαν να βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα του; Σας θυμίζω το 2014 όταν οι Σκωτσέζοι εξέφρασαν την επιθυμία να ανεξαρτητοποιηθούν από τους Άγγλους, έλυσαν τις διαφορές τους , όχι με τα όπλα, αλλά με δημοψήφισμα που επικράτησε το ΟΧΙ, σεβαστό και από τις δυο πλευρές. Έτσι απλά και δημοκρατικά, χωρίς νεκρούς πρόσφυγες και κατεστραμμένες οικονομίες.
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 2.
Οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας ήταν πάντοτε αδελφωμένοι.
Τον ισχυρισμό αυτόν εκτός από τον Πούτιν τον άκουσα και από τον γ.γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στη βουλή, υπονοώντας ότι το ΝΑΤΟ έβαλε το χεράκι του να τους χωρίσει.
Όταν τον 18ο αιώνα η Μεγάλη Αικατερίνη επέκτεινε τα σύνορα της Ρωσικής αυτοκρατορίας νότια έως την Μολδαβία, ονόμασε όλη αυτή την περιοχή του Εύξεινου Πόντου , «ΝΕΑ ΡΩΣΙΑ» αντί για Ουκρανία. Για δυο αιώνες και μέχρι τις απαρχές του Α’ Παγκοσμίου πολέμου οι Ουκρανοί βρίσκονταν κάτω από την διοίκηση των Ρώσων. Τα χρόνια αυτά, μπορεί η περιοχή να άνθησε οικονομικά, δεν έσβησε όμως η επιθυμία των Ουκρανών για ανεξαρτησία. Παράλληλα δε, στα χρόνια της ειρήνης αναπτύχτηκε και η ουκρανική διανόηση η οποία βοήθησε καταλυτικά στη δημιουργία εθνικής συνείδησης των Ουκρανών μέσα από την μελέτη της ιστορίας , του λαϊκού πολιτισμού και την διατήρηση της γλώσσας των.
Γεγονός που δεν πολυάρεσε στην τσαρική Ρωσία. Γι’αυτό και απαγόρευαν την ουκρανική γλώσσα να διδάσκεται στα σχολεία και να γράφεται σε διάφορα έντυπα της εποχής. Αντιθέτως στο κομμάτι της Ουκρανίας που ανήκε στην Αυστροουγγαρία οι συμπατριώτες τους δεν είχαν τέτοιες απαγορεύσεις. Αναπόφευκτα οι απαγορεύσεις αυτές λειτουργούσαν ως μήτρα αντιστασιακών κινημάτων που ενίσχυαν τον ουκρανικό εθνικισμό.
Η ευκαιρία ανεξαρτητοποίησης ήρθε μετά τις συνεχιζόμενες ήττες των Ρώσων από τους Γερμανούς στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο προκαλώντας την παραίτηση του Τσάρου Νικόλαου Β΄ και την πρώτη ιστορικά δημοκρατική κυβέρνηση της Ρωσίας Την κυβέρνηση Κερένσκυ, το Φεβρουάριο του 1917
Παράλληλα οι Ουκρανοί συγκροτούν ένα άτυπο Κοινοβούλιο στο Κίεβο, το οποίο ονομάστηκε «Μικρή Ράντα» (Συμβούλιο), υπό την ηγεσία του Μιχαήλ Χρουσέβσκυ. Διοργανώνονται εκλογές και η Ουκρανία ανακηρύσσετε με 70% ως «Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας». Ο Κόκκινος Στρατός των Μπολσεβίκων , (αν και είχαν πάρει στις εκλογές μόνο 10%) είχε διαφορετική γνώμη. Εισβάλει στην Ουκρανία και μετά από αιματηρούς πολέμους το 1922 την εντάσσει στην ΕΣΣΔ.
Το 1932-33 στα πλαίσια κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής ο Στάλιν επιβάλει τη δήμευση κάθε ιδιοκτησίας της Ουκρανικής γης. Οι αγρότες αντιδρούν και ο Στάλιν κλείνει τις διόδους τροφοδοσίας της χώρας μέχρι να υποκύψουν. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση γι αυτόν , αλλά στο τέλος την επέβαλλε , αφού πρώτα πέθαναν από πείνα 7 εκ. ουκρανοί.
Οι σοβιετικές αρχές έθαβαν τους νεκρούς Ουκρανούς σε ομαδικούς τάφους. Τις επόμενες δεκαετίες οι Ουκρανοί απαγορευόταν να μιλούν για το θέμα αυτό, (πληρώνοντας την απείθεια τους με εκτοπίσεις, καταναγκαστική εργασία, εκτελέσεις, κλπ) κάτι που έγινε μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος. Το 2006 το ουκρανικό κοινοβούλιο αναγνώρισε το συγκεκριμένο γεγονός ως Γολομοντόρ (γενοκτονία), κάτι που έκαναν και άλλες χώρες. Γεγονότα που αύξησαν το μίσος εναντίον των Ρώσων και καλλιέργησαν για χρόνια τον Ουκρανικό εθνικισμό. Για τους λόγους αυτούς μέρος των Ουκρανών συντάχθηκε με τον Άξονα στην εισβολή κατά της ΕΣΣΔ, με σκοπό να κερδίσει την ανεξαρτησία του, ενώ άλλοι ανεξαρτήτως εθνοτικών αισθημάτων πολέμησαν στις τάξεις του Σοβιετικού στρατού στον “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο”
Οι Τάταροι της Ουκρανίας (μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα) τάχτηκαν υπέρ των Γερμανών στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο εναντίον των Ρώσων.
Ένα μίσος που κρατούσε αιώνες (από τους διωγμούς που υπέστησαν από την Τσαρική Ρωσία, αλλά και από την ΕΣΣΔ του Στάλιν), βρίσκει τρόπο να εκφραστεί τότε , αλλά και σήμερα που συγκροτούν φιλονεοναζιστικές ομάδες που εντέχνως τις χρεώνουν συνολικά στους Ουκρανούς, στη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος δικός μου».
Το 1991 η Σοβιετική Αυτοκρατορία καταρρέει και η Ουκρανία δράττει την ευκαιρία και ανεξαρτητοποιείται με δημοψήφισμα 92%. Το 2014 οι «αδελφοί» Ρώσοι του Πούτιν «ξαναπαίρνουν» με πόλεμο την Κριμαία (αφού πρώτα το 1954 ο γ.γ. του ΚΚΣΕ Νικίτα Χρουστσόφ ουκρανικής καταγωγής, την είχε «δωρίσει» στην Ουκρανία) και το 2022 εισβάλουν για να «πάρουν» ολόκληρη την Ουκρανία.
Οι λαοί προφανώς και θέλουν να είναι αδελφοποιημένοι , απόδειξη τούτου οι βαθιές φιλίες που έχουν δημιουργηθεί , οι συγγένειες και τα εκατομμύρια μεικτών γάμων μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Αλλά κάποιοι δεν τους αφήνουν να ζήσουν μαζί και διασπείρουν αιώνες τώρα διχόνοιες και έριδες, πριν ακόμα σχηματιστεί το ΝΑΤΟ και ανακαλυφθεί η Αμερική, κύριε Κουτσούμπα.
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 3
Την καθολική υποστήριξη που έχει η Ουκρανία από τη Δύση δεν την είδαμε για την Κύπρο όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι το 1974.
Το επιχείρημα αυτό έχει μια αλήθεια, μια πικρία και ένα ψέμα. Πράγματι η διεθνής κοινότητα δεν αντέδρασε κατά της Τουρκίας όταν εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, όπως αντέδρασε ανάλογα το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα στην εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ το 1991. Την ίδια κατηγορία για την αδράνεια της διεθνούς κοινότητας θα μπορούσε κανείς να προσάψει και στην Κίνα όταν εισέβαλε και κατέλαβε το Θιβέτ, ή η ΕΣΣΔ εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Ακόμα και όταν το ΝΑΤΟ αντέδρασε στην γενοκτονία του ομόδοξου Σέρβου κομμουνιστή Μιλόσεβιτς για την γενοκτονία των μουσουλμάνων του Κοσσυφοπέδιου, γεμίσαμε τις πλατείες και τους δρόμους για την παρέμβαση αυτή. Ανάλογα με τις ιδεοληψίες μας και οι ευαισθησίες μας.
Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η διεθνής κοινότητα και ιδιαίτερα το ΝΑΤΟ αντιδρά όταν υπάρχουν ζωτικά συμφέροντα.
Η πικρία είναι ότι θα θέλαμε και μεις να είχαμε τύχει αυτής της υποστήριξης και αποτελεί ένα ισχυρό επιχείρημα τώρα της κυβέρνησης στην Ε.Ε και στο ΝΑΤΟ για την στάση τους αυτή και ίσως αποτελέσει παράγοντα, απ’όσο φαίνεται, καταλυτικών αλλαγών.
Το ψέμα βρίσκεται σ’αυτό που υπονοεί ο ισχυρισμός αυτός , ότι κακώς συμμετέχουμε σε αυτούς τους οργανισμούς από τους οποίους δεν έχουμε καμία βοήθεια όταν τους χρειαζόμαστε. Προφανώς και είναι το απόλυτο ψέμα για έναν από τους πολλούς λόγους είναι ότι οι οργανισμοί αυτοί που συμμετέχουμε αποτελούν ασπίδα προστασίας για την χώρα μας και μας υποστηρίζουν σε καιρό ειρήνης για να μην υπάρξει πόλεμος. Και από ότι φαίνεται διανύουμε μια μακροχρόνια ειρήνη που αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη μας και την ευημερία μας. Ακόμα και όταν δεν διαχειριστήκαμε τα οικονομικά μας με σύνεση, οι οργανισμοί αυτοί ήταν που διαφύλαξαν την οικονομική
και εθνική μας επιβίωση. Πολύ θα ήθελα να σκεφτεί ο καθένας από μας το αίτημα του ΚΚΕ , που αναγράφεται αυτόν τον καιρό στις αφίσες και στα πανό του που έχουν κρεμάσει σε όλη την Ελλάδα, περί «κλεισίματος των Νατοϊκών βάσεων Τώρα», τι θα είχε συμβεί αν η κυβέρνηση τους άκουγε. Μετά την απόλυτη καταστροφή ποιον άραγε θα έλεγε προδότη η ιστορία;
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 4
Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας είναι από τους κύριους λόγους της εισβολής στην Ουκρανία.
Αν κοιτάξει κανείς τον χάρτη της Ρωσίας θα διαπιστώσει ότι τα 17,13 εκατομμύρια km² καλύπτουν το 1/8 της κατοικήσιμης γης του πλανήτη και συνορεύει με τόσες πολλές χώρες όσο καμία άλλη χώρα στον κόσμο. Συνορεύει με την Κίνα , την Ιαπωνία, την Μογγολία, το Καζακστάν, Γεωργία, Ουκρανία, Λιθουανία, Λετονία, Λευκορωσία, Εσθονία, Φιλανδία κα. Από τις χώρες αυτές στο ΝΑΤΟ ανήκει μόνο η Λετονία , η Λιθουανία και η Εσθονία που αποτελούν μόνο το 6% της συνολικής συνοριακής γραμμής της Ρωσίας. Μια χώρα που επίσης εξέφρασε την επιθυμία να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ είναι η Γεωργία. Η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία το 2008 αναγνώρισε της περιοχές της Αμπχαζίας και Νότιας Οσσετίας ως ανεξάρτητες δημοκρατίες μέσα στο Γεωργιανό έδαφος χωρίς να έχουν αναγνωριστεί μέχρι σήμερα από κανένα άλλο κράτος του κόσμου.
Αναρωτιέμαι αν ο Πούτιν κατάφερνε να ανεξαρτητοποιηθούν κομμάτια της Ουκρανίας όπως αυτά του Ντονέτσκ και του Λούγκανσκ (όπως αντίστοιχα οι δυο περιοχές της Γεωργίας και της Υπερδνειστερίας στην Μολδαβία) και δεν τις αναγνώριζε η διεθνής κοινότητα, πόσο ωφελημένη θα ήταν η Ρωσία και ο λαός των δυο Δημοκρατιών;
Προφανώς και δεν τον απασχολεί. Αρκεί να είναι Δημοκρατίες ελεγχόμενες από την Ρωσία. Και η επιλογή του πολέμου; Πόσο καταστροφική θα είναι για τους λαούς και των δυο Δημοκρατιών , αλλά και του Ουκρανικού και Ρωσικού λαού; Προφανώς και πάλι δεν τον ενδιαφέρει αρκεί να εκπληρώσει τα νέο-Τσαρικά του απωθημένα, επιλέγοντας ένα ηλίθιο πόλεμο , αντί μιας διπλωματικής λύσης που θα μπορούσαν να χάσουν όλοι από κάτι και να κερδίσουν περισσότερα.
Επιστρέφοντας στην γεωπολιτική γεωγραφία οι περισσότερες χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία είναι είτε φιλικές με τη Ρωσία , είτε εχθρικές απέναντι στην Δύση και το ΝΑΤΟ. Έτσι εκφράσεις του τύπου το ΝΑΤΟ στραγγαλίζει τη Ρωσία είναι μάλλον αστεία. Τόσο οι χώρες της Βαλτικής που σχεδόν κλείνουν 20 χρόνια στο ΝΑΤΟ , όσο και οι χώρες που βρίσκονται εγγυς στη Ρωσία και ανήκουν στο ΝΑΤΟ , όπως η Τσεχία , η Σλοβακία και η Πολωνία, έχουν ΝΑΤΟικα οπλικά συστήματα αμυντικού χαρακτήρα και όχι επιθετικά. Άλλωστε ουδέποτε απειλήθηκε η Ρωσία από τις χώρες αυτές από τα οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ που βρίσκονται στο έδαφος τους.
Όπως ουδέποτε θα απειλούσε η Ουκρανία τη Ρωσία αν εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, παρά μόνο να προστατευτεί η ίδια από τον Ρωσικό επεκτατισμό.
Ποιον κίνδυνο φοβάται η Ρωσία και απειλεί την Σουηδία και την Φιλανδία να μην ενταχτούν στο ΝΑΤΟ; Μήπως αυτές οι χώρες έχουν απασχολήσει ποτέ τη διεθνή κοινότητα με επεκτατικές ενέργειες; Τι είναι αυτό που φοβάται η Ρωσία; Μήπως κλείσουν την Βαλτική και δεν έχει πρόσβαση στον Ατλαντικό; Και γιατί να το πράξουν οι χώρες αυτές αφού είναι απολύτως σίγουρο ότι έχουν επιλέξει τη συνεργασία με άλλα κράτη και το ελεύθερο εμπόριο, ως τον ωφελιμότερο τρόπο να αναπτύσσονται.
Μήπως πρέπει να αναρωτηθεί ο ηγεμόνας της Ρωσίας, που χαίρει τον θαυμασμό πολλών συμπατριωτών μας, γιατί όλες αυτές οι χώρες που ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Ρωσική κηδεμονία επιζητούν την ένταξη τους στους Δυτικούς οργανισμούς και καμία από τις Δυτικές χώρες δεν εξέφρασε την επιθυμία να ενταχτεί κάτω από την Ρωσική ομπρέλα;
Προφανώς και η απάντηση είναι απλή. Διότι η Δύση προσφέρει ελευθερία και ευημερία. Λέξεις άγνωστες στο ρωσικό λεξιλόγιο. Και δεν θα χρειαζόταν καθόλου το ΝΑΤΟ να υπάρχει, παρά μόνο για να προστατέψει όλα αυτά τα επιτεύγματα του ελεύθερου κόσμου από Δικτατορίες, δικτατορίσκους και θεοκρατικά καθεστώτα.
Μήπως όμως αυτό ακριβώς φοβάται η Ρωσία του Πούτιν και όχι την στρατιωτική απειλή του ΝΑΤΟ;
Την επιρροή της Ρωσίας από το Δυτικό τρόπο σκέψης και τον εκδημοκρατισμό της και κατά συνέπεια την εκποίηση όλων των προνομίων μια μικρής αλλά ισχυρής νομενκλατούρας; Όπως εξηγεί ο Αντρέι Μιρόνοφ του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μemorial.
Η Ουκρανία πράγματι εξέφρασε την επιθυμία της να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ το 2008 συνεπικουρούμενη από τις ΗΠΑ, πράξη που δεν ευοδώθηκε από την άσκηση βέτο της Γερμανίας και της Γαλλίας. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα προσέκρουε στον καταστατικό χάρτη του ΝΑΤΟ που ορίζει ως προϋπόθεση να μην υπάρχουν εδαφικές εκκρεμότητες της υπό ένταξης χώρας με όμορες χώρες όπως αυτές που έχει η Ουκρανία με τις ρωσόφωνες περιοχές του Ντονέτσκ και Λουχάνσκ. Έτσι η αίτηση συζήτησης αναβλήθηκε για το 2019. Το 2019 όμως δεν συζητήθηκε και σήμερα έχουμε 2022. Τι έκανε λοιπόν να ξυπνήσει την Ρώσικη Αρκούδα εναντίον της Ουκρανίας με έναν προσχηματικό ισχυρισμό για έναν αχρείαστο πόλεμο; Οι απαντήσεις μάλλον κρύβονται βαθειά μέσα στο μυαλό του Πούτιν , που μάλλον το’χει χάσει.
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 5.
Το ΝΑΤΟ είχε υποσχεθεί στη Ρωσία ότι δεν θα επεκταθεί στην Ανατολική Ευρώπη.
Πράγματι η Δύση είχε υποσχεθεί το 1990 στον τότε ηγέτη της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ και την εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων και στρατευμάτων , αλλά δεν αφορούσε την Ανατολική Ευρώπη , αλλά την Ανατολική Γερμανία. (Συνθήκη για τον Οριστικό Διακανονισμό σχετικά με την Γερμανία 12/9/1990). Γεγονός που διαψεύδει και ο ίδιος ο Γκορμπατσόφ με δήλωση του ότι δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο της συζήτησης.
Οι δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων περί προφορικής δέσμευσης φυσικά δεν χαίρουν καμίας αξιοπιστίας. Δεν μπορεί οι Ρώσοι να παραβιάζουν Διεθνείς Συνθήκες, γραπτές και υπογεγραμμένες και να στηρίζουν την πολιτική τους ρητορική σε προφορικές δεσμεύσεις!
Ακόμα και αυτή η έκφραση το περί της «επέκτασης» του ΝΑΤΟ , υποκρύπτει κάποιο καταναγκασμό του ΝΑΤΟ έναντι των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης που εντάχτηκαν σ΄αυτό. Από ότι γνωρίζω καμία χώρα δεν καταναγκάστηκε, αντιθέτως όλες οικειοθελώς έκαναν δήλωση ένταξης στη συμμαχία και εξετάστηκαν εξονυχιστικά όλες οι προϋποθέσεις ένταξης . Ποιο ήταν το σκεπτικό τους; Να προφυλαχτούν από τον Ρωσικό εναγκαλισμό αφενός και αφετέρου να δημιουργήσουν ένα Κράτος Δικαίου , με θεσμούς , νομικό πολιτισμό και προϋποθέσεις ανάπτυξης μέσα στο σύγχρονο κόσμο των ελεύθερων αγορών. Η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία , αποδεικνύει και σαφώς επιβεβαιώνει όλους αυτούς τους φόβους των κρατών αυτών .
Το 1994 στη Βουδαπέστη, η Ρωσία είχε συνυπογράψει ένα “Μνημόνιο για τον σεβασμό της εθνικής ακεραιότητας και κυριαρχία της Ουκρανίας”, με την προϋπόθεση ότι θα απενεργοποιήσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Όπως και έγινε. Προς τι λοιπόν η Ρωσία διαψεύδει προσχηματικά τις ενέργειες πυρηνικού αφοπλισμού της Ουκρανίας και παραβιάζει την συνθήκη εισβάλοντας με τα τανκς της στα εδάφη της;
Απορίας άξιο είναι ότι ο Πούτιν κυβερνά την Ρωσία από το 1999 και οι τελευταίες χώρες που εντάχτηκαν στο ΝΑΤΟ ήταν το 2004. Γιατί δεν αντέδρασε τότε; Η Ουκρανία φλερτάρει με το ΝΑΤΟ από το 1992 και από τότε γνώριζε η Ρωσία τις προθέσεις της. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα γιατί μετά από 30 χρόνια αποφάσισε να της κηρύξει τον πόλεμο και να παραβιάσει την εθνική της κυριαρχία όταν είναι εμφανές ότι το αίτημα για ένταξη είχε παγώσει; Προφανώς και το ΝΑΤΟ δεν ήθελε να ανοίξει ένα μέτωπο με την Ρωσία που θα οδηγούσε σε αδιέξοδο όταν το μεγάλο του ενδιαφέρον στρέφεται στην Κίνα.
Μήπως είναι καταφανές ότι ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας, Πούτιν ο Α΄, θέλει να επανακτήσει τα χαμένα εδάφη της ΝΕΑΣ ΡΩΣΙΑΣ του Ευξείνου Πόντου (Μαύρης Θάλασσας), που είχε απελευθερώσει η Μεγάλη Αικατερίνη από τους Οθωμανούς;
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 6.
Η Ουκρανία επειδή είναι χώρα νέο-Ναζί και προβαίνουν σε εθνοκαθάρσεις στους Ρωσόφωνους πληθυσμούς, αποτέλεσε σημαντικό λόγο για την Ρωσική επέμβαση.
Τον ίδιο λόγο επικαλέστηκε και ο «δημοκράτης» Μουσταφά Μπιουλέντ Ετζεβίτ της Τουρκίας το 1974 και εισέβαλε στην Κύπρο με το πρόσχημα την προστασία των Τουρκοκυπρίων από το επιβαλλόμενο πραξικόπημα της Αθήνας.
Το ίδιο θα μπορούσαν να επικαλεστούν και για την Θράκη με κάποιο άλλο πρόσχημα περί προστασίας της μειονότητας. Προφανώς έτσι σκέπτονται και πράττουν τα απολυταρχικά καθεστώτα και όχι θεσμικές Δημοκρατίες όπως η δική μας.
Με το ίδιο σκεπτικό θα ρωτούσα αυτούς που κρυφοϋποστηρίζουν τον Πούτιν, αν η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε βομβαρδίσει την Αλβανία του Χότζα που καταπίεζε 500.000 Έλληνες για 40 χρόνια; Με το ίδιο σκεπτικό θα έπρεπε να είχαμε εισβάλει μια νύχτα στα Σκόπια και να τελειώναμε με τον σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας μας.
Όταν όμως το έκανε ο κομμουνιστής Μιλόσεβιτς στους Κοσσοβάρους μουσουλμάνους του Κοσσυφοπέδιου και εισέβαλε το ΝΑΤΟ για να σταματήσει μια γενοκτονία , η ελληνική κοινωνία ήταν με τον Μιλόσεβιτς. Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν το 1991 εισέβαλε και κατέλαβε το Κουβέιτ , το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Βαγδάτη , εκθρόνισε τον Σαντάμ και ελευθέρωσε το Κουβέιτ. Η ελληνική κοινωνία ήταν πάλι ενάντια στο ΝΑΤΟ. Είναι απίστευτο πως οι ευαισθησίες αλλάζουν όψη ανάλογα με τις ιδεοληψίες κάποιων!!!
Τώρα που η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία , σκοτώνει , ρημάζει και εκτοπίζει (μέχρι στιγμής) 10 εκ Ουκρανούς από τις εστίες τους , μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας που διαδήλωνε τότε κατά του ΝΑΤΟ, είναι και πάλι ενάντια στο ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας διάφορα ψευτοεπιχειρήματα, σαν συνειδησιακά μαξιλάρια, υπέρ του Πούτιν . Υποκρισία ή ψυχιατρικό πρόβλημα; Η πολιτική δεν είναι ποδοσφαιρική
ομάδα που υποστηρίζεις κάποια ανεξάρτητα την αγωνιστική της αξία. Η πολιτική προάγει αξίες. Και η μεγαλύτερη των αξιών, η Ελευθερία.
Η απάντηση είναι μια και μόνο. Λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ σε κάθε περίπτωση και επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο ως τρόπο επίλυσης των διακρατικών διαφορών .
Αλλά ας δούμε κατά πόσο ο λόγος εισβολής σε μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα όπως είναι η Ουκρανία είναι και πραγματικός.
Η Ουκρανία σχημάτισε την πρώτη Δημοκρατία στην ιστορία της το 1990, πράγμα που σημαίνει ότι η Δημοκρατία τους μπορεί να βρίσκεται σε νηπιακή κατάσταση έχει όμως κοινοβούλιο , κόμματα , εκλογικές διαδικασίες , ελευθερία του τύπου, και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. (και αυτά σε νηπιακή κατάσταση, αλλά βρίσκεται στο σωστό δρόμο και σίγουρα πιο ασφαλές από αυτό που βρίσκεται η επιτιθέμενη Ρωσία). Όλοι οι ηγέτες τους και οι κυβερνήσεις τους είναι εκλεγμένοι από το λαό και έχουν λαϊκή νομιμοποίηση.
Θύλακες νέο-ΝΑΖΙ δημιουργήθηκαν στην περίοδο του β΄ παγκόσμιου πολέμου όταν εισέβαλε η Γερμανία στην ΕΣΣΔ. Κάτοικοι της Ουκρανίας υποδέχτηκαν τους Γερμανούς ως σωτήρες από την καταπίεση που δέχονταν από την τότε Σοβιετική Ρωσία. Δεν ήταν όμως μόνο οι Ουκρανοί που τους δέχτηκαν με γαρύφαλλα. Ήταν και πολλοί Ρώσοι. Η προπαγάνδα της KGB και των εδώ προπαγανδιστών της, προέβαλλε κυρίως τη συνεργασία των Ουκρανών του Στεπάν Μπαντέρα (πολιτικός ηγέτης που αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας 1941-44) με τα ναζιστικά στρατεύματα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με προέκταση τα σημερινά τάγματα του Αζόφ, διατηρώντας έτσι το στίγμα της ναζιστικής Ουκρανίας . Σημειωτέον ότι ο Μπαντέρας δολοφονήθηκε από την KGB το 1959, διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ των δυο λαών.
Όμως και πολλοί άλλοι λαοί των Βαλκανίων συνεργάστηκαν με τον Άξονα. Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία, Σλοβενία κ.α. Ακόμα και η Δημοκρατική Αυστρία κάποια στιγμή ψήφισε τον φιλοναζί Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε για αντικαγκελάριο , όπως και η Ουγγαρία για πρωθυπουργό τον ακροδεξιό Βίκτορ Όρμπαν. Δεν αποτέλεσαν όμως λόγο εισβολής κάποιας άλλης χώρας εναντίον τους.
To Νοέμβριο του 2013 o πρόεδρος της Ουκρανίας Γιαννουκόβιτς, ενώ είχε εκλεγεί με φιλοευρωπαϊκή ατζέντα και ένταξη της χώρας στην Ε.Ε, απέσυρε τη δέσμευση του προσχωρώντας στο άρμα της Ρωσίας.
Οι λαϊκές αντιδράσεις των Ουκρανών γέμισαν την πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο. Οι συγκεντρώσεις αυτές που κράτησαν 92 μέρες θεωρήθηκαν ως οι μεγαλύτερες που έγιναν ποτέ στην ιστορία υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάντα όμως σε τέτοιες μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις τα άκρα ευδοκιμούν. Όπως και στις δικές μας πλατείες στα χρόνια του Μνημονίων. Ακροδεξιές οργανώσεις φαίνεται ότι πρόσκαιρα έχαιραν υποστήριξης μεγάλου μέρους των διαδηλωτών. Και ενώ οι συγκρούσεις με την αστυνομία ήταν καθημερινή υπόθεση , τον Μάρτιο 2014 η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία και προσαρτά την Κριμαία στα εδάφη της, ρίχνοντας επιπλέον λάδι στη φωτιά, εφαρμόζοντας την πρώτη φάση ενός καλοσχεδιασμένου σχεδίου διχοτόμησης της Ουκρανίας.
Το γεγονός αυτό ενθάρρυνε τους Ρωσόφωνους αυτονομιστές στις περιοχές του Ντόνμπας και Λούγκανσκ, να διεκδικήσουν την ανεξαρτητοποίηση των περιοχών αυτών , υποστηριζόμενοι από την Ρωσία. Ταυτόχρονα το ένα άκρο τροφοδότησε το άλλο με την δημιουργία ακροδεξιών οργανώσεων με ενσωματωμένες νεοναζιστικές οργανώσεις, που αντιδρούσαν στην διαφαινόμενη απόσχιση των περιοχών αυτών και την ένταξη τους και πάλι στη Ρωσία. Οι παραστρατιωτικές οργανώσεις και η άσκηση βίας στους Ρωσόφωνους αυτονομιστές της Ανατολικής Ουκρανίας είναι υπαρκτή, σκληρή και πολλές φορές εγκληματική. Δεν αποτελεί όμως μια γενικευμένη κατάσταση που να δικαιολογεί έναν τοπικό πόλεμο που απειλεί την ανθρωπότητα με έναν παγκόσμιο.
Μαρτυρίες κατοίκων, διεθνείς δημοσιογραφικές έρευνες, το προξενείο της Ελλάδας στην Μαριούπολη, το Διεθνές Δικαστήριο, αλλά και οι παρατηρητές του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), δεν κατέληξαν σε συμπεράσματα σαν αυτά που επικαλείται η Ρωσία περί εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών.
Ακροδεξιές οργανώσεις δεν υπάρχουν όμως μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στην Ρωσία (όπως η μισθοφορική οργάνωση Wagner Group και οι ακραίοι φονταμενταλιστές ισλαμιστές Τσετσένοι) οι οποίες είναι εισαγόμενες και πολεμούν τις αντίστοιχες Ουκρανικές.
Πως μπορεί άραγε η Ρωσία να μιλά για ακροδεξιές οργανώσεις στην Ουκρανία όταν η ίδια της αποτελεί σπόνσορα φιλορωσικών και ακροδεξιών κομμάτων σε χώρες της Δύσης. Μήπως έχουμε και μείς τέτοιο κόμμα; Και η εξίσωση μπερδεύεται ακόμα περισσότερο όταν την καταδίκη για την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αρνήθηκαν να καταδικάσουν τα ακροδεξιά κόμματα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο , αν όχι και υποστήριξαν.
Στις τελευταίες εκλογές του 2019 ο Ουκρανικός λαός έστειλε ένα μήνυμα: εξέλεξε για Πρόεδρο τον Βολοντίμιρ Ζελένσκυ, εβραϊκής καταγωγής και ιουδαϊκού θρησκεύματος και περιόρισε τα ακροδεξιά κόμματα σε μονοψήφια ποσοστά του 2,6%, χωρίς να βγάλουν ούτε μια έδρα στο κοινοβούλιο.
Η Ουκρανία αγωνίζεται να εκδημοκρατιστεί και να δημιουργήσει μια θεσμικά φιλελεύθερη κοινωνία αλληλοσεβασμού και οικονομικής ανάπτυξης. Τα περί ναζισμού και φασισμού τα έχει περιθωριοποιήσει έμπρακτα μέσα από εκλογικές διαδικασίες και αποτελούν ένα αποδείξιμο πρόσχημα της Μόσχας για να δικαιολογήσει τα εγκλήματα πολέμου που κάνει εναντίον του λαού της Ουκρανίας υιοθετώντας πρακτικές που όλοι πιστεύαμε ότι δεν θα ζήσουμε ξανά στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ 7.
Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία για την εξολόθρευση του Τάγματος Αζόφ.
Λίγα λόγια για το Τάγμα.
Το Τάγμα Αζόφ είναι ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που σχηματίστηκε μετά την εισβολή της Ρωσίας το 2014 στην Ουκρανία. Στις 13 Απριλίου 2014, ο Υπουργός Εσωτερικών της Ουκρανίας Αρσέν Άβακοφ εξέδωσε διάταγμα, που επέτρεπε τη δημιουργία νέων παραστρατιωτικών δυνάμεων από πολίτες μέχρι 12.000 άτομα. Λίγο μετά δημιουργήθηκε το Τάγμα Αζόφ στις 5 Μαΐου 2014 στο Μπερντιάνσκ. Τον Σεπτέμβριο του 2014, το τάγμα του Αζόφ, εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως Ειδική αστυνομική δύναμη και το 2016 βετεράνοι του τάγματος δημιούργησαν το πολιτικό κόμμα «Εθνικό Σώμα».
Επανειλημμένα οι εκθέσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνδέουν το Τάγμα Αζόφ με μαζικές λεηλασίες, παράνομες κρατήσεις, βασανιστήρια και με συγκεκριμένα εγκλήματα πολέμου.
Από τις κινήσεις αυτές καταλαβαίνει κανείς ότι η δημοκρατία στην Ουκρανία βρίσκεται σε νηπιακή κατάσταση. Μορφώματα νεοναζιστικά είχαμε και στην Ελλάδα , αλλά η αποφασιστικότητα της τότε κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, με το νομικό οπλοστάσιο που πηγάζει από το Σύνταγμα, ενεργοποίησαν το νόμο «περί εγκληματικής οργάνωσης» και περιθωριοποίησαν την αντίστοιχη μισαλλόδοξη εθνικιστική οργάνωση ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Η μπάλα βρίσκεται ήδη στο φιλέ και απομένει να δούμε που θα πέσει. Το διακύβευμα δεν είναι μόνο ένα ,… με την Ρωσία ή με την Δύση; αλλά και στο τι Δημοκρατία θα κτίσουν. Αν είχαν εξαλείψει τα τάγματα εφόδου εναντίον των ρωσόφωνων πληθυσμών της περιοχής της Μαριούπολης , τώρα δεν θα είχε βρει προσχηματικό πάτημα ο Πούτιν να εισβάλει στη χώρα τους. Αν και , γνώμη μου είναι, ότι θα έβρισκε κάτι άλλο. Ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας Πούτιν Α’ , θέλει τον έλεγχο της περιοχής και ότι διακυβεύεται γύρω από αυτήν και δεν του καίγεται καρφί ούτε για τους Ρωσόφωνους, ούτε για τους Ουκρανόφωνους.
Αλλά τέτοιες οργανώσεις δεν έχει μόνο η Ουκρανία έχει και η Ρωσία στην περιοχή του Ντονμπάς , όπως η παραστρατιωτική οργάνωση «Ομάδα Βάγκνερ», που εκβιάζει χώρες με πολιτική αστάθεια και πλούσιο υπέδαφος προκειμένου να υπογράψουν συμβόλαια συνεργασίας με τη Ρωσία, όπως το έχει κάνει στην Μοζαμβίκη (φυσικό αέριο), στη Λιβύη (πετρέλαια) και στο Μάλι (χρυσός, ουράνιο). Οι αμοιβές των μελών της οργάνωσης, για το θεάρεστο έργο που προσφέρουν, αγγίζει και τα 300.000 ρούβλια το μήνα. Δεν είδα όμως να εισβάλει κάποιος στο έδαφος της Ρωσίας για το λόγο αυτό;
Επίσης τα μισθοφορικά φονταμενταλιστικά μουσουλμανικά τάγματα των 10.000 Τσετσένων «Καντιρόβτσι», δρουν στο πλευρό των ρωσικών δυνάμεων. Οι Καντιρόβτσι, είναι για τον τωρινό πρόεδρο της Τσετσενίας, Ραμζάν Καντίροφ (γιο του ιδρυτή του, Αχμάντ), ότι ήταν και οι «Αθάνατοι» για τον Ξέρξη. Μια προσωπική φρουρά άρτια εκπαιδευμένη να σκοτώνει. Το τάγμα «Καντιρόβτσι» έχει ξαναχρησιμοποιηθεί από τους ρώσους, το 2008 στην Οσσετία, το 2011 στη Συρία, στην Κριμαία το 2014 και τώρα το 2022 στο Ντονμπάς. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Guardian, Νιλ Χάουερ, που έχει βάση την Τσετσενία, ο 45χρονος Καντίροφ «υποσχέθηκε στους στρατιώτες του 30.000 δολάρια για κάθε ουκρανικό τανκ που θα καταστρέψουν, 20.000 δολάρια για κάθε άρμα BMP και 5.000 δολάρια για κάθε Ουκρανό εθελοντή που θα σκοτώσουν». Δεν είδα καμιά δυτική χώρα να εισβάλει στην Τσετσενία για τη δράση της αυτή;
Συνεπικουρούμενοι στην πολιτική του Πούτιν δεν είναι μόνο οι παραστρατιωτικές οργανώσεις , είναι και τα εθνικιστικά κόμματα μέσα στη Ρωσία , όπως αυτό του Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι που πολιτεύεται για την ένωση όλων των πρώην Δημοκρατιών της ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένου της Φινλανδίας, της Πολωνίας και το Καζακστάν να γίνει η “πίσω αυλή της Ρωσίας”. Το πιο εξωφρενικό όμως όλων δεν είναι η επιθυμία να επιστραφεί η Αλάσκα από τις ΗΠΑ στην Ρωσία , αλλά να τοποθετήσει εκεί τους Ουκρανούς.
Δεν είδα κανέναν να εισβάλει στην Ρωσία για τις ακραίες θέσεις ενός κομματιού του πολιτικού συστήματος, με το πρόσχημα ότι επηρεάζει τον Πούτιν;
Συνεχίζεται…